“เป็นอะไรของเธอนะ,
ฮารุนะ? ผู้หญิงคนนั้นเค้าทำกับเธอไว้ขนาดไหน เธอยังไปคุยกับเค้าอีก”
“ยูโกะ
เธอนั่นแหละเป็นอะไร? เค้าก็ขอโทษไปแล้วกับสิ่งที่เค้าทำ ฉันยังไม่เห็นเป็นอะไร
แล้วเธอจะโกรธทำไม”
“ยังมีหน้ามาถามอีกว่าฉันโกรธทำไม
รู้อะไรไหม ฉันว่าฉันออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า เพราะถ้าอยุ่ต่อไปเราคงได้ทะเลาะกันมากกว่านี้แน่”
ยูโกะพูดจบก็เดินออกจากอพาทเมนท์ที่พวกเค้าเช่ากันอยู่2คน
โดยไม่หันไปมองว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะทำสีหน้ายังไง
เพราะตอนนี้สิ่งที่เค้าต้องการคือการสะกดใจตัวเองไม่ให้โกรธไปมากกว่านี้
ขับรถออกมาจนมาเจอกับร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
ไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากจะต้องการดื่มเพื่อที่จะลดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจตอนนี้
เข้าไปก็เลือกเข้าไปนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ ก่อนจะสั่งว็อดก้ามาดื่ม
ดื่มเครื่องดื่มแก้วแรกเสร็จ
ก็มีผู้หญิงผมยาว หน้าตาสะสวยเดินเข้ามาทัก
“คุณคือ โอชิม่า ยูโกะ
ใช่ไหมค่ะ”
“ทักผิดคนแล้ว
ยัยนั่นเป็นใครฉันไม่เห็นรู้จัก” ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มแก้มที่2ที่สั่งมาจนหมด
“ไม่เห็นจะต้องทำท่าโกรธเลยนี่
ฉันเห็นคุณมาคนเดียวกลัวจะเหงา ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนนะค่ะ”
“เธอนะ จะทำอะไรก็ทำไป
แต่อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ”พูดเสร็จก็หันหน้าหนี ก่อนจะกระดกแก้มเหล้าในมือ
ผู้หญิงคนนั้นก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
เธอใช้มือโอบคอของยูโกะ แล้วเอียงหน้าเข้าไปเกือบที่จะแนบชิดกับใบหน้าของอีกคน
“ฉันแค่คิดว่า
คุณต้องการความสนุกซะอีก ถึงได้มานั่งดื่มคนเดียวตอนนี้ และฉันคิดว่า
ฉันก็มอบให้คุณได้นะ”
ยูโกะได้ยิยอย่างนั้นก็กระตุกยิ้มเล็กน้อย
เธอเลื่อนหน้าของเธอใกล้ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปอีก
จนกระทั่งรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของอีกฝ่าย
“เธอรู้อะไรไหม
สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คืออยู่คนเดียว
ถ้าเธอขืนยังมาตอแยฉันอยู่อย่างนี้ละก็ฉันจะบอกการ์ดที่เฝ้าอยู่ให้ไล่เธอออกไป
เข้าใจไหม?” พูดจบก็ผละออกมาสนใจกับแก้วเหล้าตรงหน้าเหมือนเดิม แต่ก็เหมือนผู้หญิงคนนั้นจะยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
เพราะเธอพยามยามจะเอื้อมมือมาแตะยูโกะ
“ถ้าเธอเข้าใกล้
หรือมายุ่งกับฉันอีกนิดเดียว อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ” ยูโกะพูดขู่เสียงเย็น
ทำให้เธอคนนั้นต้องยอมถอยออกไปด้วยท่าทางที่หงุดหงิดเป็นอย่างมาก
นั่งกระดกแก้มเหล้าในมือ
หมดไปเป็นแก้วที่เท่าไรก็ไม่รู้
นั่งนึกถึงเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไมถึงได้ใจร้ายกับตัวเองนัก เค้าต้องใช้เวลานานเท่าไรเพื่อให้อีกฝ่ายยอมตกลงรับเค้าเป็นแฟน
ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อน คอยซับน้ำตาที่เกิดขึ้นเพราะผู้หญิงคนนั้นเลือกที่จะทรยศความรักของเธอ
แต่ดูเหมือนทุกอย่างที่เค้าทำกับให้กับเธอมันคงหมดความหมาย
เพราะวันนี้ฮารุนะได้เจอกับเค้าทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังยอมให้เค้าจับมือถือแขนอีก
อย่างว่าเค้าคงเป็นได้แค่ตัวแทนหรือเพื่อนคลายเหงาของอีกฝ่ายมั้ง
พอตอนนี้ตัวจริงกลับมาตัวเค้าก็ไร้ค่าเหมือนเดิมจะว่าหลอกตัวเอง
หรือโดนเธอหลอกคงไม่ใช่ เพราะส่วนลึกในใจเค้าก็รู้สึกอยู่เสมอว่าเธอไม่ได้รักเค้า
อย่างที่เค้ารักเธอ คบกันมาเกือบปีไม่มีครั้งไหนสักครั้งที่อีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายแสดงออกว่ารักกัน
ไม่มีแม้กระทั่งคำพูด ที่เค้าคิดถ้าได้ยินสักครั้งก็ยังดี ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม
นั่งดื่มจนลืมเวลา
จนกระทั่งบาร์เทนเดอร์ต้องมาบอกว่าร้านปิดแล้ว
เค้าจึงจ่ายเงินแล้วก็เดินออกมาจากร้าน แม้ว่าตัวเค้าในตอนนี้แต่ไม่อยากกลับ
แต่ในเมื่อไม่มีที่ไปและแอบหวังลึกๆในใจว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นห่วงและรอเค้ากลับบ้าน
ก็เลยตัดสินใจกลับ ถึงหน้าห้องกดรหัสเปิดประตูเข้าไป
ถอดรองเท้าทิ้งไว้ที่หน้าห้องก่อนที่จะลากร่างกายตัวเองเดินเข้าไปตามทางเดินจนถึงห้องรับแขก
กดเปิดสวิซ์ไฟในห้องให้สว่าง
แล้วก็อดจะแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นคนตัวสุงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่พูดอะไรจึงเดินเลยเข้าไปในห้องครัวเปิดตู้เย็น
หยิบน้ำเย็นในตู้รินใส่แก้วแล้วดื่มจนหมด ก่อนจะเดินออกมาจากห้องและเห็นอีกคนยังคงนั่งอยุ่ที่เดิม
“ยังไม่นอนอีกหรอ?”
“จะนอนได้ยังไงในเมื่อเธอยังไม่กลับ”
“งั้นเหรอ”
“ทำไมถึงทำอย่างนั้น”
“ทำอย่างนั้น
เธอหมายถึงอะไร”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยนะยูโกะ
มาโวยวายแล้วก็หนีออกไปข้างนอกทั้งแบบนั้น”
“ก็ไม่เห็นแปลก
ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากจะอยู่ทะเลาะด้วย”
“นี่ยูโกะ
เธอไม่คิดว่าเราต้องคุยกันหน่อยหรอ ฉันไม่ชอบเลยนะที่เราเป็นแบบนี้”
“ไว้วันหลังแล้วกัน
ตอนนี้ฉันปวดหัว ไม่อยากจะคุยอะไรทั้งนั้น”พูดจบก็ก็เดินเข้าไปในห้องนอนรับแขก
“แล้วก็คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่นะ ไม่อยากรบกวนเธอนะ
มีแต่กลิ่นเหล้าเธอคงไม่ชอบ”แล้วก็ปิดประตูห้อง ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน
หัวก็หมุนเพราะฤทธิ์เหล้า ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านึกถึงใบหน้าของอีกคน
หนังตามันก็ค่อยๆหนักขึ้น จนหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้
...........................................................................
ลืมตาขึ้นมาด้วยความยากลำบาก
สายตากรอกไปมามองรอบๆตัวที่ไม่ค่อยคุ้นใช้เวลาคิดสักแปปจึงรู้ตัวว่าอยู่ในห้องนอนรับแขกของตัวเอง
พยายามขยับร่างกายตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ก็รู้สึกว่ามีอะไรหนักๆทับตัวเองอยู่ข้างๆ
ก้มลงมามองก็เห็นคนตัวสูงนอนกอดเธออยู่
จึงทิ้งตัวนอนลงเบาๆเพราะไม่อยากทำให้อีกคนตื่น ด้วยความที่ดื่มมาค่อนข้างเยอะทำให้ยุโกะตอนนี้ปวดหัวเหมือนจะระเบิด
จึงส่งเสียงครางกับตัวเองเบาๆ ซึ่งก็เหมือนจะทำให้อีกคนรู้สึกตัวตื่น
ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเอามือมาสัมผัสที่หัวเค้าเบาๆ
“ปวดหัวมากหรอยูจัง
นั่นสินะก็ท่าทางจะดื่มมาเยอะเมื่อคืน”
จะส่งเสียงตอบเป็นประโยคยาวๆ
ก็มีแต่เสียงแหบแห้งออกมา และรู้สึกแสบคอเป็นที่สุด
ทำให้เธอได้แต่ส่งเสียงตอบรับในลำคอเบาๆ
ก่อนที่อีกฝ่ายเหมือนจะลุกขึ้นจากเตียงทำให้เค้าจับมือรั้งเธอไว้ไม่ให้ไปไหน
จนทำให้คนตัวสูงหันกลับมามอง
“ฉันไม่ได้ไปไหนหรอก
แค่จะไปเอายาแล้วก็น้ำให้เธอดื่มนะ จะได้ดีขึ้น”ฮารุนะพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยมือและเดินไปข้างนอก
รุ้ทั้งรู้ว่าเค้าแค่ออกไปเอาน้ำแต่ทำไมตอนที่เธอปล่อมมือไป
ความรู้สึกฉันในตอนนั้น มันช่างว่างเปล่า
น้ำในตามันก็ค่อยๆไหลออกมาเองจนฉันต้องเอาท่อนแขนมาปิดบังตาตัวเองไว้
สักพักก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา เสียงแก้มน้ำถูกค่อยๆวางไว้ที่โต๊ะตรงหัวเตียง
ก่อนที่จะรู้สึกถึงน้ำหนักตัวของอีกคนที่นั่งลงบนที่เตียงเบาๆ
“ทานยาก่อนนะ”เสียงหวานดังขึ้น
ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้น หยิบยาและน้ำขึ้นมากิน
ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งโดยมีอีกคนช่วย
ก่อนที่ฉันจะเอาท่อนแขนมาวางไว้เพื่อปิดตาตัวเองอย่างเดิม
เสียงถอนหายใจของฮารุนะดังขึ้น
“เรื่องเมื่อคืน ฉันขอโทษ
ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะทำให้เธอไม่พอใจขนาดนี้”
ฮารุเงียบไปเหมือนรอให้ฉันพูดอะไรบางอย่าง
แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเธอก็เลยตัดสินใจพูดต่อ
“ฉันแค่ไม่ได้เจอเค้ามานาน
มาริโกะ”
ชื่อนี้อีกแล้ว
ชื่อที่ทำให้ยูโกะรู้สึกขมขื่นทุกครั้งที่ได้ยิน
“เราก็เลยดื่มและคุยอะไรกันนิดหน่อย
เค้ามาขอโทษ แล้วก็ขอให้ฉันยกโทษให้ ซึ่งฉันก็ยกโทษให้เพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว”
“อื้ม”
“ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาเพราะเรื่องนั้นทำให้ฉันเจ็บปวดและร้องไห้ขนาดไหน
ต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำยูโกะ เพราะมีเธออยู่เคียงข้างทำให้ฉันผ่านมันมาได้
เพราะฉะนั้น เธอก็อย่าโกรธเค้าเลยนะ เพราะฉันยังให้อภัยเค้าได้เลย
ฉันก็หวังว่าเธอจะทำได้เหมือนกัน”
ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นจึงทนไม่ไหว
ขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง โดยใช้หลังพิงกับหัวเตียง
“เธอจะให้ฉันให้อภัยเค้าเนี่ยนะ
ฮารุนะ เค้าทำให้เธอเจ็บปวดขนาดไหน ร้องไห้ขนาดไหน
ฉันต้องพยายามขนาดไหนเพื่อที่จะได้กลับมาเห็นรอยยิ้มเธออีกครั้ง
ฉันต้องพยายามขนาดไหนเพื่อให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ฉันต้องทนเห็นเธอเจ็บปวดทรมานเพราะเค้าขนาดไหน แล้วเธอจะให้ฉันให้อภัยเค้าที่ทำกับเธอเนี่ยนะ”
“ฉันเป็นคนโดนกระทำนะยุโกะ
ฉันยังทำได้เลยแล้วทำไมเธอถึงจะไม่ได้ละ”ฮารุนะพูดเสียงดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าไม่ยอมรับฟัง
“นั่นสินะ”ยูโกะพูดเสียงเบาก่อนจะเมินหน้าออกไปทางหน้าต่าง”เธอยังให้อภัยเค้าได้
แล้วฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะไปโกรธเค้าจริงไหม?” ยูโกะพูดก่อนจะหันหน้ามามองฮารุนะ
จ้องเข้าไปในตาของเธอ “เธอนะ ที่ผ่านมา คงยังรักเค้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสินะ”
“เพระรักถึงได้ยอมอภัยให้ได้ง่ายๆ”พูดไปน้ำตาก็ค่อยๆไลไป”ฉันต้องใช้เวลาขนาดไหนก็ไม่รู้เพื่อที่ทำให้เธอกลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง
แล้วรอยยิ้มครั้งแรกก็ดันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อย
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ดีใจแทบตายที่ทำให้เธอยิ้มได้” ยูโกะแค่นหัวเราะเบาๆ
“แต่กลับเค้าหายไปเป็นปี
เพิ่งจะกลับมาเจอกันใช้เวลาไม่ถึง10นาทีก็กลับทำให้เธอยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข ได้
ทั้งน่าอิจฉาและน่าเศร้าในเวลาเดียวกันเลยนะสำหรับฉัน”
“รู้ทั้งรู้
อุส่าเตรียมใจไว้อยู่แล้ว ว่าคงเป็นได้แค่นี้
ถึงแม้ว่าจะทุ่มเทสักเท่าไรก็ดูเหมือนว่าจะไม่เคยพอ ที่ทำไปทั้งหมด
ความรักที่ฉันมอบให้เธอ มันเคยไปถึงเธอบ้างไหมฮารุนะ หรือทั้งหมดมันไม่มีค่าแล้ว
เพราะคนที่เธอรักกลับมาแล้ว?”ยูโกะถามอย่างขมขื่น
“ฉันขอโทษ”ฮารุนะพูดก่อนจะเอามือมาเช็ดน้ำตาของยูโกะก่อนที่อีกคนจะค่อยๆปัดออก
และเอาหัววางไว้ทีขาของตัวเองที่ยกเข่าขึ้นมาชันไว้ ก่อนจะหนีไปมองอีกฝั่ง
“ยูจังฟังฉันนะ”ฮารุนะพยายามพูดเสียงให้อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้”
ฉันนะไม่ปฏิเสธหรอกว่าฉันเคยรักมาริโกะมาก”
ยูโกะที่ได้ยินอย่างนั้นก็ใช้มือกำผ้าปูเตียงแน่น
ก่อนที่ฮารุนะจะเห็นและค่อยๆแกะมือยูโกะออกก่อนที่จะเอามากุมไว้ที่มือของตัวเอง
“แต่ตอนนี้ฉันกับเค้าเราเป็นอดีตไปแล้ว
ทุกเรื่องราวทุกความรู้สึกที่ฉันมีต่อเค้าทั้งหมด มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ
แต่เธอต่างหากยูโกะ เธอในตอนนี้เป็นปัจจุบันของฉัน
และฉันก็คาดหวังว่าเธอจะเป็นอนาคตด้วย”
ฮารุนะพูดจบก็จับยูโกะให้หันมามองหน้าเธอ
“ฉันอยากให้เธอรู้ไว้
ว่าที่ฉันให้อภัยเค้าได้เพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างนั้นกับเค้าแล้ว
เพราะคนที่ฉันรักตอนนี้ก็คือเธอนะยูโกะ”พูดจบก็ค่อยๆจูบที่ริมฝีปากของอีกคนเบาๆ
“ขอโทษที่ผ่านมาไม่เคยบอก
ขอโทษที่ผ่านมาที่เอาแต่ใจ ขอโทษที่ผ่านมาไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของยูจังเลย
ขอโทษที่....”ไม่ทันได้พูดจบประโยคเพราะอีกฝ่ายจูบเธอจากเบาๆค่อยๆเป็นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฮารุนะส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ทำให้ยูโกะถือโอกาศสอกใส่ลิ้นเข้าไปในโพรงปากเพื่อชิมความหวานก่อนที่จะค่อยๆถอนออกมาเบาๆ
เพราะต้องการอากาศหายใจ หน้าผากชนกัน
“ยูโกะ ฉันรักเธอ
เพราะฉะนั้น ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปเลยนะ” ก่อนที่จะปิดระยะห่างที่เหลือไว้ด้วยการจูบกันอีกครั้ง
“ฉันเคยสัญญาไปแล้วไม่ใช่หรือไง
ว่าฉันจะรักและดูแลเธอไปจนชั่วชีวิตนะ”
“อื้ม นี่ยูจัง
สัญญากับฉันได้ไหม ถ้าคราวหน้าเราทะเลาะหรือเข้าใจผิดกัน
อย่าเดินหนีฉันไปแบบนี้อีก เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นห่วงเธอขนาดไหน”
ฮารุนะพูดพร้อมกับน้ำใสๆที่คลออยู่ที่ตา
“ฉันสัญญา ฮารุนะ”
The End
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น