[OneShot] Past [kojiyuu] NC

   -1-

“โคจิม่าซัง ช่วยมาทางนี้หน่อยค่ะ”

“ค่ะๆๆ”

ฉัน โคจิม่า ฮารุนะ อายุ25ปี ตอนนี้ทำงานอยู่ที่บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งของญี่ปุ่น

“มีอะไรค่ะ?”

“ช่วยไปดูแลแล้วก็ให้ข้อมูลกับลูกค้าหน่อยนะค่ะ เค้าจะมาตกลงเซ็นสัญญาซื้อขายกับบริษัทนะค่ะ”

“ได้ค่ะ” ตอบตกลงก่อนจะเดินตามเข้าไปในห้องประชุมเล็กของบริษัท แล้วก็ต้องแปลกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ไม่ใช่สิเป็นคนต่างหาก คนที่จู่ๆก็หายไป คนที่หลอกเธอ ทำให้เธอไม่เชื่อในความรักแล้วก็ปิดกั้นตัวเองตลอดมา 

“โอชิม่า ยูโกะ”

ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ยืนจ้องไปที่เธอนานเท่าไรฉันก็จำไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่า ตอนที่เธอหันกลับมาสบตาแล้วก็ยิ้มให้กับฉัน มันทำให้หัวใจฉันเหมือนจะหยุดเต้นอยู่ตรงนั้น

“สวัสดีค่ะ ฉันโอชิม่า ยูโกะค่ะ” เธอพูดแนะนำตัวก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าฉันพร้อมยืนมือขึ้นมาเพื่อจะจับทักทาย

ธ...เธอจำฉันไม่ได้ ผิดกับฉันที่จำเธอได้ในทันทีที่เห็น ใบหน้าแบบนั้น ดวงตาสวยคู่นั้น แล้วก็รอยยิ้มกว้างนั่นอีก

ฝืนยิ้มออกมาก่อนจะจับมือกับเค้า

“เช่นกันค่ะ ฉัน โคจิม่า ฮารุนะค่ะ”

แล้วนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันตัดสินใจอะไรบางอย่าง บางอย่างที่จะให้ให้เค้ารู้สึกเจ็บเหมือนกับที่เธอรู้สึก

.....

หลังจากวันนั้นฉันก็พยายามอย่างหนัก ทำทุกอย่างเพื่อที่เธอจะยอมมาคบกับฉัน

“นี่ๆๆ เนี้ยงๆวันนี้ไปทำอาหารทานที่บ้านเนี้ยงๆกันนะค่ะ เดี่ยวฉันจะโชว์ฝีมือทำอาหารให้ทาน”

เนี้ยง เนี้ยง ชื่อเล่นที่อีกฝ่ายตั้งให้เธอ ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือว่าเธอจำได้แล้วไม่บอก เพราะนั่นก็เป็นชื่อเล่นเดิมที่เคยตั้งให้เธอ เมื่อก่อน

“อื้ม”

วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ยูโกะมารอรับฉันเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยกัน เดินจับมือกันไปตามทางกลับบ้าน มองมือตัวเองที่ถูกมือบางของอีกฝ่ายเกาะกุม มันทำให้เธอรู้สึกใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก จะดีแค่ไหน ถ้าเธอจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้

....

9 ปีที่แล้ว

วันแรกที่โรงเรียนม.ปลาย

ฉันกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่ในห้องสมุดของโรงเรียน ที่ดูเงียบสงบ จนกระทั่งมีคนตัวเล็กที่ฉันจำได้ว่าอยู่ห้องเดียวกัน เข้ามาป่วน

“นี่ เธอนะถ้าถอดแว่นออกแล้ว จะน่ารักมากเลยนะ”

“ค..ค่ะ?”

“น่ารัก เธอนะตอนนี้ก็น่ารักอยู่แล้วแต่ถ้าถอดแว่นออกฉันว่าเธอจะน่ารักกว่านี้”

“ไม่จริงหรอก ฉันนะนะค่ะ”

“จริงๆนะ นี่ถามอะไรอย่างได้ไหม?”

“อ..อะไรค่ะ?”

“เธอนะ มีแฟนหรือยัง?” คนตัวเล็กพูดไม่พูดเปล่ายังเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าเธอจนฉันรู้สึกถึงงลมหายใจร้อนของอีกฝ่าย ก่อนจะเป็นฝ่ายต้องเบือนหน้าหนีออกไป เพราะทนต่อสายตาที่เค้ามองเธอไม่ไหว

“ม..ไม่มีหรอกค่ะ คนอย่างฉันใครจะมาสนใจ”

“ถ้างั้นคบกับฉันไหมละ”

ได้ยินแบบนั้นทำเอาฉันตกใจหันกลับไปมองหน้าคนตัวเล็ก

“พ..พูดอะไรนะ”

“ฉันพูดจริงๆนะ เราคบกันเถอะ”

“แต่ว่า ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนะ”

“โอชิม่า ยูโกะ ชื่อของฉันนะ”

“ค่ะ”

“เท่านี้เราก็คบกันได้แล้วใช่ไหม โคจิม่า ฮารุนะ”

“เธอ..รู้ชื่อฉัน”

“ก็ใช่นะสิ เพราะฉันนะสนใจเธอตั้งแต่แรกเห็นเลยจริงๆนะ”

.....

แล้วหลังจากนั้นรู้ตัวอีกทีเราก็คบกันแล้ว เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ เราต่างก็ต้องปิดบัง เพราะถึงยังไงก็เป็นผู้หญิงทั้งคู่ เราเดทกันตามที่ต่างๆตามปกติ แต่บางครั้งถ้าอยู่ที่โรงเรียนเราก็จะนัดเจอกันที่ห้องเรียนที่ไม่มีคนใช้ สวนหลังตึกเก่าที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน หรือจะเป็นด่านฟ้าที่ไม่ได้รับอนุญาติให้เข้า

รู้สึกตัวอีกที....

ตอนนี้ฉันก็ตกหลุมรักเธอเข้าไปซะแล้ว

เพราะความที่เธอเป็นนักกีฬาของโรงเรียนก็ไม่แปลกที่จะมีคนมาชอบเธอมากมาย แถมเธอก็ยังยิ้มแย้มแล้วเล่นไปกับคนอื่นก็ตาม ยูโกะเป็นคนเจ้าชู้เรื่องนี้ฉันรู้ดี แต่เธอก็บอกฉันเองว่าเธอรักฉันเพียงคนเดียว นั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้คนไม่มั่นใจอย่างฉันเชื่อ

“เรารักกัน”

“เรากำลังมีความสุขด้วยกัน”

นั่นคือสิ่งที่ฉันเชื่อมาตลอด

จนกระทั่งวันนึง

ยูโกะก็หายไป ถามใครก็ไม่มีใครรู้ ไปหาเธอที่บ้านก็ได้รับการบอกว่าเธอนะย้ายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศกับทางบ้านแล้ว

ฉันไม่เคยรู้อะไรเลย ยูโกะก็ไม่เคยบอกอะไรฉันเลย นึกถึงเหตุผลที่พอจะเป็นไปได้ก็มีอย่างเดียว ก็คือเธอคงจะเบื่อฉันเข้าให้แล้วละ

นับจากวันนั้น ฉันก็ได้แต่ร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้าง?

หลังจากนั้นไม่กี่วันที่โรงเรียนก็มีข่าวลือเรื่องของยูโกะออกมาอย่างมากมาย ทั้งเรื่องที่เธอบคบผู้หญิงพร้อมกันหลายคน ซึ่งฮารุนะเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น หรือจะเป็นเรื่องที่เธอถูกผู้หญิงตามตื้อจนเธอรำคาญเลยหนีไปเรียนที่อื่น

จะแบบไหนมันก็ทำให้ฉันต้องเสียน้ำตาออกมาอยู่ที่

บางทีจริงๆแล้วเหตุผลที่เค้าไปโดยไม่บอกอาจเป็นเพราะเธอ“ไม่มีความสำคัญ”อะไรกับเค้าก็ได้

.........

....

“เป็นอะไรไปค่ะ หน้าเครียดเชียว” ยูโกะถามเธอด้วยความกังวล

“เปล่านี่ ฉันแค่คิดอะไรเพลินๆเรื่อยเปื่อย”

“ดีแล้วละ ฉันเป็นห่วงนะ”

ยูโกะพูดแค่นั้น ส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้า ทานอาหารกันเรียบร้อยฉันกับยูโกะก็ช่วยกันเก็บ แล้วตอนนี้เรา2คนก็กำลังยืนช่วยกันล้างจานอยู่ที่หน้าซิงค์

เห็นยูโกะยิ้มไป ฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดีก็เลยอดถามไม่ได้

“มีอะไรหรือเปล่า? ดูอารมณ์ดีผิดปกติ”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่มีความสุขเท่านั้นเอง”

“มีความสุข?”

“อื้ม….มีความสุข”พูดไปก็ยิ้มไป “มานี่หน่อยสิค่ะ”

ขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายก็สวมกอดเธออย่างอบอุ่น

“ฉันนะคงจะมีความสุขมาก ถ้าได้อยู่กับเนี้ยงๆแบบนี้ตลอดไป”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะดีใจ ที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้

“ฉันรักเธอนะ เนี้ยงๆ”

แต่ตอนนี้ 

มันคงถึงเวลาที่เธอจะได้รู้สึกเหมือนอย่างที่ฉันเคยรู้สึก

ฉันจะเป็นฝ่ายทิ้งเธอไปบ้าง

..................................

อาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องงี่เง่า แต่หลังจากนั้นฉันก็ลาออกจากงานที่ทำ ย้ายบ้านใหม่ แล้วก็อยู่กับตัวเองเงียบๆคนเดียว ใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อยไปในแต่ละวัน

ไม่รู้ว่าเค้าจะร้ตัวหรือเปล่าที่เธอหายตัวไป จะออกตามหาหรือว่าไม่ใส่ใจ คิดแล้วก็หัวเราะกับตัวเองอย่างขมขื่น เพราะจริงๆแล้วการที่เธอทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากคนโง่ ที่คอยได้แต่แอบหวังว่าเค้าจะรู้สึกเสียใจเหมือนที่เธอเคยรู้สึก

นี่ก็2อาทิตย์แล้วที่ลาออกจากงาน แล้วใช้ชีวิตแบบนี้ นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“บางทีฉันคงต้องหางานทำแล้วละมั้ง?”

ทั้งๆที่คิดว่าทำแบบนี้คงจะดีแล้ว แต่กลับเป็นฝ่ายคิดถึงเค้าจนแทบจะทนไม่ไหว

อยากจะ “ลืม” เค้า แต่ก็ทำ “ไม่ได้”

รอยยิ้มของอีกฝ่ายที่เธอจะได้เห็นเสมอยามที่เค้ามารอรับเธอกลับบ้าน

ความอบอุ่นของมือที่คอยกุมกันไว้ ไม่ให้ห่างยามที่เดินไปไหนด้วยกัน

กับข้าวฝีมือเค้า ที่คอยตั้งใจทำให้เธอทาน

เวลาที่ได้อยู่ด้วยกกัน2คนหลังจากทานข้าวเสร็จ

อ้อมกอด

รสจูบ

สุดท้ายแล้วกลับเป็นเธอเองซะอีกที่โหยหา....

อ็อดดดดด อ็อดดดด

“ใครมากัน?” บ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกออกไปเปิดประตู

มองคนตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง ไม่คิดว่าเค้าจะมายืนอยู่ตรงนี้

“อ่า ดีจังเลยในที่สุดก็เจอซะที ฉันตามหาเธอตั้งนานรู้ไหม?”

“ท..ทำไม?”

“เอ๊ะ...ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามเธอว่าทำไมจู่ๆถึงหายไปแบบนี้?”ไม่พูดเปล่ายังเดินเข้ามาสวมกอดฉัน อ้อมกอดที่ฉันคิดถึง

“เป็นห่วงมากเลยรู้รึเปล่า?

“ทำไมละ...ทำไมถึงตามหาฉัน?”

ยูโกะผละจากอ้อมกอด แล้วมองมาที่ใบหน้าฉัน

“ก็เพราะบอกแล้วนี่นาว่าอยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

ได้ยินอย่างนั้นฉันก็หันหลังหนี

“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงจะดีใจ”

“ห๊ะ”

“เธอเองไม่ใช่หรือไงที่เป็นฝ่ายทิ้งฉันไปนะ”

“พูดเรื่องอะไรนะ เนี้ยง ฉัน....”

“จำไม่ได้สินะ เรื่องสมัยก่อนนะ”

“ฉัน”

“ใช่สิ...บางทีฉันอาจจะไม่สำคัญกับเธอขนาดนั้นก็ได้ แต่ว่า 9ปี..”

“9ปี?”

“ที่ฉันต้องเสียใจ ที่ต้องโดนทิ้งไปโดยไม่มีแม้แต่เหตุผล และคำลา”

“ขอโทษนะ เนี้ยงๆ เรื่องเมื่อก่อนฉันจำไม่ได้จริงๆ คือว่าฉัน...”

“หึหึหึ” หัวเราให้กับความน่าสมเพศของตัวเอง “ไปซะเถอะ ยูโกะ”

“เดี๋ยวสิ เนี้ยงๆ ฟังฉันก่อน” ยูโกะพยายามเอื้อมมือมาจับฉันไว้แต่ก็ถูกฉันสบัดออกไป

“ไปซะเถอะ... ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไปแล้ว”

พูดจบก็ปิดประตูล็อคห้องก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง ร้องไห้กับความโง่เขลาของตัวเอง

“เกลียด เกลียดที่สุด”

ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่สำคัญกับเค้า แต่พอได้ยินต่อหน้าแบบนี้มันกลับให้เธอเจ็บจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก

ร้องไห้จนหลับไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นท้องฟ้าภายนอกมืดแล้ว ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ออกมาหาอะไรกินในครัวเล็กๆของเธอ กำลังจะปิดไฟเข้านอนก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ตัดสินใจเปิดประตูแล้วก็เห็นคนตัวเล็กนั่งขดอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องของเธอ เอามือไปจับก็รู้สึกร่างกายที่เย็นเฉียบ

“ยุจัง ยูจัง”

ยูโกะถึงจะดูเหมือนเป็นคนแข็งแรง เพราะเป็นถึงนักกีฬา แต่ร่างกายเธอตรงกันข้าม เธอสามารถเจ็บป่วยได้ง่ายๆ หลายครั้งแค่อากาศเปลี่ยนเธอก็ไม่สบายจนต้องหยุดเรียน เรื่องความอดทนก็เหมือนกัน ทั้งทีเมื่อก่อนดูเหมือนเป็นคนอดทนอะไรไม่ค่อยได้นาน แต่ตอนนี้กลับมานั่งทนหนาวรอฉันขนาดนี้ “ทำไมละ”

“เนี้ยงๆ ออกมาแล้วหรอ” พูดเสร็จก็พยายามจะลุกขึ้นแต่ก็เซล้มลง ดีที่เธอรับไว้ได้ ตัวเธอเย็นเฉียบจนฉันตกใจรีบพาเธอเดินเข้าไปในห้อง ให้เธอนั่งอยู่บนเตียง รีบไปหาผ้าห่มเอามาคลุมตัวเธอ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวไปหาอะไรร้อนๆให้เธอดื่มเพื่อที่ร่างกายเธอจะได้อบอุ่นขึ้น

“ทั้งทีกำลังโกรธฉันอยุ่แท้ๆ แต่กลับช่วยฉันขนาดนี้ ใจดีจังเลยนะ”

“ยูโกะ”

“ฉันขอโทษนะ แต่เพราะแบบนี้ไงฉันถึงรักเธอไง”

“ฉันไม่อยากฟังหรอกนะ เรื่องแบบนี้นะ ถ้าไม่เป็นไรแล้วเดี๋ยวฉันให้ยืมเสื้อผ้าอุ่นๆใส่แล้วก็กลับไปได้แล้ว”

แต่อยู่ๆก็รู้สึกถึงมือเย็นๆมาจับที่มือของเธอ

“ฉันนะ...ขอโทษนะที่ทำให้เธอเสียใจ ขอโทษที่จากไปโดยไม่ลา ตอนนั้นบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากสำหรับฉัน”

“หรอ? คงจะยากมากเลยนะ ที่จะต้องมาใส่ใจความรู้สึกของคนที่มีความสำคัญอย่างฉันนะ”

“พูดอะไรของเธอนะ”

“หรือว่าไม่จริงละ” ฉันที่ตอนนี้กลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ ปล่อยให้มันไหลลงมา พูดไปพร้อมกับก้อนสะอื้น “ตอนนั้นจู่ๆก็หายไป แถมยังมีข่าวลืออะไรอีกตั้งหลายอย่าง”

“แล้วเธอก็เชื่อ?”

“แล้วทำไมฉันต้องไม่เชื่อละ เพราะในเมื่อเธอทำตัวไม่น่าไว้ใจเองนะ”

“ฉัน...”

“แล้วพอมาเจอกัน เธอก็จำฉันไม่ได้ ส่วนฉันแค่เห็นเธอไกลๆแม้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปแค่ไหนฉันก็ไม่เคยลืม”

“ขอโทษนะ แต่ว่าเนี้ยงๆตอนนี้สวยมากจริงๆนะ....”

อยู่ๆมาพูดกับฉันแบบนั้น ด้วยสายตาที่อ่อนโยนแบบนั้น

“ฉันว่ามันเป็นพรหมลิขิตนะ หรืออะไรก็ไม่รู้ละแล้วแต่เธอจะเลือก แต่ว่าการที่ฉันรักเธออีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวเธอในอดีตเลย เธอไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีหรอ”

“ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย อยู่ๆมาพูดกับฉันแบบนี้”

ยูโกะดึงฮารุนะให้ล้มลงมานอนอยู่บนตียงด้วยกัน โดยที่คนตัวสูงคร่อมร่างเธออยู่ด้านบน

“ฉันรักเธอนะ ฮารุนะ แล้วฉันก็อยากจะอยู่กับเธอตลอดไป”

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอกำลังทำลายกำแพงที่ฉันสร้างไว้ปกป้องตัวเองพังทลายลงมา”

“ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ”

พูดได้แค่นั้นก็ถูกคนตัวเล็กด้านล่างจูบเบาๆที่ริมฝีปาก

“ยังตัวเย็นอยู่เลยนะ ยูโกะ” เป็นห่วงที่จนป่านนี้แล้วริมฝีปากเค้ายังคงเย็นนะเยือกอยู่

“เพราะฉะนั้น...เธอ คงต้องเป็นคนมอบความอบอุ่นให้ฉันแล้วละ”

ไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธก็ถูกพลิกให้เป็นฝ่ายอยู่ด้านล่าง ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกคนตัวเล็กใช้ลิ้นลุกล้ำเข้ามาดูดกลืนความหวานภายในปากของเธอ มือไม้ก็เริ่มอยู่ไปสุขลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆของร่างกายเธอ

ทั้งๆที่สมองคิดจะปฏิเสธแต่ร่างกายกับตอบสนองต่อสัมผัสของเค้า แถมยังทรยศด้วยการส่งเสียงครางในลำคอเบาๆออกมา ด้วยความพึงพอใจ

ยูโกะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาเพราะต้องการอากาศหายใจ

“เนี้ยงๆ ฉันคิดถึงเธอนะ คิดถึงมากจริงๆ”

พูดจบก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตอบยูโกะก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอของอีกฝ่าย ใช้ริฝีปากขบเม้นที่ใบหูของคนตัวสูง มือที่วางอยู่ก็ซุกเข้าไปในเสื้อบาง นวดคลึงที่หน้าอกนิ่มที่มีชุดชั้นในกั้นอยู่ของอีกฝ่ายเบาๆ

“อ่า...ยูจัง”

ริมฝีปากของเธอเลื่อนมาจูบไปทั่วเนินอก ก่อนจะไล้ขึ้นมาที่กรามและริมฝีปากหวานของเธอ

เสื้อผ้าที่เธอใส่เธอค่อยๆถูกถอดออกไปทีละชิ้น จนตอนนี้เหลือแต่ชุดชั้นในบางที่ปกปิดบางส่วนของร่างกาย

ทั้งๆทีก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้หรอกนะ แต่เมื่ออีกฝ่ายจุดอารมณ์เธอขึ้นมาขนาดนี้แล้ว เห็นเค้าหยุดแล้วเอาแต่จ้องอยู่แบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง รู้สึกเขินขึ้นมา  ก็ไม่ได้เป็นครั้งแรกสักหน่อยที่อีกฝ่ายเห็นเธอแบบนี้ ยังเอาแต่มองอยู่ได้

“มองอะไรอยู่ได้ ยูโกะ ไม่คิดจะทำอะไรหรือไง?”

“อะ โทษทีนะ ก็เธอสวยจริงๆนี่นา” ยูโกะก้มลงมาก่อนที่จะจูบเธออีกครั้งนี้ มือของเธอค่อยๆเอื้อมไปที่ด้านหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อในของเธอให้หลุดออกจากกัน ก่อนจะถอดโยนออกไปไว้สักที่ในห้อง

มือของยูโกะค่อยๆนวดหน้าอกเธอเบาๆ ใช้นิ้วมือของเธอทั้ง2ข้างเกลี่ยเบาๆที่ยอดปทุมถันทั้ง2ที่กำลังตั้งชันสู้กับมือของอีกฝ่าย

ถอนริมฝีปากก่อนจะยิ้มที่ได้ยินเสียงร้องครางของคนตัวสูง ค่อยๆก้มลงไปใช้ลิ้นตวัดที่ยอดปทุมถันด้านนึงใช้ลิ้นตวัดเพียงเบาๆ ก่อนจะใช้ปากของเธอครอบครองหน้าอกด้านนั้น ดูดเลียเหมือนกับเด็กๆ ซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะพอใจเป็นอย่างมากเพราะน้องจากจะส่งเสียงครางแล้ว ยังเด้งหน้าอกรับกับสัมผัสเธอแถมยังเอามือมากดไว้ที่หัวเธอไม่ให้ขยับไปไหน

รู้สึกพึงพอใจจึงสลับมาทำให้อีกเพื่อไม่ให้เกิดความเสียเปรียบ มือข้างที่ว่าง ก็นวดเฟ้นหน้าอกอีกข้างไปด้วย

ยูโกะผละออกจากหน้าอกทั้ง2ข้างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฮารุนะที่หายใจหอบแล้วก็ร้องครางเบาๆด้วยความขัดใจที่คนตัวเล็กหยุด

“ฮารุนะ เธอไม่มีทางรู้”พูดไม่พูดเปล่า ยูโกะยังไช้นิ้วมือไล้ตามร่างกายของอีกคน ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงชั้นใน ค่อยๆถอดมันออกโดยที่คนตัวสูงช่วยยกสะโพกขึ้นให้ “ว่าฉันนะ” ค่อยๆก้มหน้าต่ำลงไปเรื่อยๆจนตอนนี้หยุดอยู่ที่ส่วนนั้นของร่างกายเธอ ค่อยๆจับขาเธอแยกออกจากกัน “รักเธอมากแค่ไหน”

ยื่นหน้าเค้าไปจนใกล้กับส่วนนั้นก่อนจะใช้ลิ้นลากเลียตรงกลีบสวยจากล่างขึ้นบน หยุดอยู่ที่เม็ดติ่งสีแดง เธอใช้ริมฝีปากขบเม้นส่วนนั้นเบาๆ ก่อนจะค่อนๆดูดเลีย ใช้ลิ้นตวัดไปมา ฮารุนะใช้มือของเธอกกดหัวเธอไว้ตรงส่วนนั้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก แต่เธอก็ไม่สนใจเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกดีขนาดไหนกับสัมผัสของเธอ ทั้งเสียงร้องคราง ทั้งร่างกายที่บิดไปมา

ยูโกะใช้นิ้วแยกกลีบสวยออกจากกัน เปิดเป็นช่องเล็กน้อย ใช้ลิ้นเลียไปรอบๆซึ่งก็คงจะทำให้อีกคนรู้สึกทนไม่ไหวเพราะเค้าพยายามที่จะบังคับให้ลิ้นของเค้าอยู่ในที่ๆเธอต้องการ

“ยูจัง ได้โปรด” ฮารุนะขอร้อง พร้อมกับเสียงร้องคราง ยูโกะยิ้มก่อนจะเกร็งลิ้นของเธอและแทงเข้าช่องทางนั้นไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว

“ยูโกะ” ฮารุนะร้องเรียกชื่อเธอเสียงดัง

เธอใช้ลิ้นแทงเข้าออกช่องทางนั้น ก่อนจะใช้มือที่ว่างอีกข้างนวดคลึงเบาๆที่เม็ดติ่งแดงข้างบน

ฮารุนะร้องครางเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ สะโพกก็เด้งขึ้นเบาๆรับกับสัมผัสขากลิ้นของเธอ ยูโกะแทรกลิ้นเข้าไปให้ได้ลึกที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะสลับหน้าที่ ใช้นิ้วชี้ของเธอสอดแทรกเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่ายแทนลิ้นร้อนเมื่อครู่ที่ตอนนี้กลับมาดูดกลืนเม็ดติ่งแดงที่เริ่มบวมขึ้นมา

“อ่า ยูจัง ... ยู...จัง”

ยูโกะยังคงดูดเลียเม็ดติ่งแดงที่ยื่นอยู่อย่างนั้น ส่วนนิ้วก็สอดแทรกเพิ่มขึ้นเป็น2นิ้วในช่องที่คับแน่น ยูโกะดันนิ้วเข้าออก พยายามให้ลึกที่สุด

“อ่า ยูจัง...” ฮารุนะร้องเสียงดังพร้อมกับจิกไหล่ของเธอซึ่งก็คงจะเป็นแผลอย่างแน่นอน

“นั่นแหละ ยูจัง แรงอีก...อึ๊ก...แรง” ฮารุนะพูดพร้อมเสียงคราง

เธอคงเจอเข้ากับจุด G-Spot ของอีกคนเข้าให้แล้ว ยิ้มหวานก่อนจะสอดแทรกนิ้วที่3เข้าไปในช่องทางนั้น พยายามให้นิ้วของเธอสัมผัสกับจุดนั้นของอีกฝ่ายทุกครั้งที่แทงเข้าไป

เสียงร้องครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจหอบ แล้วก็สะโพกที่เด้งรับกับแรงกระแทกจากนิ้วมือเค้าทำให้ยูโกะรู้ว่าฮารุนะใกล้จะเสร็จแล้ว

เธอขยับนิ้วของให้เร็วและแรงขึ้น ริมฝีปากก็ดูดกลื่นเม็ดติ่งนั้น

“ย..ยูจัง อะ อ่า...ฉัน”

นิ้วมือของเธอก็ยังคงขยับเร็วและร่างขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอเคลื่อนใบหน้าของตัวเองขึ้นมาด้านบนก่อนจะประทับรอยจูบไปตามใบหน้าของอรกฝ่ายที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ และสีหน้าที่เปี่ยมสุข

นิ้วมือยังคงขยับเข้าออกไปมา ช่องแคบนั้นก็บีบรัดเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ยูโกะใช้นิ้วหัวแม่มือกดคลึงไปที่เม็ดติ่งนั้น ร่างของฮารุนะกระตุก3-4ครั้งพร้อมกับร้องครางเรียงชื่อเธอเสียงดัง

“ยูโก....ะ”

ยูโกะยังคงขยับนิ้วเข้าออกเบาๆเพื่อให้ร่างกายของอีกฝ่ายค่อยๆผ่อนคลายลง

ค่อยๆถอนนิ้วออกมายกขึ้นมาดูดเลียทำความสะอาด

“ฮารุนะนี่ อร่อยจังเลยนะ อยากจะกินอีกแล้วสิ”พูดยิ้มๆก่อนจะก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากกับเธอ ใช้ลิ้นสอดแทรกเข้า ให้ฉันได้ลิ้มรสของตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ

ได้โอกาศฮารุนะเลยพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนบ้าง

“ทำอะไรนะ ฮารุนะ”

“ก็ทำเหมือนที่เธอทำกับฉันนะสิ ดูเธอตอนนี้สิยังใส่เสื้อผ้าอยู่เลยนะ”

“ม..ไม่ต้องก็ได้จริงๆนะ ฉันรู้ว่าเธอคงเหนื่อย แล้วก็คงอยากพัก”

ค่อยๆปลดกระดุมของคนที่นอนอยู่ด้านล่างทีละเม็ด ทีละเม็ด

“แต่...ฉันต้องการเธอนะ ยูจัง ต้องการ.......”

ก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอของอีกฝ่าย

“อ่า.....”

ขบเม้นเบาๆตามเนินอกและซอกคอ

“ที่นี้ยูจังก็ไปหาใครไม่ได้แล้วนะ เพราะโดนมาร์คไว้แล้ว ว่าร่างกายและหัวใจของยูจังเป็นของฉันคนเดียว”

ได้ยินอย่างนั้นยูโกะก็โน้มคอฮารุนะ ลงมาจูบอย่างดูดดื่ม เสื้อผ้าที่เป็นอุปสรรคขัดขวางก็โดนถอดทิ้งไปทีละชิ้น จนไม่เหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า

คงเหลือแต่เสียงร้องครางของคนทั้ง2ที่ยังคงดังอยู่ในห้อง เสียงร้องที่บ่งบอกถึงความสุขที่ต่างคนต่างมอบให้กัน

....

นอนกอดเค้าอยู่บนเตียงด้วยร่างอันเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่ ถอนหายใจกับตัวเอง

“ก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้สักหน่อย”

“นี่ เนี้ยงๆ ฉันไม่สบายนะ”

“หื้ม”

“ที่ฉันจู่ๆก็หายไป คงเป็นเพราะฉันไม่สบายนะ”

“หมายความว่ายังไงยูจัง”

“ฉันมีเนื้องอกในสมอง พ่อกับแม่ก็เลยพาไปผ่าตัดที่อเมริกา แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะตอนนี้ฉันหายดีแล้วละ” เห็นหน้าอีกฝ่ายเป็นกังวลเลยรีบพูดออกมา

“แล้วทำไมถึงไม่บอก”

“พูดตรงๆ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะความทรงจำของฉันก่อนผ่าตัดมันหายไปหมดเลยละ”

“เพราะฉะนั้นเธอเลยจำฉันไม่ได้สินะ”

“อื้ม แต่ว่าตอนฉันเห็นเธอครั้งแรก ฉันรู้สึกเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อนนะ จะว่ายังไงดีละ คงเป็นความรู้สึกผูกพันธ์แบบแปลกๆละมั้ง”

“ขอโทษนะ”

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้วนะ”

“แต่ว่า”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ เพราะฉันในตอนนี้นะ รักเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“จริงๆนะ”

“อื้ม”

แค่ได้มองหน้า แค่ได้ยินคำพูดไม่กี่คำแบบนั้นของเธอ ก็บอกกับตัวเองว่าลองกับความรักครั้งนี้ดูอีกสักครั้ง เพราะเธอเชื่อเสมอว่า หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยูโกะก็จะอยู่เคียงข้างเธอ ตลอดไป

“แต่ว่าเนี้ยงๆไม่ทำงานก็ดีเหมือนกันนะ”

“เอ๊ะ ทำไมละ?”

“ฉันก็จะได้มีเวลาอยู่กับเนี้ยงๆแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนนะสิ” พูดไปพูดเปล่ายังใช้มือลุกล้ำร่างกายฉันอีก

“ยูจัง”

.............End.................

ในที่สุด

โคจิยูNCก็แต่งจบซะที

2-3วันนี้ มีโมเมนท์ทั้งโคจิยู และอัตสึยู

ฟินกันยาวๆๆๆๆ

ฟิคอัตสึโคจิยูที่บอกว่าจะเขียนถ้ามีโมเมนท์ เขียนแน่นอนนะค่ะ

แต่ขอเวลาหน่อย คงไม่รับปากว่าจะได้เมื่อไร รวมถึงฟิคอื่นๆด้วย

เพราะอยู่ในช่วงสอบ

ขอเวลาอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ  

ถ้าสอบเสร็จแล้วรับรองว่าคงจะกลับมาอัพเรื่อยๆเหมือนเดิม