[Fic] พี่ปี4 กับน้องเฟรชชี่ปี1 (Atsuyuu) - Valentine's Day

Valentine’s Day

เสียงโคร้งเคร้ง และเสียงบ่นพึมพำดังอยู่ในห้องครัว มาตั้งแต่ตอนบ่ายแก่ๆ

“มันจะยุ่งยากเกินไปแล้วนะ” อัตจังบ่นกับตัวเองเบาๆเมื่อมองดูของในหม้อที่ตัวเองหมกตัวทำอยู่ในครัวเกินครึ่งวัน ตำราทำขนมหลายเล่มถูกเปิดวางไว้เกลื่อนโต๊ะ รวมถึงIpadของเธอที่กำลังเล่นวีดีโอสอนทำขนม

“คิดผิดใช่ไหมเนี่ย ทั้งๆที่แค่ออกไปซื้อก็หมดปัญหาและ” ถึงปากจะบ่นอย่างนั้นอย่างนี้แต่ตัวเธอกลับวุ่นอยู่กับการทำไม่หยุด ถ้าไม่ใช่เพราะคนตัวเล็กอยู่ก็พูดว่าอยากกินช็อคโกแลตแฮนด์เมด เธอคงไม่ต้องมาทำตัววุ่นวายแบบนี้

ขมักเขม่นทำจนเหลือขั้นตอนสุดท้ายคือการเอาไปอบ นำขนมเข้าไปในตู้ ตั้งเวลาเรียบร้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 

นึกถึงหน้าตาขนมที่เธอพยามตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือ 

นึกถึงหน้าของคนตัวเล็กที่จะได้รับก็อดที่จะยิ้มกับตัวเองไม่ได้

........................................................................

วันรุ่งขึ้น

“มาช้าจังเลยนะ ฉันยืนรอตั้งนานแล้ว”

“ขอโทษจริงๆนะ เค้านอนดึกก็เลยตื่นสายอะ” อัตจังพูดก่อนที่จะส่งยิ้มแหยๆออกมาให้ ยูโกะเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเอามือเขกหัวคนเด็กกว่าเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมาจับมือและพาเดินออกไปจากตรงนั้น

“ทานข้าวหรือยัง” ยูโกะเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยังใช้มือข้างที่ว่างลูบหัวตัวเองตรงที่โดนตีเมื่อกี้

“แล้วฉันก็ไม่ได้ตีแรงขนาดนั้นซะหน่อย เลิกจับหัวตัวเองได้แล้ว” ยูโกะพูดก่อนจะเดินจูงมือเธอไปด้วยความเงียบไปตลอดทาง อัตจังที่เห็นอีกฝ่ายเงียบผิดปกติก็อดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“เป็นอะไรหรือเปล่ายูจัง”

“เปล่าหรอก แค่วันนี้ฉันไม่ค่อยอยากไปเรียนนะ”

“เอ๊ะ!” อัตจังร้องขึ้นมาอย่างตกใจ “ยูจังไม่อยากไปเรียน”

“อื้ม ก็วันนี้วันวาเลนไทน์นี่น่า”ยูโกะตอบแล้วก็ถอนหายใจออกมา

จะเอ่ยถามอะไรต่อ อีกคนก็ปล่อยมือและหันหน้ามาหาเธอ

“วันนี้ส่งแค่นี้ ฉันมีเรียนอีกตึกนึงน่ะ เลิกเรียนแล้วก็อย่าลืมโทรหาฉันล่ะ” ยูโกะพูดแค่นั้น ก่อนจะวิ่งออกไป ทิ้งให้เธอได้แต่มองตาม แอบเปิดกระเป๋าดูกล่องขนมของตัวเองที่ใช้เวลาทำทั้งคืน ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ปิดกระเป๋าแล้วก็เดินไปที่ห้องเรียนตัวเอง

เดี๋ยวค่อยให้ก็ได้

....

นั่งเรียนอย่างเหม่อลอย สิ่งที่อาจาย์รสอนก็เหมือนจะไม่ค่อยเข้าหัว ใจก็คิดถึงแต่คนตัวเล็กที่ท่าทางแปลกๆเมื่อเช้า

“เป็นอะไรหรือเปล่านะ ยูจัง”

นั่งเหม่อไปเรื่อยจนอาจารย์พักเบรคตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่ได้กลุ่มเพื่อนเธอสะกิดละก็นะ

“นี่ๆ อัตจัง วาเลนไทน์ปีนี้เธอทำช็อคโกแลตให้ใครหรือเปล่า?”

“ก็ อื้ม” พยักหน้าตอบไปแค่นั้น “แต่ไม่ต้องถามนะว่าให้ใคร เพราะเป็น ความลับ”

เสียงเพื่อนเธอร้องอย่างถูกขัดใจทำให้เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

“แล้วพวกเธอละ”

“ก็ปกตินะ ฉันทำทุกปีอยู่แล้ว”เพื่อนตัวเล็กของเธอคนนึงตอบ

“แต่ว่าฉันไม่ได้ทำละ แต่อยากได้มากกว่า แบบรุ่นพี่ยูโกะนะ” เลิกคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะมองลงไปตามนิ้วของเพื่อนที่ชี้ ก็เห็นยูโกะถูกห้อมล้อมด้วยกลุ่มรุ่นน้อง ซึ่งก็คงจะเป็นเด็กปีเดียวกับเธอหรือมากกว่า

“ได้เยอะขนาดนั้นเธอว่ารุ่นพี่เค้าจะกินหมดไหมอะ อยากได้บ้างจัง”

“ให้มันน้อยๆหน่อยเธอ”

“ฉันพูดจริงๆนะ หรืออัตจังคิดว่าไง” หันมาถามอัตจังที่เอาแต่ยืนจ้องอยู่อย่างนั้น

“อัตจัง”

“ห..หา”

“ฉันถามว่าถ้าฉันไปขอช็อคโกแลตจากรุ่นพี่เค้าจะแบ่งให้ไหมอะ ดูท่าคนเดียวคงจะกินไม่หมด เธอว่าไง”

“ก็ไม่รู้เหมือนกันสิ” อัตจังพูดตอบเหมือนว่าจะไม่ใส่ใจ แต่ในใจเธอกลับนึกถึงกล่องช็อคโกแลตในกระเป๋าที่ท่าทางคงจะไม่ได้ให้ซะแล้ว

“ก็ฉันจำได้ว่าเธอสนิทกับรุ่นพี่ นึกว่าจะช่วยได้นะ”

“เค้าคงไม่ให้ง่ายๆหรอก ก็นั่นเป็นช็อคโกแลตที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของคนที่เค้าตั้งใจทำมาให้รุ่นพี่เลยนี่นา”

ยิ่งฟังอย่างนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าช็อคโกแลตของเธอคงต้องได้โยนทิ้งเป็นแน่แท้ ก็ทั้งหน้าตาไ่ม่น่ากิน แถมจะอร่อยหรือเปล่านั้นเธอเองก็ยังไม่ได้ลอง

....

ตรื๊ดดดดดดดดดดด ตร็ดดดดดดดดดดดด

“อยู่ไหน”

ได้ยินเสียงคนที่โทรมาพูดก็บอกที่อยู่เค้าไปเสร็จสับ แล้วก็นั่งรออยู่ที่เดิม กะว่าถ้าเค้ามาถึงเธอคงต้องโดนบ่นแน่ๆ ก็เค้าบอกให้โทรหาหลังเลิกเรียนแต่เธอกลับไม่ได้โทร แถมหลบมานั่งตรงนี้อีก

นั่งมองบรรยากาศรอบๆตัว ก่อนจะเห็นอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับถือของพะรุงพะรัง ก็คงเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ที่เจ้าตัวได้มานั่นแหละ

“ไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยหรอ”

“ก็ยูจังนะแข็งแรงจะตาย แล้วมันก็ดูไม่เห็นน่าจะหนักตรงไหนเลย แล้วก็ถือมาเองได้ตั้งไกล”

ฉันพูดพร้อมกับหยิบถุงในมือของคนตัวเล็กมาช่วยถือ

“ไม่ได้อยากช่วยหรอกนะ แต่เพราะกลัวเธอจะตัวเตี้ยไปมากกว่านี้ต่างหากถึงช่วยนะ”

“ยัยเด็กบ้า พูดกับผู้ใหญ่อย่างนี้ได้ยังไง” ยูโกะต่อว่าเธออย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างจับมืออีกข้างของเธอไว้

“วันนี้ไปห้องฉันนะ” ยูโกะถามโดยไม่มองหน้าฉัน ก่อนจะจูงมือฉันเดินไป

“อ..อื้ม”

.....

นั่งอยู่ที่พื้นในห้องนอนของยูโกะ กำลังนั่งเรียงกล่องช็อคโกแลตที่คนตัวเล็กได้มาอย่างเงียบๆ

“33 กล่อง”

“หื้ม”

“ฉันบอกว่าเธอได้33กล่อง”

“อ่า นึกว่าอะไรน้อยกว่าปีที่แล้วอีกนะเนี่ย คราวที่แล้วได้เท่าไรนะ” ยูโกะพูดพร้อมทำท่านึก ทำให้เธออดที่เธอจะรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้

“อ่า 37 น้อยลงไปตั้ง4กล่องเลยนะเนี่ย”

“อย่ามาขี้โม้ไปหน่อยเลย”

“ฉันพูดจริงๆนะ ฉันนะpopularจะตายไป”

“....................................”

“เป็นอะไรไปหรือเปล่า อัตจัง?” 

“เปล่านี่ เธอละเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นแปลกๆไปตอนเช้า?”

“ฉันหรอ” ยูโกะพูดพร้อมลุกขึ้นนั่งบนที่นอนก่อนจะทิ้งตัวเอนลงไป หันหน้ามาทางเธอที่นั่งอยู่บนพื้น

“ก็แค่กังวลนิดหน่อยนะ ว่าปีนี้จะได้ช็อคโกแลตกี่กล่อง”

“ไม่เห็นเกี่ยวกับที่บอกว่าไม่อยากไปโรงเรียนเลย”ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“เกี่ยวสิก็พวกรุ่นน้องนะชอบเอาช็อคโกแลตมาให้ฉันใช่ไหมละ แล้วฉันก็จะโดนอาจารย์ว่าที่ทำให้เพื่อนๆในห้องเรียนไม่ได้”

“แค่นี้อะนะ”

“อื้ม แล้วก็กังวลนะ กลัวจะแพ้ซาเอะนะ”

“ซาเอะ เพื่อนผู้ชายที่หล่อๆเธอคนนั้นนะหรอ”

“อื้ม ก็พนันกันไว้ว่าใครจะได้ช็อคโกแลตมากกว่ากัน ถ้าแพ้ก็ต้องยอมเลี้ยงข้าวกลางวันนะ”

“เรื่องแค่นี้อะนะ ฉันก็เป็นห่วงแทบแย่”

“ใช่เรื่องแค่นี้แหละ ว่าแต่อัตจังละเป็นอะไรหรือเปล่า แปลกๆตั้งแต่ตอนก่อนจะกลับละ?”

"ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“มานี่หน่อยซิค่ะ” ยูโกะพูดก่อนจะขยับที่ข้างตียงให้เธอ ก่อนที่เธอจะยินยอมทำตามอย่างว่าง่ายๆ ค่อยๆนอนลงบนที่ว่างข้างๆเค้า หันหน้ามาเจอกัน เห็นเธอส่งยิ้มหวานมาให้

“แต่ว่าตอนนี้ เราเสมอกันอยู่ละ”

“เสมอ?”

“ฉันกับซาเอะไงละ”

“แล้ว”

“ไม่มีหรอค่ะ ช็อคโกแลตของฉันจากอัตจัง?”

“ม..ไม่มี เธอก็รู้ฉันทำไม่เป็นเรื่องพวกนี้”

“จริงๆหรอค่ะ ก็บอกไว้แล้วแท้ๆว่าอยากกินช็อคโกแลตฝีมืออัตจัง?” ยูโกะพูดอย่างงอนๆ

“แล้วทำไมฉันถึงต้องเป็นฝ่ายทำให้ยูจังด้วยละ เธอก็น่าจะให้ฉันบ้าง”

“ก็รอวันไวท์เดย์ไง สลับกัน”

“นี่สรุปว่ายูจังเป็นผู้ชาย แล้วฉันเป็นผู้หญิงในความสัมพันธ์ของเราหรอ?”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าฉันอยากได้ช็อคโกแลตจากอัตจังจริงๆนะ ไม่ได้ทำจริงๆหรอค่ะ”

“อื้ม แต่ว่าไม่เห็นต้องใส่ใจเลย ยูจังก็ได้ตั้งเยอะแล้วนี่นา แล้วที่สำคัญมันต้องอร่อยกว่าที่ฉันทำแน่”

“ไม่เหมือนกันหรอก ของที่เธอทำยังไงก็ต้องอร่อยกว่าทั้งหมดนี่อยู่แล้ว เพราะของจากคนที่เรารักทำให้นะ มันพิเศษสุดเสมอ”

“ยูจัง” เรียกชื่ออีกคนที่ตอนนี้ขึ้นคร่อมทับร่างกายเธออยู่ “จะทำอะไรนะ”

“ก็ทำโทษเธอยังไงละ”

 ไม่ได้มีโอกาศพูดปฏิเสธเพราะอีกฝ่ายปฏิเสธด้วยริมฝีปากที่กดทับริมฝีปากเธอ ทำให้เธอทำได้เพียงส่งเสียงครางเบาๆในลำคอ มือไม้ของคนตัวเล็กลูบไล้ไปตามร่างกาย ก่อนจะล่วงล้ำเข้าไปในเสื้อ หลงอยุ่ในรสจูบที่เค้ามอบให้ ไม่รู้ว่าส่วนบนของร่างกายเธอเปลือยเปล่าตั้งแต่เมื่อไร

++++++ละไว้ในฐานที่เข้าใจ++++++++

ยูโกะทิ้งตัวลงนอนก่อนจะโอบกอดร่างอันเปลือยเปล่าของอีกคนในแนบชิดกับร่างกายเธอ เอามือปัดผมอีกฝ่ายที่ลงมาปรกหน้าสวย ก่อนจะยิ้มหวานให้อีกคนอย่างอารมณ์ดี

“คืนนี้ค้างที่นี่ไหมค่ะ เดี๋ยวโทรบอกปะป๋าอัตจังให้ พรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนด้วย”

ยกตัวขึ้นมามองนาฬิกาที่ตั้งไว้ตรงหัวเตียง

“เพิ่ง4โมงเย็นนะ คิดอะไรหรือเปล่า”

“คิด คิดว่าอยากจะให้อยู่ด้วยกัน วาเลนไทน์ทั้งที เดี๋ยวทำกับข้าวให้ทาน แต่คงต้องไปซื้อของกันก่อน”

“อย่างนั้นก็ได้ แต่ว่าขอโทรศัพท์ก่อนนะ”

“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ จะได้ไม่เสียเวลา” พูดจบก็ประทับจูบเบาๆลงบนหน้าผากของอีกฝ่ายก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป

ใช้เวลาอยู่ไม่นาน จัดการตัวเองเสร็จก็เห็นอีกฝ่ายเตรียมจะเดินสวนเข้าห้องน้ำอาบน้ำอยู่ๆ นึกอยากแกล้ง

“นี่ อาบพร้อมกันก็ได้นี่นา ฉันไม่ได้ล็อกห้องซะหน่อย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

“ขืนอาบพร้อมยูจังก็คงไม่ได้อาบอย่างเดียวแน่ๆ” อัตจังพูดหน้าแดง

“คิดอะไรอยู่หน้าแดงเชียว อัตจังคิดจะทำมิดีมิร้ายฉันตอนอาบน้ำแน่ๆ” พูดจบก็หัวเราะออกมา ก่อนจะโดนอีกคนหาว่าบ้า แล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไป

จัดการตัวเองจนเรียบร้อย กำลังจะเดินออกไปข้างนอกก็เห็นอะไรบางอย่างหล่นออกมาจากในกระเป๋าถือของอัตจัง เดินเข้าไปหยิบออกมาก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าเป็นกล่องช๋อคโกแลตสีแดง มีการ์ดที่เขียนชื่อเธออยู่ ค่อยๆเปิดออกดูก็เห็นเป็นช็อคโกแลตที่หน้าตาไม่ค่อยจะหน้ากินเท่าไร

ยิ้มให้กับตัวเองอย่างอารมณ์ดี ไหนบอกว่าไม่ได้ทำไง? สงสัยคงจะอาย ก่อนจะหยิบช็อคโกแลตในกล่องขึ้นมากิน

“ทำอะไรนะ” อัตจังที่เดินออกมาจากห้องน้ำ รีบวิ่งมาคว้ากล่องในมือยูโกะ “ค้นกระเป๋าฉันหรอ”

“เปล่าสักหน่อย เห็นมันหล่นออกมาจากกระเป๋า ก็เลยหยิบออกมาดู เห็นว่ามีชื่อฉันติดอยู่ก็เลยเปิดดูก็แค่นั้นเอง”

ยูโกะพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“แต่ว่านะอัตจัง ช็อคโกแลตที่เธอทำนะ หน้าตามันออกจะประหลาดไปสักหน่อยนะ”

“งั้นก็ไม่ต้องกินซิ”

“แต่ว่ามัน อร่อย มากเลยนะ อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลย” ยูโกะพูดก่อนจะเดินไปไกล้ๆคนเด็กกว่า ก่อนจะโน้มคอเธอลงมา ก่อนจะประทับริมฝีปากสอดแทรกลิ้นเข้าไปให้อีกฝ่ายได้ชิมรสช้อคโกแลตในปากเธอ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา

“อร่อยใช่ไหมละ” พูดยิ้มๆที่เห็นคนตัวสูงกว่าหน้าแดง

“ถ้าจะให้ชิมก็พูดดีๆก็ได้นี่นา”

“กลัวเธอไม่เชื่อว่าฉันกินแล้วจริงๆนี่นา”

“ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับช็อคโกแลต ว่าแต่ว่าทำไมต้องโกหกกันด้วยว่าไม่ได้ทำให้ละ”

“ก็เห็นยูจังได้ช็อคโกแลตมาตั้งเยอะ แถมของฉันยังไม่น่ากินอีก ก็เลย....”

“ฉันนะ อยากได้ช็อคโกแลตของอัตจังมากที่สุดเลยรู้ไหมค่ะ ของคนอื่นนะถึงจะดูดีกว่าแค่ไหน แต่ก็สู้ของที่อัตจังตั้งใจทำเพื่อนฉันไม่ได้หรอก”

“พี่ค่ะ”

“เรียกแบบนี้อีกแล้ว ชอบจังเลยนะเวลาอัตจังเรียกฉันว่าพี่”

“งั้นวันนี้จะเรียกว่าพี่ทั้งวัน โอเคไหมค่ะ พี่ยู” อัตจังพูดพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ฉัน อดหมั่นคี้ยวในความน่ารักไม่ได้ เลยเอานิ้วไปบีบจมูกเธอไว้

“ไปได้แล้วค่ะ ไปซื้อของกัน จะได้เหลือเวลาไว้ทำอย่างอื่น”

“ยูจัง”

“อะไรค่ะ”

“ทะลึ่ง”

“แหนะ แสดงว่าเราคิดเรื่องเดียวกัน” ยูโกะพูดก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

ดีจังเลยนะที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

........

อยู่กับคนที่สำคัญ

....

อยู่กับคนที่รัก

...........................จบตอน...........................