Our First Date
ภายในร้านกาแฟเล็กๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง
ที่มีคนพลุกพล่าน ข้างในร้านเต็มไปด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่น
บรรยากาศภายในร้านกลับดูอบอุ่นแม้ว่าภายนอกร้านจะเริ่มมีฝนตกโปรยปรายลงมาบ้างแล้ว ภายในร้านคนกลับไม่พลุกพล่าน
คงเพราะยังไม่ใช่เวลาที่คนจะเข้ามาใช้บริการ
มีเพียงโต๊ะริมหน้าต่างที่เธอนั่งอยู่เพียงลำพัง และอีก2-3โต๊ะในร้านตามมุมต่างๆบ้างก็นั่งคนเดียวเหมือนกับเธอ
บ้างก็มาเป็นคู่
เหลือบมองนาฬิกาที่ใส่อยู่ตรงข้อมือเหลือเวลาอีกเกือบชั่งโมงกว่าจะถึงเวลานัดกับคนเด็กกว่า
แอบยิ้มกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี เพียงเพราะนึกถึงหน้าของอีกคน
ตั้งแต่เธอคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตของเธอ ทุกอย่างก็ดูสวยงามไปหมด
ยกแก้วลาเต้ร้อนที่สั่งไว้ขึ้นมาจิบ ก่อนจะทิ้งตัวลงหลังพิงกับโซฟานุ่ม
หลับตาลงดื่มด่ำกลับกาแฟรสนุ่มในมือ
[Flashback]
“เค้าจะไปด้วย
ยังไงเค้าก็จะไปด้วย”
“ก็ฉันบอกอยู่นี่ไง
ว่าไปไม่ได้”
“ทำไม?”
“อัตจัง”
“ยูโกะนะ จะไปเดทใช่ไหมละ
ถึงไม่ยอมให้ฉันไปด้วยนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันไม่ต้องร้องขอ
ยูโกะก็จะชวนฉันไปด้วยตลอด”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะอัตจัง”พยายามพูดกับคนเด็กกว่าให้เข้าใจ”ฉันแค่มีเรื่องที่ฉันอยากจะทำคนเดียว”พูดไม่ทันจบก็โดนคนเด็กกว่าพูดขัด
“ไม่สนใจแล้ว ฉันนะ
ยูโกะจะไปทำอะไรที่ไหนกับใครก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันสักนิด”
เห็นคนเด็กกว่างอแงแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ
ก็จะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อเป็นการเซอร์ไพรส์จะให้ไปด้วยได้ยังไง
เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่เธออุส่าตั้งใจทำงานพิเศษเก็บเงินจนซื้อให้ได้
เป็ทั้งของขวัญวันเกิด และของขวัญบอกลา
เพราะอาทิตย์หน้าเอจะต้องย้ายบ้านออกไปแล้วนะสิ
นึกได้อย่างนั้น
เรื่องง้ออีกคนคงเอาไว้ทีหลังเพราะเชื่อว่าถ้าได้เห็นของขวัญจากเธอเด็กคนนั้นก็คงเลิกงอนไปเอง
เรียกเค้าว่าเด็กแต่จริงๆตอนนี้ยัยนั่นก็อยู่ม.2
แล้วนะ ส่วนฉันที่เป็นพี่ข้างบ้านก็กำลังจะจบม.5 ต้องย้ายไปอยุ่โรงเรียนใหม่ตรงช่วงกลางเทอมแบบนี้ก็อดที่จะทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจไม่ได้
เดินเรื่อยเปื่อยจนมาถึงร้านที่มาสั่งทำของเอาไว้
รีบตรวจเช็ครายละเอียดก่อนที่จะบอกให้เค้าใส่กล่องและห่อของขวัญให้ด้วย
รีบจ่ายเงินก่อนจะหยิบของมาซุกไว้อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างสีชมพูใบใหญ่ที่ชอบถือเป็นประจำ
เดินออกมาจากร้านเห็นว่ายังมีเวลาเลยตั้งใจจะเดินเล่นพร้อมหาอะไรกินก่อนกับบ้าน
แต่จู่กลับรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม หันกลับไปดูก็ไม่เห็นใคร เริ่มไม่ไว้ใจ
รีบเดินหลบเข้าไปในร้านขายของชำตรงหน้าเพื่อดูให้น่ใจว่ามีคนตามมาหรือเปล่า
ก่อนที่จะเห็นเด็กที่เพิ่งบอกเธอว่าจะไม่สนใจเธอแล้วเดินตามเข้ามาในร้าน
ทำท่าสอดส่องเหมือนหาใครอยู่ อดที่จะนึกแกล้งไม่ได้ เลยแอบเดินไปข้างหลังก่อนจะเอามือฟาดที่หัวอีกคนเบาๆ
“ไหนบอกจะไม่สนใจฉันแล้วไง”
“ก็ไม่ได้สนไง
แล้วเธอจะมาตีฉันทำไมเนี่ย”
“แล้วเธอจะมาตามฉันทำไม?”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ตาม
ยูโกะจะทำอะไรก็เป็นเรื่องของเธอ”
“ถ้าอย่างนั้น
ก็ขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิดคิดว่าเธอตามฉันมา กะว่าจะชวนไปเดินเล่น ดูหนัง
ทานข้าวด้วยซะหน่อยไหนๆก็เห็นว่าอุส่าตามมาทั้งที”
หยุดพูดเพื่อมองปฏิกิริยาคนตรงหน้า
“ฉันคงเข้าใจผิดซินะ”พูดพร้อมแกล้งทำหน้าเศร้า
“งั้นก็แยกกันตรงนี้แล้วกัน ไม่อยากจะทำให้เธอเสียเวลานะ”
เสร็จแล้วก็ทำท่าหันหลังเพื่อนจะเดินออกจากร้าน แต่ก็อดที่จะแอบยิ้มไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆมาจับเธอไว้
“เมื่อกี้นี้
เธอชวนฉันไป...เดท...ใช่ไหม?”
หันหลังกลับไปมองหน้าอีกคนที่ก้มหน้างุดๆ
แก้มขึ้นสีแดงอมชมพู
“อื้ม ไปไหมละ”
...............................................................
เดินจับมือกันไปตามทางเดิน
เห็นร้านหรืออะไรน่าสนใจก็แวะเข้าไปดูบ้าง เห็นคนเด็กกว่ายิ้มแย้มสนุกสนาน
ตื่นเต้นกับเรื่องๆเล็กๆน้อยๆ คอยชวนเธอเดินไปดูนั่นดูนี่
ที่เธอคิดว่าน่าสนใจก็อดที่จะรู้สึกมีความสุขไปด้วย
ความรู้สึกอบอุ่นที่กำลังห่อหุ้มหัวใจเธอในตอนนี้ กลับทำให้รู้สึกโหวงๆในใจอย่างบอกไม่ถูก
ยังไม่ได้บอกเรื่องที่ตัวเองจะย้ายบ้านให้เค้าได้รู้
ไม่รู้ว่าคนเด็กกว่าจะแสดงอาการยังไง
“ยูโกะ เป็นอะไรไปหรอ”
“ป..เปล่านี่”หลุดออกจากความคิดของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนเด็กกว่า
ยื่นหน้าเข้ามาซะไกล้ห่างจากหน้าเอไม่ถึงคืบแถมยังมายืนยิ้มตาหยีอย่างนี้อีก
ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะ จากจะลากมาจูบซะให้สมใจ
“ก็เห็นนิ่งๆไป
คิดว่ายูโกะคงจะเบื่อแล้วซะอีก”
“ยัยเด็กโง่”
พูดพลางเอามือขยี้ผมอีกคนเบาๆ “ฉันจะไปเบื่อเธอได้ยังไงกัน
ฉันว่านี่ก็เย็นแล้วเรากลับบ้านกันดีไหม”
“แต่ฉันยังไม่อยากกลับนิ”
“อย่าดื้อเลยน่า ป่านนี้แม่เธอคงจะเป็นห่วงเธอแย่แล้ว
เอาไว้คราวหน้าฉันจะพาเธอออกมาเที่ยวใหม่ ตกลงไหม?”
“สัญญานะ”
“อื้ม”
.........................................................................................
กลับมาถึงหน้าบ้าน
“เข้าบ้านไปได้แล้ว”
“ก็ยังไม่อยากนิ”
พูดพร้อมแกว่งมือที่จับกันอยู่ไปมา
“อัตจัง”
“ไม่เข้าไปบ้านฉันก่อนหรอ?”
“ไม่หรอก
เธอก็เข้าบ้านไปซะที่เถอะนะ”
“ก็ได้ๆๆๆ”
พูดแบบไม่ค่อยเต็มใจ ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างเจ้าเล่ห์
“ที่ยูจังบอกว่าคราวหน้าจะพาฉันไปเที่ยวอีก ถือว่าสัญญาแล้วนะ เป็นเดทครั้งที่2ของเรานะ”
“ด..เดทหรอ?
จะเรียกอย่างนั้นฉันก็ไม่มีปัญหาหรอกนะ”
“น่ารักจังเลย
ยูจังน่ารักที่สุดเลย”พูดก่อนที่จะกระโดดเข้าไปเอาแขนขึ้นมาโอบคอเธออย่างดีใจ
ก่อนที่อีกฝ่ายจะถึงกับหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากของคนเด็กกว่าแตะที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ
แม้จะเป็นเพียงเวลาไม่กี่วิก่อนที่เด็กคนนั้นจะผละออกมา
“ขอบคุณนะ
วันนี้ฉันมีความสุขมากที่สุดเลย”ก่อนจะวิ่งหนีเข้าบ้านไปทิ้งให้เค้ายืนนิ่งเอามือแตะริมฝีปากตัวเองอยู่อย่างนั้น
[End of Flashback]
นั่งยิ้มกับตัวเองคนเดียวเมื่อนึดถึงเรื่องในอดีต
ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรไหวๆที่เคลื่อนผ่านหน้าไปมา กระพริบตาถี่ๆ
ก่อนจะเห็นว่าเป็นมือของคนที่รออยู่โบกไปมาตรงหน้าเธอ
“ฉันนึกว่าเธอเป็นอะไรไปซะแล้วเรียกเท่าไรก็ไม่ตอบถามยังยิ้มคนเดียวอีก”
อัตจังพูดพร้อมทำหน้าเป็นห่วง
“ฉันคิดอะไรเพลินๆปหน่อยนะ
ไม่มีอะรหรอก”
“คิดถึงฉันใช่ไหมละ ไม่ต้องห่วงหรอกนะยุโกะ”
พูดพร้อมเอื้อมมือไปกุมมือของคนโตกว่าขึ้นมา “ฉันนะตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว”
แกะมือออกก่อนจะฟาดไปที่พัวอีกคนเบาๆ
“หยุดโอเว่อร์แอคติ้งได้แล้วอัตจัง”
เหลือบเห็นเวลาที่ข้อมือตัวเอง “ว่าแต่นี่ยังไม่ถึงเวลานัดเลยนะ
ทำไมถึงมาก่อนเวลาได้ละ”
เอามือลูบหัวตัวเองตรงจุดที่โดนตีเบาๆ
ก่อนจะย้ายไปนั่งข้างๆคนตัวเล็กกว่า เอาหัวซบลงไปที่ไหล่เธอ
ก่อนจะหยิบมือเธอขึ้นมาแล้วเล่นไปกับนิ้วของเธอ
“ก็ฉันอยากจะมารอยูโกะบ้างนะสิ
ก็ปกติเวลานัดกัน เธอต้องเป็นฝ่ายรอฉันตลอดเลยใช่ไหมละ”
“ก็รู้นี่นา”
“ยูจัง” เรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ล้อเล่นน่า”หัวเราะกับความน่าเอ็นดูของคนข้างๆเบาๆ
“ฉันนะ จะรอเธอนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ขอเพียงแต่ว่าให้เธอมาหาฉันก็พอแล้ว”
“ยูโกะ”
หันหน้ากลับไปตามเสียงเรียก กลับถูกอีกฝ่ายขโมยจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
ก่อนจะถอนริมฝีปากออกเบาๆ เพราะรู้วว่าสถานที่มันไม่เหมาะ
“ฉันนะ รักยูโกะที่สุดเลย
รู้ไหม”
เขินที่จู่ๆอีกคนก็พูดคำว่ารักออกมา
ปกติก็ไม่ค่อยได้บอกกันเท่าไร
แต่พอได้ยินอีกฝ่ายพูดติดๆกันแบบนี้มันกลับยิ่งทำให้หัวใจเธอเต้นรุนรง
จนเหมือนว่าจะหลุดออกมา
“ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
พูดเบาๆแต่ก็ดังพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยิน
..............END.......................
