“เนี้ยงๆ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง มีความสุขดีใช่ไหม”
“เป็นอะไรหรือเปล่ายูจัง อยู่ๆก็ถามอะไรแบบนี้
“
“เปล่าหรอก
ฉันแค่อยากรู้นะว่าตอนนี้เนี้ยงๆมีความสุขดีไหม
ก็เราไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วนี่นา ฉันก็เลยถามดูนะ”
“พูดอะไรนะยูจังเมื่อวานเราเพิ่งทำงานด้วยกันอยู่เลยนะ”
“เออ ฉันหมายถึงว่าเราไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันเลยนะ
ก็เลยถามดู”ยูโกะถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ”เนี้ยงๆมีความสุขดีใช่ไหม”
“อื้ม ถ้าอย่างนั้นฉันก็มีความสุขดีนะ
นอกจากทำงาน ก็ได้ออกไปกินข้าว ดูหนัง ช็อบปิ้งกับมาริโกะ
บางทีพวกทากามินาและก็มี่จังก็ไปด้วย
หรือไม่บางครั้งก็มีพวกรุ่นน้องๆที่มาริจังสนิทออกไปหาอะไรทานด้วยกัน
เมื่อวานนะมาริจังเค้าไปถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดมาซื้อของมาฝากฉันด้วยล่ะ
และก็นะยูจัง...........”
ยูโกะนั่งฟังฮารุนะพูดไปเรื่อยๆโดยไม่ได้พุดขัดอะไรเพียงแต่มีเสียงตอบรับเป็นระยะเท่านั้น
ก่อนทั้ง2คนจะวางสายจากกัน
ยูโกะนั่งมองโทรศัพท์ในมือที่ยังอยู่ในมือด้วยความคิดมากมายที่แล่นอยู่ในหัว
บางทีฉันอาจจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้วล่ะ เพราะการอยู่ในสภาพนี้มันทรมานเหลือเกิน
เกินกว่าที่ฉันคิดไว้จริงๆ
.....................................................................
ย้อนไปเมื่อ6เดือนก่อน
“เนี้ยงๆ ช่วยคบกันฉันด้วย” ฉันพูดและมองหน้าฮารุนะด้วยสายตาที่พยามยามแสดงความจริงใจและความรักที่ฉันมีต่อเธอให้เธอได้รับรู้
แต่เมื่อได้รับความเงียบเป็นคำตอบฉันจึงตัดสินใจพูดต่อ
“ฉันรักเธอนะฮารุนะ รักมาตลอด
ฉันขอแค่เธอให้โอกาสฉันได้ไหม”ฉันหยุดพูดก่อนจะสูดหายใจลึกๆแล้วพูดต่อ”ฉันรู้ว่าฉันอาจจะไม่ดีพอสำหรับเธอ
และเธอก็มีคนอื่นที่ดีกว่าฉันมาชอบ ทากามินา มาริโกะ
ซึ่งฉันก็รู้ว่าฉันไม่สามารถเทียบกับทั้ง2คนนั้นได้ในหลายๆด้าน
แต่ว่านะฮารุนะฉันขอให้เธอให้โอกาสฉันและฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นเองว่าความรักที่ฉันมีให้เธอนั้นก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน”
ถึงจะพูดไปทั้งหมดนั้นแต่ฉันก็ยังคงได้รับความเงียบเป็นคำตอบฉันมองหน้าฮารุนะ
แต่ก็พบกับสายตาที่ฉันพยามดูอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าคิดยังไง
“ฉันทนได้นะถ้าบางครั้งเธอจะสนใจคนอื่นมากกว่าฉัน
ฉันทนได้นะที่แม้ว่าเราจะคบกันเธอจะไม่เห็นฉันเป็นคนสำคัญฉันเพียงแต่ขอให้เธอคิดถึงฉันบ้างบางครั้งก็พอ
เวลาเธอมีความสุขเธอจะนึกถึงใครฉันไม่ว่า
แต่ถ้าเวลาเธอเศร้าและต้องการใครสักคนฉันอยากจะเป็นคนแรกที่เธอนึกถึง ฉันนะเพื่อเธอแล้วทำได้ทุกอย่างเลยนะ
ถ้าเธอให้โอกาสฉัน ฉันสัญญานะว่าเวลาทำอะไรฉันจะนึกถึงความสุขของเธอเป็นอย่างแรก”
“เธอจะให้โอกาสฉันได้ไหมฮารุนะ”
ฉันพูดจบก็รอฟังคำตอบของคนตัวสูงกว่าอย่างมีความหวัง
แต่ฉันกลับได้รับแต่ความเงียบมาเป็นคำตอบ ฉันไม่อยากเร่งอะไรแต่ดูเหมือนว่าฉันจะสร้างความลำบากใจให้เธออยู่สินะ
ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจทำลายความเงียบขึ้น
“นี่ ฮารุนะ ฉันขอโทษนะที่สร้างความลำบากใจให้
เรื่องที่ฉันพูดมาทั้งหมดวันนี้ เธอจะลืมไปก็ได้นะ ไม่ใช่สิ
เธอช่วยลืมๆไปทั้งหมดเลย ลืมไปซะว่าฉันเคยพูดอะไรออกไปบ้าง”ฉันพูดพร้อมกับฝืนยิ้มออกมาเพื่อๆไม่อยากให้ฮารุนะไม่สบายใจมากกว่านี้ทั้งๆที่หัวใจของฉันตอนนี้น่ะ
แทบจะแหลกสลายอยู่แล้ว แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเพราะฉันนะเป็นถึงนักแสดงเชียวนะ
เรื่องแค่นี้น่ะ สบายมาก ถึงจะทำเป็นพูดดีไปอย่างนั้น ฉันก็รู้สึกถึงน้ำใสๆที่คลออยู่ในตาตัวเองก่อนจะรีบขอตัวออกมาจากห้องนั้นเพราะฉันไม่อยากให้ฮารุนะเห็น
และขาของฉันก็พาฉันมาหยุดอยู่ที่ด่านฟ้าของตึก
และเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่บนนี้ ฉันจึงร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจใคร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองร้องไห้อยู่นานแค่ไหนก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงมือของใครคนนึงมาสัมผัสที่ไหล่ของฉันก่อนที่จะค่อยๆสวมกอดฉันจากด้านหลัง
“ฮ...ฮารุนะ”
ฉันเอ่ยเรียกชื่อเธออย่างแปลกใจพร้อมกับพยามยามจะสลัดตัวออกมาจากอ้อมแขนเธอแต่กลับถูกปฏิเสธจากคนตัวสูงพร้อมเธอยังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกด้วย
“เธอ....มาทำอะไรที่นี่นะ”ฉันถามพร้อมพยายามเช็ดน้ำตาตัวเองแพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุด
แต่สำหรับฉันแล้วการที่ฮารุนะอยู่ใกล้ขนาดนี้ทำให้ฉันคิดอะไรไม่ค่อยออกเลยจริงๆ
“ฉันจะมาตอบเธอนะ
คำถามที่เธอถามฉันเมื่อกี้นี้นะ”
“ตอบคำถามฉันหรอ”
“อื้ม ที่เธอถามว่าฉันจะคบกับเธอได้ไหมนะ
คำตอบคือ......ได้ล่ะ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะยูจัง”ฮารุนะพูดพร้อมค่อยๆคลายอ้อมกอดจากฉัน
ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับทำอะไรไม่ถูกก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองหน้าฮารุนะที่ตอนนี้แก้มของเธอเป็นสีแดงเข้ม
“ธ....เธอพูดว่าอะไรนะ”ฉันถามอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจว่าที่ฉันได้ยินถูต้องไหม
แม้ว่าหัวใจของฉันตอนนี้มันแทบจะโดดออกมาข้างนอกด้วยความดีใจอยู่แล้ว”ช่วยพูดอีกทีได้ไหมฮารุนะ
ให้ฉันแน่ใจว่าที่ฉันได้ยินที่เธอพูดนะ ไม่ได้ฝันไป ว่ามันเป็นเรื่องจริง”
แต่ฮารุนะก็ทำถึงสิ่งที่ฉันไม่เคยนึกถึงมาก่อน
คือเธอค่อยๆก้มหน้ามาจูบฉัน ถ้าจะพูดให้ถูกคือ
เธอเอาริมฝีปากของเธอมาสัมผัสกับริมฝีปากฉัน แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาแค่ไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะถอนริมฝีปากออกมา
แต่ก็จะเป็นช่วงเวลาที่ฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ฮารุนะจูบฉัน
“แค่นี้พอไหมที่เป็นเรื่องยืนยันว่าที่เธอได้ยินไม่ใช่ความฝัน”ฮารุนะพูดโดยที่ตอนนี้ความแดงที่แก้มของเธอลามไปที่ใบหูแล้ว
ฉันที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะแกล้งเธอไม่ได้
“ไม่พอหรอก แค่นี้
ฉันขออีกทีได้ไหม”ฉันพูดพร้อมอมยิ้มนิดๆ ฮารุนะที่ตอนนี้เขิลจนเอามือมาตีที่แขนฉันเบา
“คนบ้า งั้นก็ถือว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกัน”ก่อนที่เธอจะทำท่าหันหลังกลับฉันจีงเป็นฝ่ายกอดเธอจากด้านหลังบ้าง
“ขอบคุณนะฮารุนะ
ขอบคุณที่ให้โอกาสฉัน”ฉันพูดพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “ที่ฉันพูดไปทั้งหมดฉันพูดจริงนะฮารุนะ
ฉันพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข”
“ยูจัง ขอบคุณนะ
ฉันในตอนนี้อาจจะให้สัญญาอะไรกับเธอไม่ได้ แต่ต่อจากนี้ก็ช่วยดูแลฉันด้วยนะ”
..................................................................
วันรุ่งขึ้นเอเคบีมีงานถ่ายมิวสิควีดีโอยูโกะก็ได้เจอกับฮารุนะอีกครั้งและก็เหมือนเดิมแม้ว่าจะได้เจอกันแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันมากมายเพราะต่างฝ่ายต่างก็ยุ่งกับงานของตัวเองและฮารุนะก็มัวแต่คุยอยู่กับมาริโกะและจูรินะ
“เป็นครอบครัวสินะ”ยูโกะพูดกับตัวเองเบาๆเมื่อมองไปทาง3คนนั้น ฮารุนะที่เห็นยูโกะมองมาทางตัวเองจึงได้แต่ส่งยิ้มเพราะไม่สามารถปลีกตัวออกจากกลุ่มที่ตัวเองคุยอยู่ได้
ยูโกะจึงส่งยิ้มบางๆคืนให้ก่อนที่จะถูกสตาฟเรียกให้เข้าฉากต่อไป
หลังจากทำงานมาทั้งวันยูโกะก็ได้พักผ่อนกลับมาในห้องพักของตัวเองโดยคราวนี้พวกเธอได้ห้องนอนเดียวของตัวเองซึ่งต่างจากทุกครั้งที่จะมีเพื่อนร่วมห้อง
ซึ่งก็ดีสำหรับยูโกะตอนนี้เหมือนกันเพราะตอนนี้เธอต้องการอยู่คนเดียว
ยูโกะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็รีบออกมาจากห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้อง
และก็ต้องแปลกใจเมื่อเธอเปิดประตูแล้วเจอโคจิม่า ฮารุนะซึ่งกำลังมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกๆก่อนจะรีบผลักเธอให้เข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตู
ฉันซึ่งไม่ค่อยเข้าใจกับอาการของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องและถือวิสาสะนั่งอยู่บนเตียงฉันตอนนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่าฮารุนะ
ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“นี่ ยูจังเธอไม่รู้ตัวจริงๆหรอว่าทำไม”ฮารุนะหยุดพูดพร้อมมองฉันใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า”ก็ดูตอนนี้ซิว่าเธอแต่งตัวยังไง
แล้วเธอก็ออกไปเปิดประตูให้ทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในสภาพนี้นะ
แล้วถ้าเป็นคนอื่นที่มาเคาะห้องเธอ จะเป็นยังไง มันอันตรายนะยูโกะ”
ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นก็รูสึกดีใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจนทำให้ฉันอมยิ้มออกมาซึ่งก็ดูเหมือนจะทำให้คนตรงหน้าไม่ค่อยพอใจ
“ยิ้มอะไร ยูจังที่ฉันพูดก็เพราะฉันเป็นห่วงนะ”ฮารุนะพูดด้วนน้ำเสียงงอลพร้อมกับกอดอกเป็นกิริยาที่สำหรับฉันตอนนี้แล้วมันช่างน่าเอ็นดูจริงๆ
“ฉันแค่ดีใจนะ ดีใจที่เนี้ยงๆยังเป็นห่วงฉันนะ”
“พูดอะไรนะยูจัง
แล้วทำไมฉันต้องไม่เป็นห่วงเธอด้วยล่ะ”
“ม...ไม่มีอะไรหรอก
ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้นล่ะ”ฉันพูด”แล้วเนี้ยงๆมาหาฉันที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ทำไมละ ฉันจะมาหายูจังนี่ต้องมีธุระด้วยหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นฉันเห็นว่ามันดึกแล้วนะก็เลยถาม
ฉันยังคิดว่าเนี้ยงๆเหนื่อยจนหลับไปแล้วซะอีก”
“ก็ฉันอยากคุยกับเธอ”ฮารุนะพูดพร้อมแก้มที่ขึ้นสีแดงเล็กน้อย”เราไม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมานานแล้ว
นะ
แค่เรา2คนนะ”
เมื่อได้ยินฮารุนะพูดอย่างนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่ใจจะเต้นตึกตักแม้มันจะเป็นเพียงประโยคธรรมดาๆแต่มันกลับทำให้ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ความคิดที่ฉันคิดมากมาตลอดช่วงนี้มันก็หายไปง่ายๆเพียงเพราะอีกฝ่ายบอกว่าอยากจะอยู่ด้วยกัน
ฉันรีบนั่งลงบนเตียงข้างฮารุนะพร้อมกับเอื้อมไปจับมือเธอ
“ฉันก็คิดถึงเนี้ยงๆเหมือนกัน
ฉันดีใจนะที่เนี้ยงๆอยากใช้เวลาอยู่กับฉันนะ แค่เรา2คน” ยูโกะพูดพร้อมหันไปมองหน้าฮารุนะ
ทั้งห้องก็เหมือนมีอะไรมาหยุดหมุนไหว
มีเพียงแค่เสียงหัวใจของคนสองคนที่ดูเหมือนกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
และเสียงลมหายใจที่เป็นจังหวะเดียวกันเหมือนกัน
ดวงตาที่จ้องมองกันที่เหมือนจะสื่อความหมายออกมามากมายร้อยพันไม่มีใครรู้ว่าใบหน้าใครเลื่อนหาใครก่อน
เพียงแต่สัมผัสนุ่มของริมฝีปากบางของคนทั้งสองที่ได้มาสัมผัสกันก็ก่อให้เกิดกระแสไฟที่เหมือนจะวิ่งผ่านร่างของคนทั้งสองไปมา
แม้ทั้งสองคนจะเคยจูบกันมาแล้วแต่ไม่มีครั้งไหนที่มีความรู้สึกเหมือนครั้งนี้
ทั้งคู่ค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาเพราะต่างต้องการอากาศหายใจ มือของยูโกะลูบไล้ที่ใบหน้าของคนตัวสูงกว่าและเอ่ยเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
ก่อนเสียงจะถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อคนตัวสูงกว่าประทับริมฝีปากมาอีกครั้งและครั้งนี้ก็ดูเหมือนจะลุกล้ำมากกว่าเดิม
ร่างของคนตัวเล็กค่อยๆถูกผลักในนอนลงบนเตียงโดยมีคนตัวสูงคร่อมอยู่ข้างบน
มือของคนตัวสูงค่อยๆไล้ไปตามร่างกายของเธอ ส่งผลให้คนตัวเล็กส่งเสียงครางออกมาเปิดโอกาสให้ฮารุนะสอดแทรกลิ้นเข้าไปสำรวจและดูดกลืนความหวานภายในปากของเธอ
ทั้งคู่ถอนริมฝีปากออกมา”ฉันรักเธอนะ ฮารุนะ
รักมาก”ยูโกะใช้สองมือรั้งรอบคอฮารุนะก่อนจะดึงลงมาจูบกันอย่างดูดดื่มอีกครั้ง
ฮารุนะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะจูบไล่มาที่พวกแก้มขาวและเลื่อนต่ำลงมาที่ลำคอ
โดยที่ยูโกะเองก็ยกคอขึ้นเพื่อเพิ่มพื้นที่ให้เธอได้ลุกล้ำ ฮารุนะค่อยๆใช้มือค่อยๆปลดปมผ้าเช็ดตัวที่คนตัวเล็กใช้ห่อหุ้มร่างกายจนตอนนี้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ด้านล่างเหลือแต่ร่างที่เปลือยเปล่า
ฮารุนะบรรจงจูบที่บริเวณเนินอกขาวก่อนจะใช้มือเรียวยาวของเธอค่อยๆบีบคลีงที่หน้าอกของคนตัวเล็กเบาๆส่งผลให้คนตัวเล็กส่งเสียงครางออกมา
แต่การกระทำทั้งหมดก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นมาริโกะนั่นเองที่โทรมา
“มาริจัง อื้ม ได้จ๊ะ เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“อ๋อ ไม่รบกวนอะไรหรอก ฉันไม่ได้ทำอะไรสำคัญอยู่แล้ว ค่ะ แล้วเจอกันนะมาริจัง”
นั่นคือเสียงที่ฉันได้ยินฮารุนะพูดตอบกลับโทรศัพท์ก่อนที่เธอจะจัดการกับยืนขึ้นเพื่อจะจัดการเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยก่อนจะหันหลังกลับมาหาฉันที่นั่งอยู่บนเตียง
“ขอโทษนะยูจัง ฉันต้องออกไปข้างนอกตอนนี้นะ”
“.......................................”ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไร
“ยูจัง เรื่องเมื่อกี้........”ฉันที่ตอนนี้ไม่อยากได้ยินคำที่ฮารุนะจะพูดออกมาจึงรีบพูดขัด
“เธอรีบไปไม่ใช่หรอเนี้ยงๆ ทุกคนเค้าก็รออยู่ใช่ไหม”ฉันยิ้มบางๆให้เนี้ยงๆ”ไม่เป็นไรหรอกฉันนะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
เรื่องที่เธออยากจะพูดนะ เก็บไว้ที่หลังก็ได้”
“อื้ม เอางั้นก็ได้”ฮารุนะเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกจากห้องแต่ก็หันหลังกลับมามองมาที่เธออีกครั้ง”แต่เดี๋ยวเราต้องคุยกันนะยูจัง”
“ฮารุนะ”ฉันส่งเสียงเรียกเธอ
“เธอนะไม่ไปได้ไหม คืนนี้อยู่กับฉันเถอะนะ อย่าไปหามาริโกะเลยนะ ฉันต้องการเธอนะ”
“ยูโกะ เธอ”
“อะ ฉันขอโทษ ฉันนี่พูดอะไรไม่รู้เนอะ
ไม่ต้องสนใจฉันหรอก”ยูโกะพูดพร้อมลุกขึ้นเอาผ้าเช็ดตัวที่ถูกปลดออกไป มาห่อหุ้มร่างกายเหมือนเดิมก่อนที่จะเดินไปผลักเนี้ยงๆเบาๆให้ออกจากประตู”แล้วเจอกันนะ
เนี้ยงๆ”พูดจบฉันก็ปิดประตูลงทันที ทั้งๆทีสัญญาแล้วแท้ๆว่าจะนึกถึงความสุขของเนี้ยงๆเป็นอันดับแรกแท้ๆ
แต่กลับเผลอพูดอะไรออกไปก็ไม่รู้ ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาก่อนนี้จะใช้มือของตัวเองเช็ดออก
คนที่ต้องเสียใจนะมีแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว
.............................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น
วันนี้ก็เป็นวันที่ต้องถ่ายทำกันเป็นวันสุดท้ายซึ่งบรรยากาศก็เหมือนเดิมคือฮารุนะอยู่กับมาริกะและจูรินะ
ส่วนเธอก็ได้แต่มองดูอยู่ห่างๆเหมือนเดิม
ยูโกะพยามยามที่จะไม่คิดอะไรมากพยายามทำงานให้เสร็จอย่างรวดเร็วเพราะเธออยากกลับไปพักผ่อนเต็มที่แล้ว
เมื่องานจบทางทีมงานก็จะจัดปาร์ตี้เลี้ยงฉลองให้กับทุกคน
แต่เธอก็ได้ขอตัวออกมาก่อนโดยอ้างวาไม่สบายและเธอมีงานต่อที่โตเกียวตอนเช้าจึงรีบกลับไปคนเดียวเงียบๆ
จริงๆแล้วเธอแค่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับฮารุนะต่างหาก ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ
ที่มาริโกะกับฮารุนะนั่งรถไฟกลับด้วยกัน แค่วันนี้ตอนถ่ายmv มีคนตะโกนเรียก โคจิมาริ ใจของยูโกะก็แทบจะแหลกสลายอยู่แล้ว
ไม่ใช่เพราะคนแฟนๆตะโกนเรียก โคจิมาริ
แต่เป็นปฏิกิริยาจากฮารุนะต่างหากที่ทำให้เธอแทบทนไม่ได้ที่จะยืนอยู่ตรงนั้น
ท่าทางที่มีความสุขแบบนั้นของฮารุนะ รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้มาริโกะ การที่เธอหยอกล้อกับมาริโกะและเล่นกับแฟนๆ บางที่ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ แต่ว่านะ
ฮารุนะที่มีความสุขแบบนั้น กับการที่คิดว่าฉันรั้งเธอไว้แบบนี้ มันดีแล้วแน่ๆหรอ ฮารุนะตอนอยู่กับฉันนะ
เคยยิ้มแบบนั้นบ้างหรือเปล่า
.................................................................
เป็นเวลาเกือบ2อาทิตย์แล้วที่ฮารุนะแทบไมได้คุยกับยูโกะเลย
แม้ว่าจะมีงานโปรโมทเอเคบีด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะพยายามหลบหน้าเธออยู่
โทรไปก็ไม่ค่อยจะรับสายหรือถ้ารับก็จะคุยกันแปปเดียวก่อนจะหาเรื่องวางสาย ฮารุนะก็เข้าใจดีว่าทำไมยูโกะถึงหลบหน้าเธอคงจะเป็นเพราะเรื่องคืนนั้นแน่ๆ
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่กล้าที่จะไปคุยกับยูโกะ จริงๆแล้วถ้าวันนั้นมาริโกะไม่โทรมาเธอกับยูโกะอาจจะทำอะไรเกินเลยกว่าที่จะแก้ไขไปแล้วก็ได้
ถึงเธอจะทำเป็นโล่งใจแต่เธอเองไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนเริ่มก่อน จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับยูโกะหรอกนะ
เพียงแต่ว่าเธอยังไม่อยากข้ามขั้น เพราะตั้งแต่วันที่ยูโกะสารภาพรักกับเธอ
แม้ยูโกะจะเป็นฝ่ายบอกรักเธอตลอด มีแต่ตัวฮารุนะเองเนี่ยล่ะที่ไม่เคยพูดคำนั้นออกมาสักครั้งเดียว
ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รักยูโกะนะ เพียงแต่ว่าเธอไม่กล้าที่จะพูดคำนั้นออกมามากกว่า
แต่ครั้งนี้ล่ะเธอจะไม่รีรออะไรแล้วเธอจะบอกความรู้สึกให้คนตัวเล็กรู้ ระหว่างที่ฮารุนะกำลังคิดเรื่องคนตัวเล็กเพลินๆ
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเธอก้มมองดูก็พบว่าเป็นคนตัวเล็กโทรเข้ามา
เธอจึงรีบรับสาย
“ยูจัง”
“เนี้ยงๆ วันนี้ตอนเย็นเธอว่างหรือเปล่า
ฉันอยากเจอเธอนะ แล้วก็มีเรื่องอยากจะคุยด้วยน่ะ”
“ได้สิ
เย็นนี้นะยูจัง”ฉันรีบตอบ”ฉันเองก็มีเรื่องอยากพูดกับเธอเหมือนกัน”ฉันพูดอย่างยินดี
เย็นนี้ล่ะฉัน
จะบอกความรู้สึกของตัวเองให้ยูจังรู้
“อื้มว่าแต่ เธออยากจะนัดเจอที่ไหนดีละเนี้ยงๆ”
“เอาเป็นที่บ้านฉันไหมยูจัง”
“อื้ม...ก็ดีเหมือนกันเพราะเรื่องที่ฉันอยากคุยกับเธอค่อนข้างสำคัญ
ฉันไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน”
“จ๊ะ งั้นเจอกันตอน 1ทุ่มครึ่งนะยูจัง”
“อื้ม”
“ยูจัง
ฉันจะทำอาหารไว้รอนะ”ฮารุนะพูดก่อนที่จะวางสายไป ถึงเธอจะค่อนข้างกังวลกับน้ำเสียงของคนตัวเล็กที่โทรมา
แต่เธอก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากเพราะเย็นนี้ล่ะ
เย็นนี้เรื่องของเธอและยูโกะจะต้องเรียบร้อย
หลังจากนัดแนะกับยูโกะเธอก็รีบทำงานจนเสร็จก่อนที่จะรีบกลับบ้านไปจัดการเรื่องอาหารและสถานที่นิดหน่อย
ก่อนที่เธอจะรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อคนตัวเล็กซึ่งทั้งหมดก็ทันเวลาที่นัดกับยูโกะพอดี
อ็อด อ็อด เสียงออดประตูดังขึ้น
ทำให้เธอรีบวิ่งไปเปิด
และก็ไม่ผิดหวังเมื่อเจอยูโกะยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับดอกไม้ช่อสวยยื่นให้เธอ
“ขอบใจนะยูจัง”ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้มา
ก่อนจะเบี่ยงตัวเพื่อให้ยูโกะเข้ามาในห้อง
“ทานข้าวกันเลยไหม
วันนี้ฉันทำของชอบยูจังด้วยนะ”ฉันพูดพลางเดินยูจังไปที่ต๊ะอาหารที่จัดไว้
“ก็ดีเหมือนกัน ทานเสร็จแล้วเราจะได้พูดเรื่องที่เราอยากจะพูดกัน”ยูโกะพูดพร้อมส่งยิ้มบางๆมาให้ฉัน
หลังรับประทานอาหารเสร็จฉันกับยูโกะก็ออกมานั่งกันที่ห้องรับแขก
ต่างคนก็ต่างเงียบบรรยากาศรอบๆก็ค่อนข้างอึดอัดมากด้วยซ้ำ ฉันได้แต่แอบมองยูโกะครั้งแล้วครั้งเล่า
ตัวฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็อุตส่าห์คิดเตรียมคำพูดไว้แล้วแท้ๆ จนสุดท้ายก็ได้เสียงยูโกะมาก็ทำลายความเงียบ
“เนี้ยงๆ ถ้าเธอยังไม่อยากพูดเรื่องของเธอ
งั้นฉันขอพูดเรื่องของฉันก่อนนะ”
“อ....อื้ม ได้สิ”ฉันตอบ
“เธอจำได้ไหมว่าฉันบอกไรกับเธอวันที่ฉันขอเธอเป็นแฟน”
“จำได้สิ
ได้ทุกคำพุดเลยล่ะ”ฉันตอบพร้อมมองหน้ายูโกะ”มีอะไรหรือเปล่ายูจัง”
“ฉันแค่จะบอกว่า จากวันนั้นจนถึงวันนี้ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงยืนยันคำเดิมนะว่าฉันรักเธอ
และจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข”
“ยูจัง”เพราะอะไรไม่รู้ทำไมตอนนี้ฉันถึงรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆขึ้นมา
“เพราะฉะนั้นแล้ว........”ยูโกะหยุดพูดไปนานมากจนฉันเผลอที่จะถามออกมาไม่ได้
“แล้ว....ทำไมยูจัง”ฉันถาม
“ฉันจะปล่อยเธอไปล่ะ”ยูโกะหยุดพูดก่อนหันมาสบตาฉัน”ที่ผ่านมาน่ะฉันคงเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหม
ทั้งๆที่ฉันน่าจะรู้มาตั้งนานแล้วว่าจริงๆที่ฮารุนะตอบตกลงที่จะคบกับฉัน
เป็นเพราะฮารุนะแค่สงสารฉันใช่ไหมล่ะ และเธอก็เป็นคนดี”ยูโกะพูดพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะในลำคอ”พอเวลาผ่านไปนานเข้าฮารุนะก็เลยยิ่งไม่กล้าที่จะพูดปฏิเสธฉันใช่ไหมล่ะ”
“ฉันเห็นนะว่าเวลาเธออยู่กับคนอื่น
เธอมีความสุขขนาดไหน”
“อยู่กับคนอื่น เธอหมายถึงใครยูโกะ
แล้วนี่เธอพูดเรื่องอะไรฉันงงไปหมดแล้ว”ฉันถามเพราะตอนนี้ฉันเริ่มจับต้นชนปลายกับสิ่งที่ได้ยินไม่ถูกแล้ว
“ฉันนะ
ทั้งๆคิดไว้แล้วนะว่าขอแค่ได้อยู่ข้างเธอ ได้ดูแลเธอ ไม่ว่าเธอจะทำยังไงกับฉัน
เธอจะสนใจเกม โทรศัพท์ หรือไม่ว่าเธอจะทำอะไร กับใคร ขอแค่สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุข
ฉันก็จะทนให้ได้ แต่พอจริงๆแล้วฉันคงประเมินค่าตัวเองไว้สูงเกินไปนะ เพราะทุกอย่างที่ฉันบอกจะทำกลับมาทำร้ายหัวใจ
มันเจ็บนะฮารุนะ เจ็บมาก
เมื่อเห็นว่าตัวฉันต้องพยายามแค่ไหนเพื่อจะทำให้เธอมีความสุข
เพื่อจะทำให้เธอยิ้มได้ แต่แค่เค้ายืนอยู่ข้างๆเธอเฉยๆไม่ต้องพยายามทำอะไรมาก
กลับทำให้เธอยิ้มและหัวเราะได้”ฉันมองหน้ายูโกะที่ตอนนี้กำลังยิ้มมาที่ฉัน
เป็นยิ้มของยูโกะนักแสดงที่เธอชอบใช้เวลาเธอไม่ต้องการให้ใครเป็นห่วง
ตอนนี้ฉันก็ได้แต่คิดว่าจริงๆที่ผ่านมาฉันเห็นแกตัวเกินไปหรือเปล่านะที่ผ่านมาฉันไม่เคยใส่ใจยูโกะเลย
บางทีถ้าฉันไม่เห็นแก่ตัวและปล่อยเธอไปละก็ อาจจะดีกว่านี้ก็ได้
แต่เมื่อเธอมองคนตัวเล็กตรงหน้า เธอก็ตัดสินใจ
“เธอพูดจบหรือยัง ยูโกะ
ถ้าจบแล้วฉันขอพูดบ้างนะ ฉันนะจริงๆแล้ว ฉันร....”
อ็อด อ็อด
เสียงออดประตูดังขึ้นขัดจังหวะฮารุนะ
“ใครมานะ”
ฮารุนะพูดอย่างขัดใจเมื่อถูกขัดจังหวะ
“ไปเปิดประตูเถอะ ฮารุนะ เค้ามาดึกขนาดนี้คงมีเรื่องสำคัญ”
“งั้นเธอรอฉันอยู่ตรงนี้แปปนึงนะ เดี๋ยวฉันมา”
ฮารุนะพูดและเดินออกไปเปิดประตูและก็พบว่าเป็นมาริโกะ
“มาริโกะ เธอมาทำอะไรที่นี่นะดึกป่านี้”
“ฉันขอโทษนะที่มารบกวน
ก็ยัยมี่จังนะซี่ไปไหนไม่รู้ฉันโทรหาก็ไม่รับสาย เห็นเค้าบอกว่าจะมาที่นี่ฉันก็เลยแวะมาดูนะ”
“มี่จังกับทากามินากลับไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้วละมาริจัง
ทำไมไม่ลองโทรหาทากามินาดูละ”
“โทรแล้วละ แต่ว่าปิดเครื่องทั้ง2คนเลยนะ”
“นี่เนี้ยงๆ”ยูโกะส่งเสียงเรียก
“ฉันไปก่อนดีกว่านะ นี่ก็ดึกมากแล้วและที่สำคัญเธอก็มีแขกด้วย”ยูโกะพูดแล้วก็เดินตรงมาที่ฉันกับมาริโกะยืนอยู่
“เดี๋ยวสิ
ยูจัง”ฉันพูดพร้อมจับข้อมือของยูโกะไว้”ฉันยังมีเรื่องจะพูดกับเธออยู่นะ”
“ไว้วันหลังดีกว่านะ นี่ก็ดึกมากแล้ว
แล้วพรุ่งนี้ฉันก็มีงานแต่เช้านะ”ยูโกะพูดพร้อมกับค่อยแกะมือฉันออกแล้วเดินออกไป
“แล้วเราค่อยคุยกันนะฮารุนะ”และเธอก็เดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะทักทายกับมาริโกะเล็กน้อย
“นี่ฉันคงไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรใช่ไหมเนียโร”มาริโกะถามด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ไม่หรอกมาริจัง”ฉันตอบและถอนหายใจเล็กน้อย
“งั้นฉันก็ไปก่อนดีกว่า ต้องตามหายัยมี่จังนะ
ส่วนเธอก็พักผ่อนซะนะ”
“อื้ม เดินทางดีๆนะมาริจัง”
หลังจากมาริจังกลับฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียง
คิดถึงเรื่องวันนี้ที่ฉันคุยกับยูโกะ ทำไมไม่รู้น้ำตาฉันก็ค่อยๆไหลออกมา ยูโกะยังไงฉันนะฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกนะ
ถึงจะดูเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็ขาดเธอไปไม่ได้จริงๆ
.........................................................
“ยูโกะ ยูโกะ
เปิดประตู”ฉันเคาะประตูอยู่หน้าห้องยูโกะ
“ฉันรู้ว่าเธออยู่ข้างในนะ
ถ้าเธอไม่เปิดฉันจะเคาะมันอยู่แบบนี้ให้คนข้างห้องเธอเค้าออกมาไล่เลยนะ”ฉันพูดพลางยังเคาะประตูอย่างต่อเนื่อง
จนในที่สุดคนตัวเล็กก็เปิดประตูออกมารับฉัน
“ในที่สุดก็เปิดซะทีนะยูจัง
ฉันเคาะเรียกเธอตั้งนานแหนะ
นึกว่าเธอจะไม่ยอมเปิดซะแล้ว”ฉันพูดพร้อมถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องเธอ
และก็ล้มตัวนั่งที่โซฟา
“ไม่ได้มานานเท่าไรแล้วนะห้องเธอเนี่ย
ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง”ฉันพูดมองไปรอบๆห้อง”ยูจังมานั่งตรงนี้สิ”ฉันเรียกยูโกะที่ตอนนี้ยืนมองฉันอยู่ที่ปลายโซฟา”
“เธอมีอะไรหรือเปล่าฮารุนะ
ทำไมถึงมาบ้านฉันดึกดื่นขนาดนี้ แถมยังเมามาอีกด้วย”
“ฉันไม่ได้เมานะ ก็แค่ดื่มมานิดหน่อยเอง
แล้วก็ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ฉันมาหาเธอถึงต้องมีธุระนะ”
ยูโกะถอนหายใจ”เธออยู่ตรงนี้ก่อนละกันนะ
เดี๋ยวฉันไปหาน้ำ กับผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ เธอจะได้สดชื่น”
“อย่าไปเลยนะ”ฉันเรียกพร้อมคว้ามือยูจังไว้”อย่าไปเลย
อยู่กับฉันเถอะ”
“ธ เธอ พูดอะไรนะฮารุนะ”
“ตั้งแต่เมื่อไรกันที่เธอไม่เรียกชื่อเล่นฉันนะ
ยูโกะ เนี้ยงๆมันเรียกยากนักเหรอ”ฉันพูดเสียงดังพร้อมกับเสียงสะอื้นและน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา
“ฮารุนะ”
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ
ไม่ยอมให้เรื่องของเราเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว”
“เธอหมายควา....”
พูดไม่ทันจบร่างของคนตัวเล็กก็ถูกดึงให้ลงมานอนอยู่บนโซฟาด้วยกัน
โดยร่างของฮารุนะ พลิกมาคร่อมเธอทำให้คนตัวเล็กถูกล็อคอยู่ด้านล่าง
“ทำสิ่งที่ฉันน่าจะทำมาตั้งนานแล้วนะซิ”พูดจบฉันก็จูบยูโกะทันที
อาจจะด้วยความตกใจทำให้เธอดิ้นขัดขืน ฉันจึงจับมือของยูโกะขึงไว้ข้างบนหัวของตัวเธอเอง
“ทำไมละยูจัง ฉันรู้ว่าเธอเองก็ต้องการเหมือนกัน”ฉันพูดพร้อมมองเข้าไปในตาของยูโกะ
“ไม่ใช่แบบนี้ฮารุนะ ที่ฉันต้องการไม่ใช่แบบนี้
แล้วเธอก็เมามากแล้วด้วยฉันว่าเธอพักผ่อนดีกว่า”
ฉันค่อยๆปล่อยมือยูโกะโดยที่ฉันยังคงนั่งทับอยู่บนตัวยูโกะ”ฉันดื่มมาก็จริงนะยูโกะแต่ฉันไม่ได้เมาจริงๆนะ
ฉันทำอะไรอยู่ตอนนี้ฉันก็รู้ตัวเองดีทุกอย่าง”ฉันค่อยๆถอดชุดตัวสวยออกจากตัวจนตอนนี้ตัวฉันเหลือเพียงแค่ชุดชั้นในเท่านั้น
ยูโกะที่เห็นฉันอยู่ในสภาพนี้ถึงกับกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน
“ฮารุน....ฮื้ม”
ฉันไม่ปล่อยให้ยูโกะพูดจบก็ก้มลงจูบยูโกะทันทีไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้พูดต่อ
มือฉันก็สอดเข้าไปใต้ชุดนอนเบาบางของยูโกะก่อนค่อยๆเอามือวนลูบที่กล้ามท้องของคนใต้ล่างก่อนจะส่งเสียงครางเบาๆออกมา
มือของยูโกะเองก็เริ่มอยู่ไม่สุขค่อยๆเริ่มลูบไล้ตามร่างกายฉัน ฉันจึงเบียดร่างกายตัวเองให้แนบชิดกับยูโกะมากขึ้น
และคนตัวเล็กก็เหมือนจะนึกได้ว่ากำลังสิ่งที่ไม่ถูกจึงถอนมือออกมา
ก่อนที่ฮารุนะจะทนไม่ไหวดึงมือของยูโกะให้มาจับที่หน้าอกของตัวเอง
ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาและกระซิบที่ข้างหูของยูจังด้วยน้ำเสียงหวานยั่วยวน “ยูจัง
ฉันต้องการเธอ”
ด้วยสัมผัสและน้ำเสียงของคนตรงหน้าเท่านี้ก็ทำให้สติของเธอที่มีอยู่อันน้อยนิดขาดกระเจิงไปแล้ว
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรแต่ตอนนี้ร่างของคนตัวเล็กได้เปลี่ยนมาขึ้นคร่อมคนตัวสูงกว่าตรงหน้า
ยูโกะค่อยๆใช้มือของเธอลูบไล้ไปตามร่างกายของฮารุนะก่อนจะเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อปลดเปลื้องสิ่งชุดชั้นในตัวน้อยที่ปกปิดสิ่งสวยงามจากสายตาเธอ
เมื่อเธอเห็นร่างอันเปล่าเปลือของฮารุนะถึงกับนิ่งอี้งจ้องอยู่อย่างนั้น
จนคนตัวสูงเขิลและทนไม่ไหวที่คนตัวเล็กกว่าไม่ยอมทำอะไรซักทีเอาแต่จ้องอยู่อย่างนั้น
ฮารุนะจึงใช้มือเกี่ยวคอยูโกะให้โน้มต่ำลงมาใกล้กับหน้าของเธอ
“ยูจัง จะเอาแต่จ้องอยู่อย่างนี้หรือไง”
ฮารุนะถามหน้าแดง
“ฮารุนะ เธอนะสวยมากเลยรู้ไหม
ยูโกะพูดจบก็ก้มหนาลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอเธอซึ่งเธอก็ให้ความร่วมมืออย่างโดยดีโดยการเงยหน้าขึ้นเพื่อเพิ่มพื้นที่ให้คนตัวเล็กได้สูดดมความหอมหวานของร่างกายเธอ
คนตัวเล็กเลื่อนริมฝีปากลงมา และพรมจูบที่เนินอกของเธอก่อนจะเลื่อนต่ำไปที่หน้าอกยูโกะใช้ลิ้นเลียที่ยอดอกของเธออย่างแผ่วเบา
เธอใช้ลิ้นเลียเป็นวงกลมเหมือนกับจะลิ้มลองรสของเธอก่อนจะดูดกลืนเข้าไป
และใช้มืออีกข้างมาบีบคลึงหน้าอกอีกข้างของเธอที่รอการสัมผัสจากเธออยู่
มือสองข้างคนคนใต้ร่างถึงกับเกร็งและกำผ้าปูที่นอนอย่างแน่นเพราะความรู้สึกที่คนตัวเล็กมอบให้พร้อมกับส่งเสียงครางออกมาเบาๆ
ยูโกะเมื่อได้ยินเสียงครางของฮารุนะก็ยิ่งรู้สึกดีและหยุดตัวเองไม่ได้เข้าไปใหญ่
เมื่อเธอรู้สึกว่าหน้าอกฝั่งนี้ได้รับการปรนเปรอจากเธอเพียงพอแล้วจังย้ายไปอีกฝั่งและทำแบบเดียวกันก่อนจะค่อยเลื่อนหน้าต่ำลงเธอพรมจูบไปที่หน้าท้องอันแบบราบของคนตัวสูงตรงหน้า
ก่อนจะใช้ลิ้นเลียรอบๆสะดือของเธอก่อนจะใช้ลิ้นแหย่ลงไปในรูตรงกลางทำให้ฮารุนะร้องครางเสียงหลงด้วยความเสียว
ก่อนเธอจะใช้ใช้ริมฝีปากดูดตรงบริเวณรอบข้างสะดือของเธอจนเป็นรอยสีแดงเล็กๆ
เมื่อยูโกะถอยออกมาจากหน้าท้องเธอ
และขึ้นมาจูปปากเธออีกครั้งทำให้ฮารุนะเกิดเสียดายว่าคนตัวเล็กจะไม่ทำต่อแล้ว
แต่เธอก็รู้สึกถึงมือของยูโกะเลื่อนต่ำลงมาสัมผัสกับขาอ่อนเธอขึ้นมา
ก่อนจะค่อยๆถอดสิ่งปกปิดร่างกายชิ้นสุดท้ายของเธอออกไป ยูโกะก้มลงไปตรงส่วนกลางของร่างกายเธอ
ฮารุนะถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงลิ้นที่นุ่มเปียกและร้อนของยูโกะสัมผัสกับเม็ดติ่งที่ยื่นออกมาของเธอ
ยูโกะใช้ลิ้นเรียวของเธอลากไล้ไปตามปากทางเข้าของเธอพร้อมกับดูดเม้มติ่งสวยสลับไปมาทำให้ฮารุนะถึงกับดิ้นพล่านไปมาไม่หยุดด้วยความเสียวที่คนตัวเล็กมอบให้
ยูโกะเมื่อได้ยินเสียงฮารุนะครางก็ยิ่งต้องการมากขึ้นจึงสอดแทรกลิ้นเข้าไปในร่างกายของเธอ ฮารุนะสอดรับเด้งสะโพกสอดรับกับลิ้นของอีกคน ฮารุนะกำผมของยูโกะแน่นและกดใบหน้าของยูโกะให้เข้าใกล้เธอเข้าไปอีก
ฮารุนะเริ่มหายใจหนัดขึ้นเรื่อยๆและส่งเสียงครางไปมา
ยูโกะเมื่อรู้สึกว่าฮารุนะใกล้จะเสร็จสมแล้ว
จังถอนลิ้นของเธอออกมาพร้อมกับสอดใส่นิ้วชี้ของเธอลงไป
ทำเอาฮารุนะถึงกับสะดุ้งกับสัมผัสใหม่ ยูโกะไม่รอรอช้าขยับนิ้วเข้าออก
พร้อมกับใช้ปากของเธอดูดเลียติ่งสวยของคนตรงหน้า และเพิ่มอีกนิ้วลงไปเป็น2นิ้วทำให้ฮารุนะถึงกับร้องเสียงดังออกมา
ยูโกะเร่งจังหวะขึ้นเอานิ้วเข้าออกส่วนนั้นของเธอเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ก่อนจะเลื่อนตัวเองขึ้นมาประกบปากกับฮารุนะอีกครั้ง กล้ามเนื้อภายในของฮารุนะนั้นเริ่มบีบนิ้วเธอเรื่อยๆทำให้ยูโกะรู้ว่าอีกคนใกล้เสร็จแล้ว
“ยูจัง ยูจัง เร็วอีก เร็ว
ฉันใกล้แล้ว”ยูโกะได้ยินดังนั้นจึงยิ่งเร่งจังหวะเข้าไปอีก “ อะ อะ ยูจัง
ยู.....ที่รัก ฮะ อ...” เสียงครางของฮารุนะพร้อมกับร่างที่กระตุกออกมาทำให้ยูโกะรู้ว่าฮารุนะได้พบกับความสุขเรียบร้อย
ก่อนจะเลื่อนตัวเองลงมาที่ส่วนกลางของคนตัวสูงอีกครั้งเพื่อดูดกลืนน้ำหวานที่หลั่งไหลออกมา
ซึ่งก็ทำให้ฮารุนะครางเบาๆเมื่เสร็จเรียบร้อยแล้วเอก็ลุกขึ้นมามองคนที่นอนอยู่ตรงหน้าค่อยๆผ่อนลมหายใจลงและปรือตาพร้อมจะหลับ
คงเป็นเพราะกิจกรรมที่ทำกันเมื่อกี้บวกกับแอลกอฮอล์ที่อีกคนดื่มมาละมั้ง
ยูโกะเอามือของเธอลูบผมอีกคน ฮารุนะจึงเอามือของเธอเลื่อนขึ้นมากุมมืออีกฝ่ายไหว
“อย่าทิ้งฉันนะยูจัง” ยูโกะได้ยินดังนั้นก็ยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย ”นอนเถอะฮารุนะ
เรื่องอื่นค่อยพูดกันทีหลัง” ยูโกะพูดพร้อมก้มตัวลงไปจูบหน้าผากของอีกฝ่าย”ฝันดีนะค่ะ
เนี้ยง”
หลังจากนี่ฮารุนะหลับไปยูโกะก็เอาผ้าห่มมาห่มร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอ
ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมมองร่างของคนที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้า
ยูโกะถอนหายใจให้กับความไม่ยับยั้งชั่งใจของตัวเอง เธอไม่คิดเลยว่าถ้าพรุ่งนี้ฮารุนะตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้แล้วจะว่ายังไง
จะเกลียดเธอไหมที่ฉวยโอกาสตอนที่เธอเมา
แล้วยังคำว่าที่รักนั่นอีกละที่ฮารุนะพูดออกมา
มันถูกพูดออกมาเพราะเธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆหรือว่าเป็นเพียงเพราะอารมณ์เท่านั้นและ
ร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาค่อยขยับตัว และลืมตาขึ้นมา
มองรอบๆห้องด้วยความแปลกใจเพราบรรยากาสที่ไม่คุ้นเคย
ก่อนจะค่อยๆตั้งสติและเรียบเรียงเรื่องรามที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ก็ได้แต่ยิ้มหน้าแดงกะตัวเองอยู่คนเดียวก่อนจะนึกได้ว่าอีกคนไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยเธอจึงส่งเสียงเรียกอีกฝ่าย
แต่ก็มี่เสียงตอบรับเธอจึงใช้ผ้าห่มคลุมร่างของเธอก่อนจะเดินตามหาอีกคนในห้องครัวห้องนอน
“ยูจัง” เธอส่งเสียงเรียกอีกฝ่ายตามห้องต่างๆแต่ก็ไม่เจอทำให้เธอรู้สึกน้อยใจ
เสียใจ น้อยใจ
ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงและนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงนอนของอีกฝ่ายก่อนจะได้ยินเสียงเรียกของอีกคนที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมวิ่งเข้ามาหาเธอที่กำลังร้องไห้ด้วยอาการตกใจ
เธอจึงผวากอดเค้าไว้เพราะกลัวคนตรงหน้าจะหนีหายไปไหนอีก
“ไม่เป็นไรนะเนี้ยงๆ โอ๋ๆ
ร้องไห้ทำไมหรอคนดี”ยูโกะปลอดฮารุนะพร้อมเอามือลูบหัวของอีกฝ่าย
“ฮึก ฮึก”ฮารุนะร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่ยังคงกอดยูโกะไว้แน่น”ยูจังไปไหนมา
ทั้งๆที่เมื่อคืนสัญญาแล้วแท้ๆว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน
แต่ตื่นมาฉันก็ไม่เห็นเธอหาที่ไหนก็ไม่เจอ ทั้งตะโกนเรียก ทั้งเดินตามหา
ที่ไหนก็ไม่เจอ”
ยูโกะได้ยินอย่างนั้นจึงผละตัวเองออกจากอ้อมกอดฮารุนะ
ก่อนใช้มือของเธอปาดน้ำตาของคนตรงหน้าออก ก่อนจะเอามือประคองแก้มของอีกคนอยู่อย่างนั้นเพื่อให้อีกคนได้สบตาเธอขณะที่เธอกำลังพูด
“เมื่อคืน ฉันนอนไม่หลับนะ
เลยออกไปเดินเล่นนิดหน่อยแล้วก็เลยไปซื้ออาหารเช้ามาไว้ให้เธอนะ”ยูโกะพูดพร้อมยิ้มให้อีดคนก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง
“พูดถึงเมื่อคืน
เธอจำได้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา”
“อะ อื้ม
ฉันจำได้”ฮารุนะพูดพร้อมกับหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงๆตรงแก้ม
“เนี้ยงๆ
เธอโกรธฉันหรือเปล่า”ยูโกะพูดพร้อมกับเป็นฝ่ายหลบตาเธอแทน
“โกรธ ยูจังหรอ?”
“ไม่สิเนี้ยงๆคงจะเกลียดฉันมากกว่า
ที่ฉันฉวยโอกาสตอนที่เนี้ยงๆกำลังเมา ขอโทษนะเนี้ยง”ยูโกะพูดพร้อมกับก้มหน้าต่ำลงไปอีก
“นี่ยูจัง”คราวนี้เป็นฮารุนะบ้างที่ต้อออกแรงดึงอีกฝ่ายให้มานั่งี่เตียงด้วยกันก่อนจะเอามือมาจับหน้าคนตัวเล็กกว่าให้เค้าหันมามองหน้าเธอ”ยูจังฟังฉันนะ
เรื่องเมื่อคืนนะ ฉันเต็มใจนะ เต็มใจที่จะเป็นของยูจัง ฉันแค่ดื่มมานิดหน่อยฉันไม่ได้เมา
และฉันก็รู้ตัวทุกอย่าง รู้สึกถึงการกระทำ การสัมผัส”
“ท...ทำไมละ ฮารุนะ เธอทำทำไมก็เธอ
ไม่ได้รักฉันไม่ใช่หรือไง”ยูโกะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยไหลออกมา
ฮารุนะค่อยก้มลงไปใช้ริมฝีปากซับน้ำตาที่ค่อยไหลออกมาของอีกคน
ก่อนจะค่อยๆถอนออกมา “ถึงแม้ว่ามันดุจะข้ามขั้นจากเมื่อคืนไปหน่อย
แต่ฉันรักเธอนะยูจัง รักมาก และรักมาตั้งนานแล้ว”
“ฮารุนะ”
“ฉันไม่รุ้หรอกนะว่าเธอจะเชื่อฉันไหมแต่ฉันนะ
รักเธอนะยูโกะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความเห็นแกตัว ความขี้อาย
หรือบุคลิกอะไรของฉันก็แล้วแต่ที่ทำให้ฉันไม่เคยพูดคำนี้กับเธอเลย
ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมานใจมาตั้งนานขนาดนี้ เพราะฉะนั้นตอนนี้
ฉันอยากจะขอโอกาสเธออีกครั้ง ”ฮารุนะหยุดพูด
ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น”ฉันรักเธอนะยูโกะ เธอจะให้โอกาสฉันได้ไหม
ให้โอกาสเรา ได้เป็นเราอีกครั้ง ฉันจะรักเธออย่างที่เธอสมควรได้รับมาตลอด”
ยูโกะที่ได้ยินดังนั้นถึงกับร้องไห้อย่างหนัก
“ยูโกะ”ฮารุนะเรียกชื่อคนตัวเล็กอีกครั้งหรอก
“ม..ไม่ได้หรอก”ยุโกะตอบและมองหน้าฮารุนะที่กำลังทำสีหน้าผิดหวัง”ไม่ได้หรอกเราจะมาสลับบทบาทกันได้ยังไง
ฮารุนะน่ะเป็นได้แต่เจ้าหญิงเท่านั้นแหละ”ยูโกะพูดพร้อมกับก้มลงไปจูบคนตัวสูงที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาและเอาหน้าผากชนกัน” ขอบคุณนะ ยูจัง”
ก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดกันไว้ไม่รู้นานเท่าไร
ก่อนที่ฮารุนะจะพูดทำลายความเงียบออกมา “อะ ยูจังซื้ออาหารเช้ามานี่นา
ฉันว่าฉันเริ่มหิวแล้วเราไปทานกันดีกว่า”
ยูโกะได้ยินอย่างนั้นจึงยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนนึกอะไรออก
“ฉันก็หิวเมื่อกัน แต่ว่านะ เนี้ยงๆ”
ยูโกะพูดพร้อมดึงฮารุนะให้ลงไปนอนบนเตียงด้วยกัน”แต่ฉันอยากกินเธอมากกว่านะ”พูดจบยูโกะก็เริ่มบรรเลงบทรักบทใหม่ไม่ให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสปฏิเสธ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น