“เมื่อไรจะเลิกทำให้เป็นห่วงสักที”
อัตสึโกะพูดพร้อมกับเอายามาทาบนใบหน้าฟกช้ำของแฟนหนุ่มเธอเบาๆ
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา พวกนั้นมันหาเรื่องฉันก่อน” ยูพูดขึ้น
ก่อนที่อยู่ๆจะร้องขึ้นมาเสียงดัง
“โอ้ย..อัตจัง เบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง เดี๋ยวหน้าหล่อๆของฉันก็เสียโฉมหมดหรอก”
“ทีอย่างนี้มากลัวหน้าเสียโฉม” อัตสึโกะพูดหร้อมกดน้ำหนักมือลงไปอีก
“ทีตอนไปมีเรื่องไม่เห็นจะเป็นไร”
“ก็มันไม่เหมือนกันนี่นา” ยูพูดพร้อมกับรวบอัตจังเข้ามาในอ้อมกอด
“ไม่เหมือนกันยังไง?” อัตจังเอียงคอถามทำหน้าสงสัย
“ก็ฉันอ้อนพวกนั้นไม่ได้
แต่ฉันอ้อนแฟนฉันได้นี่นา” ยูพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่าย
แต่ก็ถูกอัตจังผลักออกไปเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นหนี
“บ้า” อัตจังพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว ยูได้แต่มองตามยิ้มๆ
ก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในครัว สวมกอดเธอจากด้านหลัง เอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของอีกฝ่ายก่อนจะสูดดมผมหอมเข้าไปจนเต็มปอด
“ชื่นใจจริงๆเลย” ยูพูดยิ้มๆ
“นี่ยู?”
“หื้ม”
“ฉันพูดจริงๆนะ เธอเลิกทะเลาะต่อยตีได้ไหม”
“........................”
“เธอนะ คิดว่าการที่ฉันต้องมาเห็นเธอเจ็บตัวเพราะเรื่องแบบนี้นะ
ฉันจะทนอยู่ได้ยังไง”
ผลิกร่างอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้าเค้า
ก่อนจะเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
“ฉันขอโทษจริงๆอัตสึโกะ ถึงฉันจะรับปากกับเธอตอนนี้ไม่ได้
แต่ขอให้เธอเชื่อเถอะว่าสักวันนึงฉันจะเลิก เพื่อเธอ เพื่อเรา”
...................
ตรื๊ดดดดดดดดดดดด ตรื๊ดดดดดดดดดดดดด
นอนอยู่บนเตียงเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดังปลุกให้เธอตื่นอยู่
อัตสึโกะรับสาย
“อัตจัง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ไอ้ยูมันไปมีเรื่องตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล
เตรียมตัวให้พร้อมนะอีก5นาทีฉันจะขี่รถไปรับ”
นั่นคือสิ่งที่เสียงปลายสายบอกเธอ คนที่เธอมาไม่ใช่ใคร คือ มิยาซาวา ซาเอะ
เพื่อนสนิดไม่กี่คนของยู รีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้าข้าวของด้วยความรีบร้อน
ก่อนจะรีบลงมาข้างล่าง ซึ่งเมื่อมาถึง ซาเอะก็มาคอยอยู่แล้ว
ไม่ทันได้ถามอะไรก็รีบโดดขึ้นรถ รีบไปหายูที่โรงพยาบาล
“ซาเอะ ยูนะ ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?” อัตสึโกะตะโกนถามแข่งกับเสียงดัง
เพราะเธอซ้อนมอเตอร์ไซอยู่
“ปลอดภัยแล้วละ” ซาเอะตะโกะตอบ “แต่ว่าคราวนี้มันก็เจ็บพอดูเลยนะ”
.............
ก็อก ก็อก ก็อก
“อัตจัง” ยูยิ้มเพราะเห็นว่าใครมาหา ก่อนจะตบเบาๆตรงที่ว่างข้างเตียงให้อีกคนเข้ามานั่งใกล้ๆ
ก่อนจะรวบอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดแบบหลวมๆ
“ขอโทษนะ”
“เรื่องอะไร?”
“ก็ที่ทำให้ต้องออกมาหาทั้งทีมันดึกแล้ว แล้วก็ที่ทำให้เป็นห่วง”
“ถ้ารู้ว่าจะทำให้เป็นห่วง แล้วทำทำไม?”
“ขอโทษนะ แต่เจ็บแค่นี้นะสบายมาก ขอแค่เธอไม่โกรธก็พอแล้ว”
อะแฮ่ม ๆๆๆ
“ฉันยังยืนอยู่ในห้องทั้งคนนะเว้ย” ซาเอะพูดขึ้น
“หมดธุระแล้ว ก็ออกไปซิวะ” ยูพูดขึ้นทำหน้าตายียวนใส่เพื่อน
“เห้ยๆๆ ให้มันน้อยๆหน่อย พอแฟนมาเข้าหน่อยไม่เห็นหัวเพื่อนเลยนะเว้ย”
“ทำไงได้ละ ก็แฟนฉันน่ารักนี่หว่า”
“ยู” อัตจังเรียกชื่อเค้าดุๆ
“เอาน่า ฉันก็ว่าจะกลับก่อนเหมือนกันละ หมดธุระและ จะได้ไปพักผ่อนบ้าง
เพราะฉันก็มีแฟนที่น่ารัก รออยู่ที่ห้องเหมือนกัน”
ซาเอะพูดจบก็โบกมือล่ำลาทั้งยูแล้วก็อัตจังก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่อยู่แล้ว อัตจังหันหน้ามามองยู ทำสีหน้าเครียดใส่
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ” ยูพูดพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมเอามือยกขึ้นมาแยกคิ้วของอีกฝ่ายที่ขมวดเข้าหากันจนแทบกลายเป็นเส้นเดียวกัน
“เดี๋ยวก็แก่ไวหรอก”
“ยู” อัตจังเรียกเสียงดุ
“จ๋....า”
“ยังมาทำเป็นเล่นอีก ฉันว่าเธอนอนพักเถอะ ดึกมากแล้วด้วย”
“นอนก็ได้ แต่ว่า เธอต้องนอนด้วยกัน”
“เอ๊ะ แต่นี่มันโรงพยาบาลนะ ยู”
“ก็ไม่เห็นเป็นไร แค่นอนกอดเฉยๆเอง ไม่ได้จะทำอย่างอื่นสักหน่อย
นอกจากว่าเธออยากจะทำ”
โดนตีที่แขนไป1ที
“ยู”
“นี่เธอคงลืมไปแล้วนะว่าฉันกำลังเจ็บตัว แล้วก็นอนโรงพยาบาลอยู่”
ยูพูดพร้อมเอามือมาลูบๆจุดที่ตัวเองโดนอีกฝ่ายตีทำอย่างกับว่าเจ็บซะเต็มประดา
“ที่อย่างนี้ทำมาเป็นเจ็บ” ถึงจะพูดย่างนั้นอัตสึโกะก็สัมผัสจุดที่ตียูเบาๆ
ก่อนจะหันกลับมามองอีกคนด้วยสายตาเป็นห่วง
“ฉันรู้น่า?” ยูพูดเบาๆก่อนจะรั้งอีกคนให้ลงมานอนบนเตียงด้วยกัน “อยู่อย่างนี้สักพักนะ”
ยูพูดเสียงเบาก่อนลมหายใจจะสม่ำเสมอ
“หลับไปแล้วง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ?” อัตจังคิด ก่อนจะลุกขึ้น
จ้องมาหน้าอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น “คงจะเหนื่อย แถมยังฤทธิ์ยาอีก”
อัตสึโกะค่อยๆเอามือไล้ไปตามใบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ
ก่อนจะค่อยๆก้มลงไปจุมพิตที่ริมฝีปาก ก่อนจะซุกตัวนอนอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“ฝันดีนะค่ะ ยูจัง”
......
3 เดือนต่อมา
“เธอต้องการอย่างนั้นจริงๆหรอ? อัตสึโกะ”
“..........”
“ต้องการที่จะเลิกกับฉันนะ”
“อื้ม”
“ทำไม?”
“ฉันแค่เหนื่อยนะ”
“เหนื่อย”
“เหนื่อยกับการที่ต้องมาคออยเป็นห่วงกลัวว่าสักวันนึงเธอต้องเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ
กังวลว่าวันนี้เธอจะได้แผลกลับบ้านมาไหม”
“อัตจัง”
“รู้บ้างไหมว่าการใช้ชีวิตแบบนี้นะ มันไม่สนุกเลยนะยู”
ไม่รู้จะตอบอีกคนว่าอะไร ได้แต่เอ่ยคำสั้นๆคำสุดท้าย
ที่เหมือนจะเป็นคำลาไปในตัว
“ขอโทษนะ อัตสึโกะ”
.........
..........
6 เดือนต่อมา
“เมื่อวานฉันไปซื้อของกับยูกิมา”
“แล้ว?”
“ฉันเห็นอัตจังด้วยละ”
ยูหยุดแปปนึงเมื่อได้ยินชื่ออีกฝ่ายก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจ
ซาเอะมองท่าทีของเพื่อนก่อนจะพูดต่อ
“มากับผู้ชายคนนึง เป็นนักศึกษามหาลัย หน้าตาท่าทางดี”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉัน” ยูพูดเสียงเรียบ
“ฉันแค่อยากให้แก่รู้ไว้นะว่าอัตสึโกะตอนนี้เค้าเดินหน้าต่อไปแล้ว เค้าเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นไปแล้ว
ฉันก็แค่อยากให้แกทำอย่างนั้นเหมือนกัน ลืมเธอไปซะแล้วเริ่มต้นใหม่”
“ขอบใจมากนะซาเอะที่เป็นห่วง แต่ถ้ามันทำได้ง่ายๆแล้วละก็ ฉันคงทำไปนานแล้วละ”
ยูพูดก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้อง
....
...
ขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจออกมาด้วยความเร็ว
กี่ครั้งที่เค้าต้องทนฟังเรื่องของอัตสึโกะกับคนอื่น
ถ้าไอ้แฟนใหม่ของอัตสึโกะไม่ใช่คนดีอะไรเค้าคงจะไปต่อยมันให้รู้แล้วรู้รอด
“ทาคาฮาชิ ไค”
เค้าเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เป็นเพื่อนของอัตสึโกะตั้งแต่สมัยเด็ก
ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเพราะอีกฝ่ายต้องไปเรียนต่อต่างประเทศตามครอบครัวที่ย้ายไปอยู่อเมริกา
แล้วก็เพิ่งจะกลับมาไม่นาน
ครอบครัวดี ฐานะดี การศึกษาดี หน้าตาดี ที่สำคัญก็ยังเป็นคนดี
อนาคตก็คงจะดีกว่าคนที่ดีแต่เรื่องชกต่อยไปวันๆอย่างเค้าอยู่แล้ว
ยิ่งคิด มือก็ยิ่งบิดคับเร่งในมือ
กลับเข้ามาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจที่เห็นคนคุ้นตาที่ไม่ได้เห็นมานานยืนรอด้วยท่าทีร้อนรนอยู่หน้าห้อง
“อัตจัง”
“อะ ยู หายไปไหนมา โทรหาก็ไม่รับ นายต้องช่วยเค้าด้วยนะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
อัตจังพูดก่อนจะร้องไห้ออกมา เห็นอย่างนั้นก็อยากจะดึงเธอเข้ามากอดปลอบแต่ก็รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์
ก็เลยพาเธอเข้าห้องแล้วก็นั่งฟังเรื่องราวจากปากของอีกฝ่าย
อัตสึโกะกับไค กำลังเดินเล่นกันอย่างปกติ
จู่ๆก็มีคนเข้ามาหาเรื่องแล้วก็จำได้ว่าเธอเคยเป็นแฟนกับยูมาก่อน ก็เลยชกต่อยกันนิดหน่อยแล้วก็แน่นอนอยู่แล้วว่าไคจะสู้ไม่ได้
เพราะนอกจากว่าเค้าไม่ถนัดเรื่องต่อยตีแล้วพวกนั้นยังมากันหลายคนอีก
ก่อนจะจับไคไปแล้วให้อัตสึโกะมาบอกกับเค้าว่าให้ไปหาพวกนั้นคนเดียวถ้ายังอยากจะช่วยไค
เอาจริงๆ
เค้าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปเลยก้ได้เพราะไคกับเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ติดแต่คนที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้านี่แหละที่ทำให้เค้าทำแบบนั้นไม่ได้
“เข้าใจแล้วละอัตสึโกะ” ในที่สุดยูก็เอ่ยปากพุดออกไป
“คนรักของเธอ ฉันจะช่วยเอง เพราะถึงยังไงต้นเรื่องมันก็เป็นเพราะฉันอยู่แล้ว”
ยูพูดพร้อมกับทำท่าลุกขึ้นยืน “เธอก็รออยู่ที่นี่แหละ
ฉันจะพาเค้ากลับมาหาเธอได้อย่างแน่นอน”
“ยู” อัตจังลุกขึ้นยืนก่อนจะเอามือมาคว้าเสื้อเค้าไหม
“อัตจัง ตอนนี้เธอนะคบกับเค้ามีความสุขดีใช่หรือเปล่า”
“อื้ม”
“ดีแล้วละ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอกนะ ความสุขของเธอ
ฉันจะนำกลับมาให้เธอเอง” ยูหันกลับมายิ้ม “เธอก็รออยู่ที่นี่แหละ ไปด้วยกันจะเป็นภาระฉันเปล่าๆ
ที่ต้องคอยมาเป็นห่วง”
“ยู”
.......
........
มาถึงโรงงานร้างที่พวกนั้นนัดให้มา ยูลงมาจากมอเตอร์ไซค์จอดรถไม่ที่หน้าทางเข้า
เดินเข้าไปก่อนจะสอดส่องสายตาไปรอบๆ
แล้วก็เห็นกลุ่มคู่อริที่ค่อยๆโผล่หน้าออกมากันทีละคน
“นึกว่าจะหางจุกตูดไม่กล้ามาซะแล้ว” ทาเครุ หัวหน้าแกงค์พูด
“ก็คงไม่เหมือนกับพวกลอบกัดะมั้ง?” ยูพุดตอบนิ่งๆ “ไหนละ คนที่แกจับตัวไว้นะ”
“แกหมายถึงไอ้นี่นะหรอ”
ทาเครุพยักหน้าไปข้สงหลังให้ลูกน้องไปลากตัวคนที่เค้าต้องการออกมา
ก่อนจะผลักจนไคล้มลงมาที่ข้างๆเท้า
ช่วยพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน
“ปล่อยเค้าไป แล้วพวกนายกับฉันค่อยมาเคลียร์กัน”
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว มันก็แค่ตัวล่อให้แกมา จะให้มันไปไหนก็ไป อ่อนชะมัด”
ทาเครุพูด
“นายไหวหรือเปล่า?” ยูถามอีกฝ่าย
“อื้ม” เค้าตอบเพียงสั้นๆ “นายคือแฟนเก่าอัตสึโกะใช่หรือเปล่า?”
“ไม่สำคัญหรอกน่า นายนะรีบไปจากตรงนี้ดีกว่า พอออกไปข้างนอกได้น่าจะมีแท็กซี่อยู่”
“แต่ว่า” ไคพูดแล้วก็หันกลับไปมองคนที่จับเค้ามา “นายจะไหวแน่หรอ”
“เล็กน้อยน่า ปัญหาฉันเองทั้งนั้น” ยูพูดแล้วก็ตบบ่าไค ซึ่งไคก็พยักหน้ารับ
ก่อนจะเดินออกไป
“นี่ ช่วยทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดด้วยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ก็อัตสึโกะเป็นคนรักของฉันนี่นา นายไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
“นั่นสินะ”
หลังจากที่ไคไป
ยูก็หันกลับไปเผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่รอพร้อมจะมีเรื่องกับเค้าอยู่
“จะเข้ามาคนเดียว หรือจะแบบหมาหมู่ก็ว่ามา”
“อ๊า....................”
......
“ไค” ได้ยินเสียงเรียกคุ้นหู ก่อนจะหันกลับไปตามเสียงเรียก
ก้เห็นคนคุ้นหนน้าวิ่งเข้ามาใกล้ๆ
“อัตสึโกะ เธอมาได้ยังไง” ไคถามเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาประคองร่างเค้าไว้
“ฉันเป็นห่วงก็เลยตามมานะ”อัตจังตอบก่อนจะกวาดสายตาไปทั่ว “แล้วยูละ”
“อยู่ข้างในนะ” ได้ยินอย่างนั้นอัตจังทำท่าจะวิ่งเข้าไปข้างในดีที่เค้าจับมือรั้งเอาไว้
“มันอันตราย อย่าเข้าไปเลยนะ” ไคท้วง
“แต่ว่ายู”
“ฉันว่าแฟนเธอพูดถูกแล้วละ มันอันตราย เธอไปจะทำให้ยูมันเป็นกังวลมากกว่า”
“แต่”
“ทางนี้ก็ปล่อยให้พวกฉันจัดการเอง”
“ซาเอะ”
“ยูเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่ยอมให้มันเป็นอะไรหรอกน่า”
ซาเอะพูดก่อนจะเหลือบตามองไคนิดนึง “ฉันว่าเธอพาแฟนเธอไปโรงพยาบาลดีกว่า”
ซาเอะพูดพร้อมกับเดินหายเข้าไปข้างในพร้อมกับเพื่อนอีก2-3คน
......
เดินออกมาข้างนอก เพราะที่เหลือซาเอะกับพวกบอกว่าจะจัดการให้ โชคดีที่พวกนั้นมาทันเวลาไม่อย่างนั้นเค้าต้องแย่กว่านี้แน่ๆ
ยูคิดก่อนจะกระชับเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำตัวโปรดที่เค้าใส่อยู่เป็นประจำเข้ามาให้กระชับตัว
กำลังค่อยๆเดินกลับไปที่รถอยากอย่างลำบาก แล้วก็ต้องแปลกที่ที่เห็นอัตสึโกะยังคงอยู่
รอยยิ้มค่อยๆผุดขึ้นมาบนหน้าก่อนที่จะหายไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่คนเดียว
กระชับเสื้อให้แน่นขึ้นเอามือล้วงกระเป๋ากดเผื่อกดแผลที่ถูกแทงไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
กัดฟันทนความเจ็บค่อยๆเดินเข้าไปหาคนที่ยืนคอยอยู่
“มาทำอะไรที่นี่อัตสึโกะ ฉันบอกให้รออยู่ที่ห้องไม่ใช่หรือไง” ยูทัก
“ฉันเป็นห่วงนะ เลยรีบไปบอกซาเอะให้มาช่วยแล้วก็รีบตามมา
ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม?”
“ฉันซะอย่าง ตอนนี้ซาเอะมันกำลังจัดการทีเหลืออยู่นะ
เธอก็รู้เรื่องพวกนี้ฉันไม่แพ้ใครง่ายๆหรอก” ยูยิ้มให้อีกฝ่าย
“นั่นสินะ” ถึงจะเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีแปลกๆไปแต่เธอก็ไม่ได้ทักอะไร “เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องถนัดของเธออยู่แล้วนี่นา”
อัตจังพูดก่อนจะส่งยิ้มเศร้าๆมาให้ยู
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะ แล้วก็ขอบคุณมากนะที่ช่วยไค”
อัตสึโกะพูดเสียงเรียบก่อนจะหันหลังเดินกลับไปโดยที่ประคองคนรักของเธอไปด้วย
“แบบนี้ละดีแล้ว ดีที่สุดแล้ว” ยูพูดก่อนจะค่อยๆเดินไปที่มอเตอร์ไซค์เอามือออกจากกระเป๋าที่กุมแผลตัวเองไว้
มองดูเลือดในมือ “อีกนิดนึงทนให้ได้นะ ไอ้ยู” ล้วงกระเป๋ากางเกงควานหากุนแจจะสตาร์ทรถแต่ก็ทนไม่ไหวล้มลงมาซะก่อน
พอดีกับที่ซาเอะออกมา เห็นสภาพเพื่อเป็นอย่างนี้เลยเอะอะโวยวายเสียดัง
หันไปตะโกนสั่งเพื่อนให้ไปตามจับไอ้ทาเครุที่หนีไปได้เมื่อกี้
ส่วนตัวเองก็จะพายูไปโรงพยาบาล
...
...
ตรู๊ดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
มองลงบนหน้าจอก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร
“ยู”
“.............”
“ยู” เห็นปลายสายไม่มีเสียพุดเลยเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆอีกครั้ง
“ไม่ใช่ยูหรอก ฉันเองซาเอะ”
“ซาเอะ มีอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมถึงใช้เบอร์ยูโทรมา”
อัตสึโกะถามด้วยความกังวลใจแปลกๆ
“ฉันกำลังคิดว่าจะบอกกับเธอดีหรือเปล่า
เพราะถึงแม้ว่าเธอกับยูจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แถมเธอยังมีคนรักใหม่ไปแล้วอีก แต่ฉันคิดว่าอย่างน้อยเธอก็น่าจะได้รู้เพราะ
เธอก็เป็นสาเหตุเหมือนกัน”
“เธอพูดถึงอะไรซาเอะ
นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ ยูเป็นอะไร?”
“ฉันก็ไม่ได้หวังให้เธอจะกลับมาหามัน หรือมาดูใจมันหรอกนะ เพราะว่าเธอเอง”
“ซาเอะ บอกฉันมาสักทีเถอะน่า ว่ายูเป็นอะไร” อัตจังพูดใส่โทรศัพท์เสียงดัง
“....................”
“ซาเอะ...ยูเป็นอะไร” อัตจังถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“มันถูกแทงนะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”
ได้ยินอย่างนั้นโทรศัพท์ก็แทบร่วงลงไปจากมือ น้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตา
ไม่รู้ว่าใช้เวลาแค่ไหน ไม่รู้ว่าเธอมาตรงนี้ได้ยังไง แต่ตอนนี้เธอก็มายืนอยู่ที่โรงพยาบาลหน้าห้องผ่าตัด
หันรีหันขวางก็เห็นซาเอะนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม่ไกลออกไปรีบเดินเข้าไปหา
“ยู เป็นยังไงบ้าง แล้วทำใมเค้าถึงได้ถูกแทงได้ละ”
ซาเอะก้มหน้าลง ก่อนจะกำมือแน่น
“ฉันไม่รู้อัตจัง ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตอนฉันจัดการกับพวกนั้นเสร็จออกมาก็เห็นไอ้ยูมันล้มอยู่ข้างมอไซมันแล้ว”
ได้ยินอย่างนั้น
อัตจังก็นึกย้อนไปถึงสีหน้าแล้วก็ท่าทางแปลกๆของยูตอนคุยกับเธอ
ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจตัวเองที่ตอนนั้นไม่ถามอะไรออกไป
“ฉัน......”
“ฉันจะฆ่ามัน ไอ้ทาเครุนะ”
“ซาเอะ”
“ถ้ายูเป็นอะไรไป ฉันจะฆ่ามันด้วยมือฉันเอง”
กำลังจะพูดอะไร แต่คุณหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัดซะก่อน
คนไข้เสียเลือดมาก แล้วก็ถูกแทงที่จะสำคัญ
แต่ว่าเราก็ทำการเย็บบาดแผลปิดเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าเนื่องจากคนไข้บาดเจ็บมาก
ถ้าผ่าน24ชั่วโมงนี้ไปได้ คนไข้ก็จะปลอดภัย ทั้งหมดนี้ก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจคนไข้แล้วละครับ
หมอคงช่วยได้เท่านี้จริงๆ
นั่นคือสิ่งที่หมอบอกกับพวกเธอ ซาเอะก้มหัวขอร้องไห้เธออยู่เป็นกำลังใจให้ยู
ให้เค้าฟื้นขึ้นมา ซึ่งเธอก็รับปากอย่างว่าง่าย
เดินเข้าไปในห้องเห็นสายห้อยระโยงระยางตามตัวของชายที่อยู่ตรงหน้า ค่อยๆเดินเข้าไปหา
เอื้อมมือสัมผัสใบหน้าซีดขาวนั้นเบาๆ
“ยูจัง” เอ่ยเรียกชื่อเค้าที่เธอไม่ได้เรียกมานาน เอามือไปที่ริมฝีปากบาง
ก่อนจะก้มลงไปใช้ริมฝีปากตัวเองสัมผัสส่วนเดียวกันของเค้าอย่างแผ่วเบา
“ตื่นขึ้นมาเถอะนะ ตลอดเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน ฉันคิดถึงเธอมากรู้ไหม”
อัตสึโกะพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นเล็กน้อย
“เธอไม่คิดถึงฉันเหรอ ไม่อยากตื่นขึ้นมาคุยกันหน่อยหรือไง
หรือว่าโกรธฉันอยู่?”
“..........”
“ยูจัง”
“ก็เพราะแบบนี้ไง เพราะสักวันนึงฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ทำไมถึงไม่เคยฟังกันบ้างเลย ยูจัง”
ก้มหน้าร้องไห้อยู่กับฝ่ามือของคนที่นอนอยู่บนเตียง
“กลับมาหาฉันเถอะนะ ยู”
....
“อัตจัง อัตจัง”
สะดุ้งตื่นขึ้นมา “ยู” มองดูเห็นอีกฝ่ายยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง
ก่อนจะหันกลับไปเห็นไค ยืนอยู่
“อ่าไค ของโทษนะ ฉันเผลอหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้ นี่กี่โมงแล้วหรอ”
“9โมงนะ”
“9โมงหรอ งั้นก็เหลือเวลาอีก10กว่าชั่วโมงเองสินะ”
หันกลับไปมองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะจับมือเค้ามากุมไว้เหมือนเดิม
“ตื่นได้แล้วนะยู จะนอนไปถึงเมื่อไรกัน”
“อัตสึโกะ” ไคส่งเสียงเรียกเธอเบาๆ
“หื้ม”
“ฉันว่าเธอกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
“ไปไม่ได้หรอก เดี๋ยวยูตื่นมาแล้วจะไม่เจอใครนะ”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันเฝ้าให้ก็ได้ ถ้าเค้าตื่นฉันจะโทรบอก”
อัตจังส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ไปหรอก ฉันจะอยู่ที่นี่”
“อัตจัง ยูเค้าไม่เป็นไรหรอกน่า”
“เธอรู้ได้ยังไงว่าเค้าจะไม่เป็นอะไร” อัตจังเสียงดังขึ้น
ก่อนจะค่อยๆเบาเสียงลง “ถ้าเธอไม่อยากมาอยู่ที่นี่ ก็กลับไปเถอะ”
ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงต่อ
“อัตสึโกะ”
ไคได้แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างไม่รู้จะทำยังไงก่อนที่จะยอมออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
.....
“อัตสึโกะ ยูเป็นไงบ้าง”
“ยังนอนนิ่งอยู่เลย แล้วทางเธอเป็นไงบ้างซาเอะ”
“ฉันใกล้จะได้ตัวมันแล้วละ”
“ซาเอะ ให้ตำรวจเข้าจัดการเถอะนะ”
“แต่ว่า”
“ยูกิริน, เธอน่าจะคิดถึงเค้าบ้างนะ”
“อัตจัง”
“สัญญานะ ว่าจะให้ตำรวจจัดการ ถ้าเธอเป็นอะไรไปยูกิคงจะอยู่ไม่ได้แน่ๆ”
“ฉัน....สัญญา, อัตจัง ขอบใจมากนะทั้งเรื่องนี้
และก็เรื่องที่อยู่เป็นเพื่อยูมัน”
“ฉันเต็มใจนะ” พูดแค่นั้นก่อนจะวางสายไป
“อัตสึโกะ”ได้ยินเสียงคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานานเรียกชื่อตัวเองเบาๆ
เบาจนเหมือนเสียงกระซิบ ค่อยๆหันหลังกลับไปดู
“ยู” รีบกลับไปที่เตียง “ฟื้นแล้วหรอ ดีจริงๆ ดีจริงๆ”
พูดได้แค่นั้นก็ฟุ๊บลงร้องไห้บนไหล่ของอีกคน ยูยกแขนขึ้นมาลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ หวังปลอบประโลมให้อีกฝ่ายหยุดร้องไห้
“ขอโทษนะ ที่ทำให้เดือดร้อนอีกแล้วนะ ขอโทษ”
....
เสียงหัวเราะครึกครื้นดังอยู่ในห้องของโรงพยาบาล
ตั้งแต่ยูฟื้นขึ้นมาก็มีคนมาเยียมไม่ขาดสาย จนตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ซาเอะ ยูกิริน
แล้วก็ซายากะ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของยู
“พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วใช่ปะ”ซายากะถามขึ้น
“อื้ม หมอบอกให้กลับได้แล้ว ฉันก็เบื่อโรงพยาบาลแย่แล้วเหมือนกัน” ยูตอบ
“เบื่อแล้วที่หลังก็อย่ามานอนอีกละรู้ไหม”
ยูกิรินที่นั่งอยู่ข้างซาเอะเงียบๆพูดขึ้นมา
“รู้แล้วนะ รู้แล้ว แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วงนะ”
คุยเรื่อยเปื่อยสักพัก พอเห็นเวลาสมควร
ซายากะเลยชวนทุกคนกลับเพื่อให้ยูจะได้พักผ่อน
“แล้วจะให้มารับไหม พรุ่งนี้นะ”
“ไม่ต้องหรอก เดี่ยวฉันว่าจะนั่งแท็กซี่กลับเองนะ”
“แต่ว่า..”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พรุ่งนี้ยูจะกลับกับฉันนะค่ะ”
“อ๋อ มีสาวไปส่งนี่เองงั้นพวกฉันก็ไม่ต้องห่วงแล้วละ”ซายากะพูดอย่างล้อๆ
“งั้นเดี๋ยวโทรหานะยู”
เมื่อทั้งหมดออกไปจากห้องก้เหลือเพียงแค่ อัตสึโกะกับยู2คนแค่นั้น
ตลอดเวลาที่ยูอยู่โรงพยาบาลอัตสึโกะก็คอยเฝ้าเค้าอยู่ไม่ห่าง นอกจากมาเยี่ยมแล้ว
ยังมานอนเฝ้าอีกต่างหาก ไม่ใช่เค้าจะไม่ดีใจที่อีกคนดูแลเค้า
แต่มันทำให้เค้ารู้สึกเศร้ามากกว่าที่รู้ว่าเธอคงมาเพราะรู้สึกผิด
คงคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุทำให้เค้าต้องมาเจ็บตัว
อยากจะถามอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็กลัวว่ามันจะทำให้เธอโกรธแล้วไม่มาหาเค้าอีก
ตัวเค้าจึงเลือกที่จะเงียบเพราะรู้ว่าโอกาศที่จะได้ใกล้ชิดคนตรงหน้าคงไม่ได้มีบ่อยๆ
เพราะถ้าเค้าหายดีเมื่อไร เธอก็คงจะไปมีชีวิตของเธอ มีความสุขกับคนรักของเธอ
ที่ดีกว่าเค้าทุกอย่าง เค้าขอแค่นี้ละ
แค่ได้ใช้เวลาอยู่กับเธอบ้างก่อนที่เค้าจะไม่มีโอกาศ
..............
“อ่า ถึงบ้านซะที” ยูพูดก่อนจะวางกระเป๋าใบย่อมที่ถือมาด้วยก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง
“อ่...า” สงเสียงร้องออกมาเบาๆเพราะรู้สึกเจ็บๆที่แผล
“ยู” ฉันบอกให้ระวังไงค่ะ เดี๋ยวแผลก็ฉีกหรอก”
อัตจังพูดก่อนจะดูที่แผลเค้าเอามือแตะเบาๆที่ผ้าก็อชที่ปิดแผลเค้าไว้อยู่
“ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมากกกก”
เห็นใบหน้าที่เป็นห่วงของอีกคนในระยะใกล้ๆกันแบบนี้
มันทำให้หัวใจเค้าเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ อยากจะดึงอีกคนเข้ามากอดให้หายคิดถึง
“อัตสึโกะ”
“ค่ะ?”
“ฉันไม่เป็นไรแล้วละ กลับบ้านแล้วด้วย
ถ้า..เธอ..อยากจะไปที่ไหนก็ไปเถอะนะ..ฉันดูแลตัวเองได้”
“..............................”
นั่งจ้องกันอยู่สักพัก สายตาที่มองฉันแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันนะอัตสึโกะ
โกรธ น้อยใจ เสียใจ
“อยากจะให้ฉันไปไกลๆขนาดนั้นเลยหรอค่ะ” อัตสึโกะถาม
“ไม่ใช่ ฉันนะอยากจะกอดเธอไว้ อยากจะให้อยู่ด้วยกันตลอดไป” นั่นคือสิ่งที่พูดอยู่ในใจลึกๆ
เพราะสุดท้ายด้วยอะไรหลายๆอย่างก็ทำให้พูดสิ่งที่ไม่ตรงกับใจออกไปจนได้
“เธอคงมีที่ๆเธออยากจะอยู่มากกว่ามาอยู่กับฉันนะ
แล้วที่สำคัญคนของเธอเค้าคงเป็นห่วงแย่แล้ว ที่สำคัญ
ฉันไม่อยากทำให้เธอกับเค้ามีปัญหา”
“................................”
“ขอบคุณนะที่ชอบคิดแทน แต่ว่าฉันกับเค้า เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วละ”
“อะ คือ ขอโทษนะ คงเป็นเพราะที่เธอมาดุแลฉันใช่หรือเปล่า เลยทำให้เข้าใจผิด
ให้ฉันไปคุยกับเค้าก้ได้นะว่าที่เธอมาดูแลฉันนะ เป็นเพราะเธอรุ้สึกผิด
คิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุให้ฉันต้องมาเจ็บปวด แฟนเธอดูเป็นคนมีเหตุผลเค้าน่าจะเข้าใจอะไรได้
หรือว่า....อื้มมม” เสียงที่กำลังจะเปล่งถูกกลืนเข้าไปในลำคอ เมืออีกคนจูบเค้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
ริมฝีปากเบียดประสานกัน ด้วยความลืมตัวหรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้เค้าดึงเธอเข้ามาใกล้
บดขยี้ริมฝีปากบางที่โหยหามานาน แทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน ก่อนที่อากาศในการหายใจเริ่มเป็นปัญหา
จึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา อัตสึโกะยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าเค้าเบาๆ
“เธอ คิดอย่างนั้นจริงๆนะหรอ คิดว่าฉันมาดูแลเธอเพราะรู้สึกผิด”
“อัตสึโกะ”
เรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆพร้อมกับดึงเธอเบาๆให้ร่างเธออยู่ใกล้เค้าให้มากขึ้น
“ฉันนะทั้งๆที่คิดว่า เลิกกันไปแล้วจะลืมได้แท้ๆ แต่ก็ไม่เคยทำได้
ก็เลยคิดว่าถ้ามีแฟนใหม่ อะไรๆมันอาจจะง่ายขึ้น แต่ว่ามันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด”
“........................”
“ฉันคงต้องไปแล้วละ” อัตจังพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปตอบอะไร กำลังจะลุกขึ้นยืนก็รู้สึกว่ามือถูกลากลงมาก่อนจะล้มตัวลงนอนกับเตียง
โดยมีร่างอีกคนขึ้นคร่อมอยู่
“ไม่ให้ไปไหนหรอก ไม่ปล่อยไปไหนอีกแล้ว”
ยูพูดก่อนจะลงแล้วจูบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนเลื่อนจากริมฝีปากแล้วก้มลงมาซุกไซร้ตามซอกคอ
“อื้ม ยู เดี๋ยวพอก่อน” อัตจังส่งเสียงร้องประท้วง
แต่เมื่อเห็นทีท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่หยุดง่ายๆก็เลยผลักเค้าออกไปซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะรุนแรงเกินกว่าที่เธอตั้งใจไปสักหน่อย
เมื่อคนที่ถูกผลักตอนนี้กลิ้งลงไปอยู่บนพื้น
“โอ้ย ยูร้องเสียงดัง ก่อนจะเปิดเสื้อตัวเองดู
แล้วเห็นว่าเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย
อัตจังที่มองอยู่ก็รู้สึกตกใจรีบลงจากเตียงมาดู
“ไม่เป็นไรหรอก แผลคงเปิดนิดหน่อยนะ”
เดินออกไปหยิบชุดทำแผลข้างนอกก่อนที่จะกลับลงมานั่งข้างๆเค้าเหมือนเดิม
“โกรธหรอ”
“เปล่า”
“โกรธจริงๆนั่นแหละ” อัตจังพูด ก่อนจะบังคับให้ยูยอมให้เธอทำแผลจนได้
“ก็ไม่ยอมหยุดเองนี่นา ฉันพูดแล้วก็ไม่ยอมฟัง”
อัตจังพูดเสียงล้อๆหวังให้อีกฝ่ายอารมณ๋ดีขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผล
เธอก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
“ขอโทษนะ แต่ที่บอกว่าให้หยุดก่อนก็เพราะว่ากลัวจะเป็นแบบนี้นี่แหละ”
อัตจังพูด ก่อนจะก้มหน้าเขิน “ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจยูซะหน่อย”
“รอให้หายดีก่อน แล้วค่อยทำที่ค้างไว้ต่อนะค่ะ”
อัตจังพูดก่อนจะยื่นหน้าไปจุมพิตยูที่ริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆถอยออกมา
แต่ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งตัวไว้ในอ้อมกอด
“รักมากนะ” ยูพูดเบาๆ
“อื้ม"
"อื้มอะไรค่ะ คนดี" ยูถามอัตจังที่หน้าแดงด้วยความเขินอยู่
"รักมากเหมือนกันค่ะ"
............END..............
