“ฉันขอโทษนะ ยูจังที่วันนี้ ฉันอยู่กับเธอไม่ได้”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก มินามิ ก็เธอมีงานต้องทำนี่นา
ส่วนฉันก็ยังถ่ายละครไม่เสร็จเหมือนกัน”
“แต่ฉันอยากอยู่กับเธอนี่นา วันสำคัญของเราทั้งที่”
“น่ารักจริงๆเลยนะท่านโซจัง”ก่อนจะได้คุยอะไรมากไปกว่านี้ โอชิมะ ยูโกะก็ถูกเรียกให้เข้าฉากละครต่อไป
“อ่า ฉันต้องไปแล้วละมินามิ คงต้องวางโทรศัพท์แล้วละ”
“อื้ม ตั้งใจทำงานนะ แล้วก็สุขสันต์วันครบรอบ1ปีนะ”
“จ๊ะ”
“อะ แล้วก็........................”
“แล้วก็อะไรหรอ ฉันรอฟังอยู่”
“ฉันรักเธอนะ”
“ฉันก็รักเธอเหมือนกัน” พูดร่ำรากันแค่นั้นก่อนจะวางสาย
แม้จะเสียดายที่ไม่ได้อยู่กับคนรักเพราะต่างคนต่างต้องทำงานทั้งคู่
แต่แค่ได้ยินเสียงและคำบอกรักของอีกฝ่ายยูโกะก็คิดได้ว่า แม้จะไมได้อยู่ด้วยกัน
แต่ได้ยินเสียงกันก็ยังดี ทำไงได้ละก็งานที่พวกเธอทำอยู่นะ
มันคือทางที่จะทำให้พวกเธอเข้าใกล้สู่ความฝันของพวกเธอเข้าไปอีก นิดนึงก็ยังดี
งานของยูโกะวันนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิด ยูโกะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวที่จะกลับ
แต่จู่ๆก็ได้รับข้อความจากมี่จังว่ามินามิเกิดเรื่องขึ้นให้เธอรีบไปที่ห้องพักของมินามิ
ซึ่งด้วยความที่เธอเป็นห่วงคนตัวเล็กทำให้เธอไม่ได้คิดอะไรรีบไปหาอีกคนด้วยความเป็นห่วง
แต่ก็ต้องมาเกิดเรื่องซะก่อนด้วยความที่เธอรีบร้อนและไม่ระวัง
ระหว่างวิ่งลงบันไดทำให้เธอลื่นตกบันใด จนสลบ
มารู้สึกตัวอีกที
ลืมตาขึ้นมาก็เห็นตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยมองไปรอบๆก็เห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงข้างๆกุมมือเธอด้วยความเป็นห่วง
“ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย โรงพยาบาลใช่หรือเปล่า”ฉันถามเพราะยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อยพร้อมกับรู้สึกเจ็บที่หัว
เลยเอามือมาแตะๆดู”อ่าฉันหัวแตกสินะ แล้วนี่ฉันนอนไปนานไหมอะ”
“ไม่นานหรอกแค่2-3ชั่งโมงเอง”มินามิพูดก่อนจะเอามืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบพัวคนที่นอนอย่บนเตียงเบาๆ
“เจ็บมากไหมยูจัง
เพราะฉันแท้ๆคิดจะเล่นอะไรก็ไม่รู้เลยทำให้เธอต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”มินามิพูพร้อมกับน้ำตาไหลที่ค่อยๆออกมา
“ขี้แยจริงๆเลยนะเธอเนี่ย
เรื่องแค่นี้เองต้องร้องไห้ด้วย”ยูโกะพูดและเอานิ้วมือมาเช็ดน้ำตามินามิเบาๆก่อนที่จะจับมือคนตัวเล็กมาประคองไว้ที่หน้าของเธอก่อนจะเอนหัวลงไปเบาๆ”ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย
ก็แค่เจ็บตัวนิดหน่อยเอง”
“นั่นแหละ วันครบรอบของเราแท้ๆแทนที่เราจะได้ฉลองกัน เพราะฉัน
เธอเลยต้องมาอยู่ที่นี่”
“อ่า งั้นแสดงว่าที่มินามิบอกว่ามีเรื่องด่วน
ก็คือจะเซอร์ไพรสฉันนะสิ”
“อื้ม แต่ก็ผิดแผนหมด นอกจากไม่ได้ฉลองยังต้องมาอยู่ที่นี่อีก”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันว่าก็ดีออก วันของเรา และตอนนี้ฉันได้อยู่กับเธอแค่2คนแบบนี้ ทั้งที่คิดว่าไม่มีโอกาสแล้วซะอีก”
“แปปนึงนะยูจัง”มินามิผละจากคนตัวเล็กก่อนจะเข้าไปหาของในกระเป๋าตัวเองก่อนจะกลับมาพร้อมกับกล่องกำมะหยีสีดำที่มีโบว์สีชมพูผูกติดอยู่
“อะไรนะ
มินามิ”ยูโกะถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กยื่นกล่องมาให้เธอก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงข้างเธอ
“รับไว้สิ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม”
“ถ้าเป็นของที่มินามิให้อะไรฉันก็ชอบอยู่แล้วนะ”ยูโกะพูดอย่างมีความสุขก่อนที่จะรับของขวัญมาค่อยๆแกะออก
ก่อนจะเจอกับสร้อยทองคำขาวที่มีจี้เพชรป็นอีกษรYMพร้อมกับหัวใจเกี่ยวกันไว้
“ชอบไหมยูจัง”คนตัวเล็กถามเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป
“ยูจัง.................คงไม่ชอบสินะถ้างั้นเดี๋ยวฉันจ...”อยู่เสียงของคนตัวเล็กก็ถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อคนตัวสูงกว่าที่นั่งอยู่บนเตียงสัมผัสริมฝีปาก
ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา
“ชอบสิ ชอบมากๆเลยเป็นของที่มินามิให้ฉันทั้งที”
ยูโกะพูดก่อนจะยื่นสร้อยไปให้อีกผ่ายที่รับมาอย่างงง
ก่อนที่เธอจะเอี้ยวตัว และเอามือรวบผมมาไว้ข้างๆ “ช่วยใส่ให้ฉันหน่อยได้ไหม”
มินามิยิ้มให้บางๆก่อนที่จะค่อยๆบรรจงสวมใส่สร้อยให้อีกฝ่าย
“ฉันรักเธอนะ”มินามิพูดพร้อมกับสีแดงที่เริ่มเข้มขึ้นตรงหน้า ทำให้ยูโกะทนไม่ไหว
โน้มคอมินามิลงมาจูบที่ริมฝีปากเบา
ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อยทำให้ทั้งคู่สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน
“อยุ่ด้วยกันตลอดไปเลบนะ สัญญา”
“อื้ม ฉันสัญญา”
..........................................................The
END…………………………………………………
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น