Girl's Friend
โคจิม่า ฮารุนะ อ้าปากกว้างหาวเสียงดัง
ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สีขาวตัวยาวใต้ไม้ใหญ่
หลังโรงเรียนที่เป็นที่ประจำของเธอกับคนตัวเล็กอีกคนที่ตอนนี้มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“มาช้านะ” คนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่แล้วพูดขึ้นมาเบาๆโดยไม่ละสายตาจากหนังสือเล่มหนาที่กำลังตั้งใจอ่านอยู่ตรงหน้า
คนมาช้าก็ไม่ได้สนใจอะไร
ล้มตัวนอนลงบนตักนุ่ม แล้วค่อยๆหลับตาลง แต่มือเอื้อมไปหยิบแซนวิชที่วางอยู่ข้างๆ
ที่คนตัวเล็กทำเตรียมไว้ให้จากที่บ้าน
หยิบแซนวิชเข้าปากกินอย่างสบายใจ
ส่งเสียงฮัมเบาๆกับความพอใจนรสชาติ
“อร่อยดีนะ
แซนวิชที่ยูโกะทำนะ ให้กินตลอดชีวิตฉันก็ไม่เบื่อ”
ตั้งใจจะเอ่ยปากว่าคนตัวสูงที่นอกจากมาสายแล้วยังมานอนกินแซนวิชบนตักเธออีก
แต่พอได้ยินอย่างนั้นคำพูดที่เคยจะพูดก็ถูกกลืนหายลงไปในลำคอจนหมด ก่อนจะรีบยกหนังสือขึ้นมาบังใบหน้าของตัวเองที่เริ่มขึ้นสีแดงฝาดไว้ไม่ให้อีกคนเห็น
รู้สึกถึงสายลมแผ่วเบาที่พัดผ่านตัวเธอทั้ง2 ทำให้แดดแรงๆและอากาศที่ดูจะร้อนไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกเธอ
“ฉันเลิกกับเค้าแล้วละ”
จู่ๆคนตัวสูงที่นอนอยู่ก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา
“ห๊ะ.......”
ตาโตตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
หนังสือที่ถืออยู่ในมือแทบจะร่วงลงมาใส่หน้าคนที่นอนหลับตาอยู่
ดีที่เธอตั้งสติได้ทัน
“ฉันบอกว่าฉันเลิกกับเค้าแล้ว
จับได้นะว่าเค้าก็คบกับคนอื่นอยู่”
ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆทำให้คนตัวเล็กเดาไม่ถูกว่าตอนนี้อีกคนรู้สึกยังไง
“ส...เสียใจด้วยนะ”พูดออกไปเบาๆ
ถึงปากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ลึกๆแล้วเธอกลับรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก
เพราะเธอรู้สึกได้ว่าแฟนฮารุนะคนนี้เป็นคนเจ้าชู้
ขืนคบกันไปฮารุนะก็คงเป็นฝ่ายที่จะเสียใจ ต่างกับเธอถ้า ฮารุนะคบกับเธอ
เธอสาบานว่าเธอจะทำทุกอย่างให้ฮารุนะมีความสุข แต่มันก็คงได้แค่คิดเพราะฮารุนะคงไม่มาชอบคนอย่างเธอที่สำคัญเราก็เป็นผู้หญิงทั้งคู่อีกด้วย
ได้แต่คิดแล้วก็ถอนหายใจกับโชคชะตาของตัวเอง
“จับได้ว่าเค้านอกใจนะ”
เสียงฮารุนะดังขึ้นมาทำให้เรียกสติที่คิดไปไกลของเธอกลับมาได้
“แล้วเธอรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้?”
“ไม่รุ้สิ เสียใจและมั้ง
ก็คบกันมาได้เกือบ3เดือนนี่นา”ถอนหายใจยาวๆก็จะลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เอนหลังจนติดกับผนักเก้าอี้
ก่อนจะเอาคอพักไว้ด้านบนผนักพิงก่อนจะหันมายิ้มบางๆให้ฉัน
แค่รอยยิ้มของเธอ
แค่นั้นก็เกือบทำให้หัวใจฉันหยุดเต้น
“บางทีฉันอาจจะต้องพักไว้บ้างละมั้ง
เรื่องความรักเนี่ย มีแฟนแต่ละคนก็ไม่เห็นจะดี
แถมคบกันได้สั้นๆไม่กี่อาทิตย์เท่านั้นเอง” ฮารุนะพูดแล้วก็ทอดสายตายาวออกไปไกล
“มีครั้งนี้ละมั้งที่คิดว่าจะใช่ กับมาจับได้ซะก่อนว่าเค้านอกใจ
“ถ้าคบกับผู้ชายแล้วไม่ดี
ลองคบกับผู้หญิงดูบ้างไหม” อยู่ๆก็ไม่รุ้มีอะไรดลใจให้ถามคำถามแบบนั้นออกไป
แต่เห็นอีกคนมีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินทำให้ต้องรีบพูดแก้ออกไป
“อะ..ถือว่าไม่ได้ยินแล้วกันนะ เรื่องที่ฉันถามเมื่อกี้”
ฮารุนะกระพริบตา2-3ที
เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูก แต่เห็นคนตัวเล็กทำท่าแบบนั้นก็เดาได้ไม่อยาก
“ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ
แค่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ก็เท่านั้นเอง
แต่ถ้าตอนนี้จู่ๆมีคนมาสารภาพก็คงจะโอเคละมั้ง”
“ถ้าอย่างนั้น
คบกับฉันไหมละ”
ตัดสินใจพูดออกไปทั้งๆที่เคยบอกกับตัวเองไปแล้วว่าเรื่องของเธอและคนตรงหน้ามันเป็นไปไม่ได้
แต่เมื่อโอกาสมาถึงอย่างนี้แล้วเธอก็อยากจะลองเสียงดูสักครั้ง
ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เธออาจจะสูญเสียคนตรงหน้าไปก็ได้
“ฉันรู้ว่าเธอเพิ่งเลิกกับแฟนมา
เพราะงั้นฉันก็เลยไม่ได้อยากจะหวังอะไร
แถมฉันยังเป็นผู้หญิงอีก ที่สำคัญ ฉันก็เป็นเพื่อนกับเธอ”
หันมามองหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงเงียบไม่ได้พูดอะไร
นอกจากจะจ้องมองเธออยู่เท่านั้น ตัดสินใจว่าไหนๆก็พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว
ก็จะพูดออกมาให้หมด
“ฉันรู้ว่าเรื่องที่ฉันจะบอกกับเธอต่อไปนี้
เป็นเรื่องที่ไม่สมควรพูด และ มันอาจจะทำให้เธอลำบากใจ....แต่ว่าฉันนะ.......ฉ.........ฉันรักเธอนะ”
อยู่ๆเห็นเธอพูดจา แถมยังทำท่าทางแบบนี้ กลับทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆ
เห็นเธอนิ่งเงียบไป
ก็พอจะคิดได้ว่าคงจะโดนปฏิเสธ อยุ่ๆขอบตาก็รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว
เหมือนน้ำใสๆจะค่อยไหลแต่ก็พยายามฝืนไว้เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกไม่ดี
“ขอโทษนะ
ที่ทำให้ลำบากใจ”ยิ้มบางๆให้คนตัวสูง”เรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้
ช่วยลืมมันไปด้วยเถอะนะ”พูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะเดินหนีออกไปจากตรงนี้
เพราะเธอกลั้นน้ำตาไม่ไว้แล้ว “ฉันไปก่อนนะ จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว”
แต่ระหว่างจะเดินหนีไปก็รู้สึกถึงมือของอีกคนมาจับไว้ที่ข้อมือเธอ
“ฉันนะ ไม่เคยคบกับผู้หญิง
แถมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ายูโกะจะมาสารภาพรักกับฉัน”
รุ้สึกเหมือนหัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะตามคำพูดของอีกฝ่าย
รอฟังว่าคำพูดที่จะออกจากปากเธอ จะทำให้หัวใจดวงนี้ของเธอนั้นเต้นแรงจนเหมือนว่าจะหลุดออกมา
หรือจะเต้นช้าๆจนทำให้เธอเจ็บปวดทรมาน
“แต่ถ้า...เป็นยูโกะละก็
ฉันก็คิดว่ามันไม่น่าจะเสียหายตรงไหน”
ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับทรุดนั่งลงไปกับพื้นเอามือขึ้นมาปิดหน้า
เพราะน้ำตาแห่งความดีใจที่ไหลออกมา
“ฉันดีใจมากเลยนะ
ดีใจจริงๆ”
น...น่ารักจัง ยูโกะที่เป็นแบบนี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย หัวใจฉันเต้นแรง
เห็นเธอน่ารักขนาดนั้น ฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะขโมยจูบเธอ
รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มของริมฝีปากเธอที่มาสัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเอง
เอามมือค่อยๆมาแคะริมฝีปากของตัวเองกระพริบตาถี่ๆเห็นเคานั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า
“จูบแรกของฉัน”
“สตอเบอร์รี่”
“ฮะ”
“จูบแรกของเราเป็นรสสตอเบอรรี่ละ”
เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ฉัน
ยิ้มที่ทำให้โลกรอบข้างหายไป ยิ้มที่ทำให้ฉันเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด
................................................................
ถึงจะบอกว่าพวกเราคบกันแล้ว
แต่ก็ไม่มีอะไรระหว่างเราที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
ตอนกลางวันก็ยังคงมานั่งทานข้าวที่ใต้ต้นไม้ใหญ่นี้กัน2คนเหมือนเคย คอยกินอาหารกล่องฝีมือของคนตัวเล็ก เวลาว่างก็นัดกันไปเที่ยว
ตอนเย็นเธอก็เดินมาส่งฉันที่บ้าน
อย่างเดียวที่เหมือนจะแตกต่างก็เธอพวกเราสัมผัสกันมากขึ้น
ฉันไม่เคยรุ้มาก่อนเลยว่ายูโกะจะกลายเป็นคนขี้อายได้ขนาดนี้
ทั้งๆที่ตอนเป็นเพื่อนกันยูโกะเป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกกับเธอมากกว่านี้ซะอีก
นอนหนุนตักคนตัวเล็ก
ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือบนเก้าอี้ยาวสีขาวตัวเดิม ใต้ต้นไม้ใหญ่
ที่เป็นที่ของพวกเธอ มือของคนตัวเล็กลูบเบาๆที่หัวของเธอ
“นี่ยูจัง”
“ฮื้ม”
“จูบฉันหน่อยสิ”
“ว.....ว่ายังไงนะ”
ลุกขึ้นนั่ง
ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็ก
“หรือว่ายูจัง ไม่ได้รักฉันหรือไง”
“ม...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
เอามือค่อยๆประคองหน้าของเธอ
ให้มองหน้าฉัน
“ว่ายังไงละ ฉันรออยู่นะ”
ถึงจะรู้สึกเขินจนแทบจะมุดหนีไปจากตรงนั้น
แต่ก็ยอมทำตามที่ฮารุนะบอก ค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าเธอ
จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนของอีกฝ่าย
สัมผัสกับริมฝีปากบางเค้าด้วยริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆผละออกมา
เห็นหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงยิ้มหวาน
“จูบแบบนี้นะ
มันไม่ใช่สำหรับใช้กับแฟนหรอกนะ” ได้ยินแค่นั้นจะพูดอะไรเถียงออกไป
เสียงทุกอย่างก็ถูกกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอแทนเมื่อคราวนี้ ฮารุนะเป็นฝ่ายจูบเธอ
ฮารุนะเม้นที่ริมฝีปากล่างเธอเบาๆก่อนจะใช้ลิ้นเลียที่ริมฝีปากเธอเพื่อเขอเข้าไปสำรวจ
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมก็เลยดันร่างกายตัวเองให้แนบชิดกับเค้า ส่งผลให้ยูโกะครางออกมาเบาๆ
เลยใช้โอกาศนี้สอดลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานของอีกฝ่าย
หลงอยู่ในรสสัมผัสของกันและกันจนร่างกายทนไม่ไหวค่อยๆผละออกมาเพราะต้องการอากาศหายใจ
......................................................................
ยูจังเวลาเขินหน้าแดงนี่น่ารักสุดๆไปเลยนะ
ระหว่างทางกลับบ้านก็เดินไปยิ้มไปอยู่คนเดียว
วันนี้ยูโกะมีกิจกรรมที่โรงเรียนนิดหน่อยก็เลยไม่ได้เดินมาส่งฉัน
ถึงแม้ฉันบอกว่าจะรอเธอก็ไม่ยอมเพราะไม่รู้ว่าเธอจะเสร็จธุระเมื่อไร
ยิ้มเมื่อนึกถึงความน่ารักของคนตัวเล็กทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกคุ้นหู ที่เธอไม่ได้ยิน และไม่ได้นึกถึงมาตั้งนานแล้ว
“ฮารุนะ”
หันกลับไปตามเสียงเรียกก็ใช่คนเดียวกับที่เธอคิดจริงๆ
“เคนจิ”
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ฮารุนะ
ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“มาทำอะไร”
พยายามไม่สนใจกับคำพูดเค้าเพราะต้องการรู้มากกว่าว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“เย็นชาจังเลยนะ.....ฉันก็แค่....คิดถึงเธอนะ”
“แค่นี้ใช่ไหม”พูดเสียงเรียบ
”ฉันนะ....ตอนนี้กำลังคบอยู่กับคนอื่น
เพราะฉะนั้นนายก็อย่ามายุ่งกับฉันเลยจะดีกว่านะ”
พูดช้าๆชัดๆเน้นทีละคำให้เค้าได้ยินอย่างชัดเจน
ก่อนจะหันหลังเดินหนีไป
ได้ยินเสียงเค้าตะโกนไล่หลัง
“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก
แล้วถึงแม้ว่าเธอจะมีแฟนใหม่จริงๆฉันก็ไม่สนใจหรอกนะ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงรู้สึกหวั่นไหวถ้าเค้ากลับมาง้อขอคืนดี
แต่ตอนนี้ เธอนะ ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ก็เพราะว่า
ยูจังน่ารักกว่าเป็นไหนๆ
.....................................................................
“นี่ๆ ฮารุนะ
เมื่อวานฉันเห็นเคนจิเค้าเดินไปส่งเธอกลับบ้านใช่หรือเปล่า? คืนดีกันแล้วละสิใช่ไหม?”
ตอนเช้าพอเข้ามาถึงห้องเรียนก็โดนเพื่อนๆรุมถามคำถามกันใหม่
กว่าจะพูดให้แต่ละคนเชื่อได้ ว่าระหว่างเธอกับเคนจิ ไม่ได้มีอะไรแล้วจริงๆ
โชคยังดีที่คนตัวเล็กยังมาไม่ถึง ไม่อย่างนั้นคงจะได้อธิบายกันยาว
“แล้วเธอได้ยินเรื่องที่ทางโรงเรียนเค้าจับรุ่นพี่โรงเรียนเราจูบกันหรือยัง”
“ก็ไม่เห็นแปลกไม่ใช่หรือไง
ก็แค่จูบกัน”
“แปลกสิทำไมจะไม่แปลก
ก็รุ่นพี่ทั้ง2คนนั้นนะเป็นผู้หญิงทั้งคู่เลยนะ”
เอ๊ะ!!!
“แล้วเป็นยังไงต่ออะ”
“ก็ได้ข่าวว่าพวกเค้ายอมรับว่าคบกันนะ
แล้วตอนนี้ทางโรงเรียนก็ให้เค้าทั้งคู่พักการเรียนไปแล้ว
เห็นเค้าบอกว่าโดนด้วยเหตุผลที่จูบกันนะ ไม่ใช่ที่คบกัน”
“อ๋อ แต่ผู้หญิงๆกับผู้หญิงเนี่ยนะ
ไม่อยากจะเชื่อเลยอะ”
“ใช่ไหมละ?
ฮารุนะ นั่งฟังที่พวกเพื่อนๆพูดกันก็ทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง
มัน ไม่ใช่เรื่องผิดซะหน่อยที่ผู้หญิงจะรักกัน
แล้วมันก็ไม่ได้แปลกจนถึงขนาดที่เพื่อนๆของเธอต้องใช้น้ำเสียงแบบนั้นด้วย มันก็เป็นแค่...ความรัก
ยูโกะเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันใช่ไหมละ”
...........................................................
“เป็นอะไรไปหรือเปล่า
ฮารุนะ ทำไมถึงเงียบๆไป”
“ป....เปล่า
ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อยนะ”
สายลมเย็นบางๆพัดผ่านทำให้ผมยาวปลิวไสวไปตามสายลม
ใบหน้าที่ดูเคร่งเครียดเพราะกำลังใช้ความคิด นั่งมองใบหน้าเธอด้านข้างอย่างเงียบๆ
รอคอยให้เธอตัดสินใจเรื่องที่เธออยากจะพูด
“ยูโกะ”
“หื้ม”
“ถ้าสมมติว่า
ฉันจะขอเลิกกลับเธอ แล้วกลับไปคบกับเคนจิเธอจะว่ายังไง”
กลั้นใจถามออกไป
เพราะอยากรู้ว่าจริงๆแล้วเธอจะรู้สึกเหมือนกับฉันหรือเปล่า
เธอจะบอกว่า "ไม่" ใช่หรือเปล่า?
“อื้ม...ได้สิ”
เอ๊ะ
ยูโกะยิ้มแล้วตอบกลับมาแบบนั้น ทำไมกัน หรือที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องโกหก
รู้สึกอึดอัดใจที่จะอยู่ตรงนี้ต่อ คงเพราะรู้สึกช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน
“ฉ...ฉันขอตัวก่อนดีกว่านะ
พอดีอาจารย์เรียกฉันไปพบก่อนที่จะเข้าห้องเรียนนะ”
“ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ
ฮารุนะ”
ทั้งๆที่ตัวเองเป็นฝ่ายบอกว่ารักแท้ๆ
แต่ทำไมถึงไม่ห้ามเลยละ แถมยังยิ้มให้อีก ไม่เดือดร้อน ไม่โกรธ
คงมีแต่เธอคนเดียวมั้งที่รู้สึกเหมือนใจจะขาดแบบนี้
รุ้สึกถึงน้ำใสๆที่ไหลลงมาตามพวงแก้ม
ยกมือตัวเองขึ้นมาเช็ดมันออกเบาๆ
“ขี้แยจริงๆเลยนะฉันเนี่ย
เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องร้องไห้ด้วย”
..........................................................................
“นี่ ฮารุนะ
ไปดูหนังกันเถอะนะ ฉันเลี้ยงเอง”
ทั้งๆที่ตอนนี้อยากจะใช้เวลาคิดอะไรเงียบๆอยู่คนเดียวแท้ๆ
ตานี่ยังมาตามตื้ออยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด
เดินไปเรื่อยเปื่อยไม่สนใจกับคนข้างๆที่คอยเดินตาม
นึกถึงคนตัวเล็กแล้วมันเจ็บใจนัก ไหนบอกว่ารักเธอนักหนา
แต่พอเธอแค่ถามว่าจะเลิกไหม? นอกจากไม่เสียใจแล้วยังยิ้มให้เธออีก มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
พอคิดอย่างนั้นน้ำตาที่น่าจะหายไปแล้วก็ค่อยๆเอ่อขึ้นมา
รู้สึกตัวอีกทีก็เพราะโดนคนที่เดินตามมาจู่ๆก็สวมกอดเธอ
“ท...ทำอะไรนะ เคนจิ”
ร้องถามพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอด
แต่ก็เหมือนได้ยินเสียงแปลกๆเห็นกลับไปดูก็เห็นเคนจิโดนกระเป๋าหนังสือฟาด ตอนนี้นั่งกองอยู่ที่พื้น
“นายไม่เห็นหรือไงว่าเธอไม่ชอบนะ
ถ้าทำแบบนี้กับเธออีกนายตายแน่”ยูโกะพูดจบพร้อมเอากระเป๋าฟาดไปที่หัวเคนจิ
อีกทีนึง
“ยูโกะ”
เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ไปกันเถอะ ฮารุนะ” ยูโกะพูดพร้อมจับมือฉันก่อนจะลากพาฉันออกมาจากตรงนั้น
มือของเธอที่กำลังจับมือฉัน
แผ่นหลังเล็กๆของเธอที่เคยเป็นหลักให้ฉันมาตลอดตั้งแต่ตอนเป็นเพื่อนกัน
รู้สึกดีใจที่อยู่ๆก็ได้เห็นหน้า ดีจังเลยนะ
เดินมาถึงสวนสาธารณะหน้าหมู่บ้านก็ดึงมือให้เธอหยุดเดิน
“ขอโทษนะ”ยูโกะพูดโดยไม่หันกลับมามองหน้าฉัน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนเวลาเธอเดท แต่ว่านี่มันก็เป็นทางกลับบ้านฉันพอดี
แถมเห็นเค้าทำอะไรที่เธอไม่ชอบ ก็เลยเผลอไปนะ”
“ไม่หรอก”ฉันพูดก่อนจะเดินอ้อมไปตรงหน้าคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่
“ฉันต้องขอบคุณเธอต่างหากที่มาช่วย”
“อะ อื้ม”
“ฉันดีใจนะที่เจอเธอนะ
เธอนะจริงๆแล้วแอบตามฉันมาใช่หรือเปล่า?”
“ม...ไม่ใช่นะ
ก็บ้านเธอกับบ้านฉันมันอยู่ทางเดียวกันแล้วฉัน.....”
“ยูโกะ”
“ฉ.....ฉันขอโทษนะ ได้ยินมานะว่าเธอกับเคนจิกลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้ว
ก็เลยคิดว่าจะมาดูให้เห็นกับตานะว่าจริงไหม?”
“แล้ววววว”
“ฉันรู้มาตลอดแหละ
ว่าจริงๆที่ฮารุนะยอมตกลงคบกับฉันก็เพราะว่าสงสารฉันใช่ไหมละ แล้วก็คงรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆฉันก็ไปสารภาพรักแบบนั้น”
นี่เธอคิดไปเองใช่ไหมเนี่ย
“ฉันรู้ว่าเพราะฮารุนะเป็นคนดีก็เลยยอมทำแบบนั้น
พออย่างนั้นก็ตัดสินใจไปว่า ถ้าเกิดวันใดวันนึง เธอขอเลิกกับฉัน
ฉันก็จะมอบรอยยิ้มให้เป็นคำอวยพร เพราะถ้าฉันร้องไห้เสียใจ
ฮารุนะคงจะไม่สบายใจใช่ไหมละ”
เรื่องนี้ก็คิดไปเองอีกแล้ว
ยูโกะพูดแม้จะมีน้ำใสไหลออกจากตาลงมาไม่ขาดสายแต่ก็พยายามฝืนยิ้มและหัวเราะให้ฉันอยู่อย่างนี้
เอื้อมมือไปเช็ดน้ำใสๆที่ไหลลงมานั้น
“ทำไมถึงไม่เคยบอกฉัน
ว่าเธอรู้สึกแบบนั้น”
“ฉํน.......”
“ทีหลังสัญญาได้ไหมว่าอย่าคิดอะไรไปเองคนเดียวแบบนี้อีก”
"ฉัน....คิดไปเอง"
"อื้ม" ถอนหายใจยาวๆออกมา “แต่ว่าจะเอาแต่โทษยูจังคนเดียวก็ไม่ถูก
เพราะฉันก็มีส่วนผิดเหมือนกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้ยูจังตั้งใจฟังฉันให้ดีนะ”
สูดลมหายใจเข้าปอด
“ข้อแรก
ฉันไม่ได้บอกเลิกเธอ เมื่อกลางวันนะมันเป็นแค่คำถามเฉยๆ”
“อ๊ะ ฉัน”
“ชู่ว....
ก็บอกว่าอย่าเพิ่งพูดไงละ ข้อสอง ที่ฉันคบกับเธอไม่ได้เพราะความสงสาร ตอนนั้นถ้าเอาความรู้สึกฉันจริงๆคงเป็นเรื่องความแปลกใหม่
และ อยากลองละมั้ง แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอตอนนี้มันลึกซึ้งเกินนั้นไปแล้ว”
“ข้อสุดท้าย
ซึ่งฉันก็น่าจะบอกกับเธอนานแล้ว”
ใช้มือทั้ง2ข้างค่อยๆประคองหน้าคนตัวเล็กขึ้นมาให้สบตากับเธอ
“ฉัน....รักเธอ”
“ฮารุนะ”
พูดได้แค่นั้นก็เห็นคนตัวสูงค่อยก้มหน้าจนมาใกล้กับหน้าเธอก่อนที่เค้าจะประทับรอยจูบที่เป็นเหมือนคำสัญญาว่าเรื่องที่เค้าเพิ่งบอกเมื่อกี้เป็นความจริง
รู้สึกถึงอะไรเปียกๆไหลลงมาที่ข้างแก้มตัวเอง
ฮารุนะค่อยๆผละหน้าตัวเองออกก็เห็นว่าเป็นน้ำตาของคนตัวเล็กที่ไหลออกมา
“ฉันรักเธอ”
พูดเบาๆอีกครั้งให้คนตัวเล็กได้ฟัง
ซึ่งตอนนนี้เธอก็เขินหน้าแดงไปหมดแล้วก่อนที่จะเห็นเธอเดินมาใกล้ๆ
จุงมือฉันออกมาจากตรงนั้น
“ม...มีอะไรหรือเปล่ายูโกะ”
“ก็คนนะสิ เต็มไปหมดเลย
ไม่อายบ้างหรือไงนะ”
ได้ยินอย่างนั้น
ก็เลยหันมองไปรอบๆ ก่อนที่หน้าฉันตอนนี้ก็เริ่มที่จะขึ้นเป็นสีแดงแล้วเหมือนกัน
จับมือคนตัวเล็กที่กุมไว้จนแน่น ก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษและวิ่งออกมาจากตรงนั้น
รู้สึกถึงความอบอุ่นในมือ ก็ทำให้รู้สึกว่าอยากจะเก็บไว้ความรู้สึกนี้
.....ตลอดไป
อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ..................
..................ยูโกะ................
.....................................THE END.....................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น