[One-shot] V Day's //Atsuyuu

Valentine's

เดินเตร่เตร่อยูบนถนนสายยาวประดับไฟสว่างไสวสวยงามตามทางเดิน ต้นไม้รอบๆก็ยังถูกประดับประดาด้วยไฟหลากสี มองไปรอบๆก็เห็นผู้คนมากมาย บ้างออกมาเป็นคู่ บ้างมาเป็นครอบครัว คนที่ยืนอยู่คนเดียวก็เหมือนว่าจะมายืนรอใครสักคน ต่างกับเค้าที่ไม่มีใครให้รอ

ถอนหายใจออกมาก็มีไอควันลอยออกมาจากปาก กุมภาแล้วแท้ๆแต่อากาศยังคงหนาวเย็น กระชับเสื้อโค้ดที่สวมใส่ก่อนจะเอามือซุกเข้ามาในกระเป๋าเสื้อโค้ด มองไปรอบๆเห็นหนุ่มสาวยืนอยู่กันเป็นคู่ ถูมือให้กัน ใช้ผ้าพันคอผืนเดียวกัน ยิ้ม หัวเราะให้กันก็รู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก

ยิ้มให้กับโชคของตัวเอง ก็วันวาเลนไทน์นี่นา คนเค้าก็ต้องออกมาเดินเป็นคู่ๆกับคนรักอยู่แล้ว ทั้งๆที่คิดว่าไม่อยากจะนั่งเหงาอยู่ที่บ้านคนเดียว เลยตัดสินใจออกมาข้างนอก แล้วก็คิดผิดจริงๆ ยิ่งเห็นคนมากมายกลับยิ่งทำให้เค้ารู้สึกเหงา

ตัดสินใจเดินกลับบ้านผ่านถนนสายเดิมๆ เส้นทางเดิมๆ ร้านเค้าร้านประจำร้านเดิม ที่เธอเคยชอบมากทุกครั้งที่มาหาเค้าที่บ้านต้องแวะซื้อมาฝากทุกครั้ง แล้วก็น้อยครั้งที่เค้าจะได้ทาน เพราะคนที่ซื้อมาจัดการซะเรียบร้อย ยิ้มให้กับความทรงจำเก่าๆกับผู้หญิงคนเดิมที่เค้าไม่เคยลืม ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ใบหน้าของเธอยามดีใจ หรือจะเป็นใบหน้างอนๆยามที่เธอโกรธเค้า

รู้ตัวอีกทีก็เปิดประตูเข้าไปในร้าน ขาที่ไม่เคยคิดจะฟังคำสังพามายืนอยู่หน้าตู้เค้ก  ยืนมองเค้กที่ถูกวางเรียงไว้ในตู้อยู่สักพักก็ตัดสินใจเลือกเค้กสตอเบอร์รี่ที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามเข้ากับเทศกาล ออกมา2ชิ้น ก่อนจะจ่ายเงินกับพนักงานพร้อมรับคำอวยพร ว่าให้มีความสุขกับคนรัก ซึ่งเค้าก็ได้แต่ยิ้มบางๆตอบเท่านั้น

ไขประตูเปิดเข้ามาในห้องอันแสนอบอุ่นของตัวเอง ถอดเสื้อโค้ดและผ้าพันคอไว้ที่แขวนหน้าห้อง ก่อนจะพาตัวเองและกล่องเค้กเข้าไปในครัวก่อนจะแช่เค้กเข้าไปในตู้เย็น บอกกับตัวเองว่าดึกๆจะมาจัดการ ก่อนจะไม่ลืมคว้ากระป๋องเบียร์ที่แช่อยู่ในตู้ออกมา

ทิ้งตัวนั่งอยู่ที่โซฟาสีดำตัวใหญ่กลางห้องรับแขก เปิดทีวีดูรายการต่างๆไปเรื่อยเปื่อย ภาพของเธอคนเดิมวิ่งผ่านเข้ามาในหัว 6 เดือนแล้วสินะ ที่เราเปลี่ยนสถานะจากคนรัก กลายเป็นคนอื่น ยิ้มให้ตัวเองอย่างขมขื่น ก่อนจะกระดกเบียร์ในกระป๋องที่ถือมาจนหมด ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหยิบกระป๋องใหม่ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้อง เดินออกไปดูก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นประตูห้องกำลังเปิดออกมาเอง พร้อมกับผู้หญิงที่เค้าคุ้นหน้าเป็นอย่างดี

“อ..อัตสึโกะ” เรียกชื่อของอีกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“ยูจังงงงงงงง” เธอพูดก่อนจะยื่นกุญแจขึ้นมาตรงหน้า “ขอโทษนะที่อยู่ๆก็ใช้กุญแจไขเข้ามาในบ้านนะ ก็ข้างนอกนะมันหนาวจะตายไปนี่นา”

พูดไม่พูดเปล่ายังถอดรองเท้าแล้วเดินเข้ามาในบ้าน แถมยังถอดเสื้อโค้ดไว้ตามทางก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงไปบนโซฟาตัวยาวที่เธอเพิ่งลุกออกมา

“เธอดื่มมาหรอ?”

“นิดหน่อยเอง พอดีฉันไปงานเลี้ยงมานะ” อัตจังตอบก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้เธอ พร้อมกับใช้มือตบลงที่นั่งข้างๆเธอ

“นั่งก่อนสิ”

มองเธออยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะนั่งดีหรือเปล่า แต่เห็นเธอส่งยิ้มมาแบบนั้นก็คิดว่าไม่เป็นไร ค่อยๆนั่งลงข้างๆเธอโดยทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร

“ฉันไม่กัดหรอกน่า”อัตจังพูดก่อนจะเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆจนระยะห่างที่ทิ้งไว้เมื่อกี้หายไปหมด ก่อนจะค่อยๆเอนหัวเธอซบลงมาบนหัวไหล่ของฉัน

“อัตจัง...เป็นอะไรหรือเปล่า?” ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะจู่ๆก็มาหาแถมยังมาทำอะไรแบบนี้อีก

“........................”

“อัตจัง”

“นี่ ยูจัง....คืนนี้ขอฉันนอนที่นี่ได้ไหม?”

“ฉัน...”

“หื้ม ยูจัง?” 

เธอพูดแค่นั้นก่อนจะหลับไป เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ อุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนกว้าง ค่อยๆวางเธอลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะนั่งมองเธออยู่อย่างนั้น “คิดถึง” คงเป็นคำพูดที่น้อยไปที่จะบรรยายความรู้สึกของเค้าได้ในตอนนี้ มองหน้าเธอนิ่งนานอยู่ตรงนั้นก่อนที่จะหยิบผ้านวมผืนหนามาห่มร่างกายเธอ เอามือสัมผัสที่ใบหน้าเธอเบาๆใช้นิ้วไล้ตามริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆก้มลงประทับริมฝีปากที่หน้าผากเธอเบาๆ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเลือกชุดนอนตัวเองเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานก็ออกมาหยิบผ้าห่มสำรองผืนบาง เดินไปดูหน้าเธออีกครั้งก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียง พูดเบาๆกับเธอว่า “ฝันดี” ก่อนจะพาตัวเองออกมาจากห้อง

กลับมาที่โซฟาตัวเดิมในห้องรับแขก ทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยใจ ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจที่เธอกลับมา แต่เป็นเพราะคิดว่าเธอคงกลับมาไม่นานต่างหาก ไม่อยากคิดอะไรไปมากกว่านี้เอื้อมมือหยิบรีโมทที่วางอยู่ที่โต๊ะ เลือกเปิดวิทยุฟัง ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง พยายามตั้งใจฟังเสียงเพลงที่ดังออกมาจากลำโพง ก่อนจะโยนรีโมททิ้งกลับไปไว้ที่เดิม

จู่ๆเสียงเพลงที่ดังอยู่กลับเงียบลง ก่อนจะรู้สึกถึงพื้นที่ข้างๆที่ยุบลงไป และอ้อมกอดอันคุ้นเคย ถึงแม้ว่ามันจะมืด แต่ไม่ว่ายังไงยูโกะก็ยังจำได้เสมอว่าเป็นอ้อมกอดใคร ความอ่อนนุ่มของผิว กลิ่นหอมของเธอ ความอบอุ่นจากร่างกายเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ยูโกะจำได้หมด พยายามจะผลักเธออกไป แต่อัตจังกลับยิ่งกระชับอ้อมกอดใหแน่นขึ้น

“อัตจัง”

“คิดถึงนะ”

พูดอะไรไม่ออกหลังจากได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าคิดถึง ความเงียบเข้ามาปกคลุมห้องอีกครั้ง เวลาก็ค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ ก่อนที่อัตจังจะขยับตัวตอนนี้ขึ้นมานอนคร่อมอยู่บนตัวของเธอ อัตจังค่อยๆก้มลงประทับริมฝีปากเค้างบนริมฝีปากของเธอ มือของเธอข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าเธออีกมือนึงวางแนบไว้ที่เอา ถอนริมฝีปากออกมา ก่อนจะยิ้มให้เธอบางๆ

“ยูจัง ขอโทษนะ แต่ว่าฉันคิดถึงเธอจริงๆ”

“อัตจัง”เรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะเอามือของตัวเองทั้ง2ข้างขึ้นมาประคองหน้าเค้าไว้ “เป็นอะไรไปค่ะ”

“ขอโทษที่ทิ้งไป ขอโทษที่จู่ก็กลับมา ขอโทษที่เอาแต่ใจ ขอโทษที่....”

ไม่ปล่อยให้เธอพูดต่อก็จุบเธอที่ริมฝีปาก ก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองให้แนบแน่นกับเค้า เปลี่ยนจูบที่อ่อนโยนให้ดูดดื่มขึ้น ใช้ลิ้นแตะขอบปากบางเธอเพื่อจะสอดแทรกลิ้นเธอเข้าไปซึ่งอีกฝ่ายก็ยินยอมอย่างโดยดี หลงอยู่ในรสของกันและกันทำให้แทบลืมว่าต่างฝ่ายต่างต้องการอากาศหายใจ จนต้องค่อยๆผละออกมา หายใจหอบรดกัน ใบหน้าที่ห่างกันเพียงแค่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนของอีกฝ่าย

“ยูจัง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า” อัตจังกลั้นใจถามออกไป ซึ่งเธอก็ได้รับคำตอบเป็นริมฝีปากของอีกฝ่ายแทน

........................

อัตจังนอนเล่นนิ้วมือของยูโกะไปมา ซึ่งอีกคนก็แค่นอนมองดูยิ้มอย่างมีความสุข กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่คิดไว้ว่าคนตรงหน้าจะไม่กลับมา แต่เธอก็กลับมาอยู่ตรงนี้ร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมกอดเค้า เหมือนจะนึกอะไรได้ยูโกะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะคว้าเสื้อนอนตัวใหญ่ที่กองไว้ที่พื้นขึ้นมาสวม ปล่อยให้อีกคนใช้ผ้าห่มผืนบางห่อหุ้มร่างกายตัวเองนั่งมองดูเค้า สวมเสื้อก่อนจะหายเข้าไปในครัว

เดินออกมาจากในครัวพร้อมกับในมือที่ถือจานใส่เค้กที่ซื้อไว้ตั้งแต่ตอนหัวค่ำออกมาด้วย ยิ้มให้กับคนที่นั่งรออยู่บนโซฟาอย่างยินดี

“คิดว่าต้องทานคนเดียวแล้วซะอีก ฉันซื้อมาจากร้านโปรดของเธอเลยนะ”

ยูโกะพุดยิ้มๆวางจานลงบนโต๊ะ และนั่งลงบนโซฟาข้างๆอีกคน

“ยังไม่อยากทานหรอค่ะ” ยูโกะถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขยับตัว อัตจังส่ายหน้าเบาๆ

“ยังค่ะ อยากจะคุยกับยูจังก่อน” ยูโกะยิ้มตอบก่อนจะจับมือเธอขึ้นมากุมไว้ 

"นึกว่ากลัวอ้วนซะอีก หนักขึ้นนะค่ะ ฉันตัวเล็กแค่นี้เองนะ ถ้าอัตจังหนักมากกว่านี้ฉันคงอุ้มไม่ไหว"

"บ้า" อัตจังพูดก่อนจะเอามือทุบไหล่เค้าเบาๆ แล้วค่อยๆเอนหัวซบลงไปที่ไหล่เธอ ปล่อยให้เธอกลับเป็นฝ่ายเล่นกับนิ้วมือเธอเหมือนเดิม

“ยูจัง”

“ว่าไงค่ะ”

“ขอบคุณนะ ที่ยังเป็นเหมือนเดิม ขอบคุณ ที่ไม่ผลักไส ขอบคุณที่....”

“ฉันรักเธอนะ รักมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน” ยูโกะพูดขัดอีกคนก่อนที่จะรู้สึกถึงไหล่ที่สั่นไหว ยกหัวตัวเองขึ้นก่อนจะหันไปดูเห็นอีกคนกำลังร้องไห้

“อัตจัง”เรียกชื่อเธอก่อนจะใช้นิ้วมือเกลี่ยน้ำตาให้หมดไป “ขี้แยอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันค่ะ”

“ป...เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่ดีใจนะ ดีใจที่ตัดสินใจมา”

“ฉันก็เหมือนกัน จะไม่ถามเหตุผลที่ทิ้งไป แล้วก็จะไม่ถามเหตุผลที่ทำให้กลับมา” ยูโกะพูดยิ้มๆก่อนจะเอานิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของอีกคนที่เหมือนกำลังจะพูดขึ้นมา

“แต่เราจะได้คุยกันแน่ๆค่ะ แค่ไม่ใช่คืนนี้ เพราะถึงแม้ว่าฉันอยากจะรู้มากแค่ไหน แต่คืนนี้ฉันอยากจะใช้เวลากับอัตจังมากกว่า”

ยูโกะพูดก่อนจะประทับจุบที่ริมฝีปากเธอเบาๆก่อนถอนออกมา

“Happy Valentines อัตจัง, และก็ รักมากนะค่ะ”

...............................The End...................................




อัตสึยูอีกแล้ว

โมเมนท์จริงๆก็ไม่มี

ฉากNCก็หาย

ยิ่งแต่งยิ่งสั้นลงทุกที

ถ้าไม่ขี้เกียจไปซะก่อน พรุ่งนี้อาจจะได้อ่าน โคจิยู?

มีความสุขในวันแห่งความรักทุกคนนะค่ะ

ปล, แอบฟินกับโทโมะยูวันนี้อะ