Let’s get married
“แต่งงานกันนะ”
“หื้ม”
เลิกคิ้วขึ้นสูงเพราะงงๆว่าได้ยินชัดหรือเปล่ากับสิ่งที่คนเด็กกว่าพูดเมื่อกี้
“เค้าบอกว่า ถ้าโตขึ้นแล้วเราแต่งงานกันเถอะนะ”
“ม...ไม่ได้หรอก”
กระพริบตาถี่ๆหลายทีก่อนจะหันกลับลงมาสนใจหนังสือตรงหน้าเหมือนเดิม
“ทำไมล่ะ” คนเด็กกว่าเหมือนจะยังไม่ยอมแพ้ ยื่นหน้าเข้ามาจนใกล้กับหน้าของเธอ
แล้วยังทำแก้มป่องใส่เธออีก น่ารักจริงๆเด็กคนนี้ คิดอยู่ในใจก่อนจะเอามือขึ้นมาลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ
“ก็เพราะว่าเราเป็นผู้หญิงทั้งคู่นะสิ”
“แล้วยังไงละ?......ก็ฉันนะ ฉัน...อยากจะอยู่กับยูจังตลอดไป
อยากจะเป็นเจ้าสาวของยูจัง”
“นี่ๆๆๆ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักนิด
ทั้งเรื่องที่เป็นเจ้าสาวและก็เรื่องที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”
เลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ไม่รู้ละ ก็ปะป๋าเค้าบอกว่า ถ้าเค้าอยากอยู่กับใครตลอดชีวิต ก็ต้องแต่งงานกันกับคนนั้น”
“แล้ว?”
“แล้วเค้าก็ถามปะป๋าแล้วด้วยว่าเค้าแต่งงานกับยูจังได้ไหม เพราะเค้าอยากจะอยู่กับยูจังตลอดไป... ปะป๋าก็บอกว่าได้”
“ตาแก่นั้นสอนอะไรลูกแปลกๆ”
“ปะป๋........า” อยู่ๆอัตจังก็ตะโกนเรียกปะป๋าของเธอเสียงดัง
แล้วไวเท่าความคิด ไม่ทันได้กระพริบตา
ปะป๋าของอัตจังก็เข้ามาอยู่ในห้องพร้อมกอดปลอบลูกสาวตัวเองที่อยู่ๆก็ร้องไห้เสียงดัง
“โอ๋ๆๆๆๆ อัตจัง เป็นไรไปลูก ใครทำลูกสาวปะป๋าร้องไห้”
“ฮึก..ฮึก...ฮึก ยูจังบอกว่าจะไม่แต่งงานกับหนูอะ”
อัตจังพูดฟ้องปะป๋าของเธอก่อนจะร้องเสียงดังกว่าเดิม ทำให้ฉันต้องส่ายหน้าออกมา
“ฉันไม่ได้บอกซะหน่อยว่าจะไม่แต่งงานกับเธอ
ฉันแค่บอกว่าผู้ๆหญิงด้วยกันมันแต่งงานกันไม่ได้” ฉันพูดเรียบๆพยายามให้คนเด็กกว่าเข้าใจ
ซึ่งดุเหมือนว่ายังไงก็คงจะไม่เป็นผล
“ได้สิ ได้ๆๆๆๆๆ ก็ปะป๋าบอกว่าได้นี่ จริงไหมๆๆๆๆๆ” อัตจังหันไปถามปะป๋าเธอ
เอามือเกาะไว้ที่แขนก่อนจะเหวี่ยงแขนปะป๋าตัวเองเบาๆ
ปะป๋าอัตจัง ทำเสียงกระแอมในลำคอ
“นี่ ยูจังฉันเห็นมีตั้งหลายประเทศที่ให้ผู้หญิงแต่งงานกัน
ถ้ายูจังแต่งงานกับลูกสาวฉันจริงๆฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”
“ปะป๋า จริงๆนะ”
อัตจังถามอย่างมีความหวัง
“อื้ม”
ก่อนที่จะพากันไปมากกว่านี้ ฉันเลยทนไม่ไหวต้องพูดแทรกออกมา
“คุณลุงค่ะ ทำไมอยู่ๆก็สอนอะไรกับลูกแบบนี้เนี่ย อัตจังเพิ่งจะ 9 ขวบเองนะ”
“ก็ฉันแค่อยากบอกให้อัตจังรู้ไว้นะ ที่สำคัญฉันก็ไม่รังเกียจที่จะได้ยูจังมาเป็นลูกสะใภ้หรอกนะ
ก็ยูจังนะทั้งเรียนเก่ง แถมยังน่ารักอีกต่างหาก”
“เห็นไหมละยูจัง ปะป๋าบอกว่าได้ละ”
“เห้ออออออ”ถอนหายใจยาว “เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าอัตจังโตมากกว่านี้แ ล้วถ้าวันนึงเธอบอกว่ายังอยากแต่งงานกับฉันอยู่
ฉันก็จะ....ไม่ปฏิเสธหรอกนะ”
“จริงๆนะ สัญญา”
“อื้ม.....สัญญา เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็เลิกพูดถึงเรื่องนี้กันก่อนเถอะนะ”
............ผ่านมาได้ 10 ปีแล้วสินะ จากวันนั้น ^^:;..............
นั่งดูหนังอยู่บนโซฟาสีดำตัวยาวในห้องรับแขก
นั่งมองคนเด็กกว่าที่เอาหัวซบลงมาที่ไหล่เธอ พร้อมกับมือที่กำลังหยิบป็อปคอร์นเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“เป็นอะไรหรือเปล่ายูโกะ ทำไม...อยู่ๆอถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น”
อัตจังลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่ามันผ่านมานานแล้วนะหลังจากตอนนั้นนะ” ตอบแบบยิ้มๆ
“ตอนนั้น?” เอียงหน้ามองฉันด้วยความสงสัย
“อื้ม อัตจังจำไม่ได้หรอ? เรื่องสัญญานะ”
“สัญญา? พูดเรื่องอะไรนะ”
“ถ้าเธอจำไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีกับฉันแล้วกันนะ” ยุโกะพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันแค่คิดว่า แค่ได้อยู่กับเธอแบบนี้ ตลอดไป.... แค่นี้ก็เพียงพอแล้วละ” พูดจบก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆก่อนจะจุ๊บที่ริมฝีปากบางนั้นเบาๆ
มองหน้ากันไปมายิ้มให้กันก่อนที่ทำไมไม่รู้ใบหน้าของเรา2คนค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้กัน
จนเกือบจะ.....
“อัตจังงงงงงงงงงงงงงงงง”
เสียงของปะป๋าอัตจังดังขึ้นมาทำให้ทั้งฉันและอัตจังตกใจมาก
“แล้วทำไมถึงอยู่ท่านั้นกันละลูก แต่ว่า ฃ...ปะป๋าละปลื้มใจจริงๆ ที่หนู2คนยังสนิทกันได้ขนาดนี้”
ฉันที่ตอนนี้โดนอัตจังนอนทับอยู่ ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
ก่อนจะกระซิบเบาๆให้คนเด็กกว่าได้ยิน
“นี่...เธอคิดว่าเราควรจะบอกปะป๋าเธอดีไหม ว่าเรา2คนนะ
คบกันแล้ว”
....................................จบตอน.......................................
ทำไมเหมือนยิ่งแต่งเหมือนว่ามันจะยิ่งสั้นลงเนอะ
ทำไมเหมือนยิ่งแต่งเหมือนว่ามันจะยิ่งสั้นลงเนอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น