“นี่ วันนี้เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า”
ยูโกะถามคนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมที่ถืออยู่ในมือ
“เปล่านิ มีอะไร”
“งั้น เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะ
เดี๋ยวฉันไปส่งจะได้แวะซื้อกับข้าวมาทำกินที่ห้องเธอด้วย โอเคไหม”
“ก็แล้วแต่ละ แต่ว่าสั่งมากินมันไม่ง่ายกว่าหรือไง?
แต่ถ้าเธออยากทำฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ” โคจิม่า ฮารุนะพูดตอบ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากเกมในมือที่ถืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอกฉันอยากจะทำกับข้าวให้เธอทานนะ” ยูโกะพูดเสียงเศร้าๆลงไป
“งั้นฉันไปก่อนนะ ดูเหมือนเธอกำลังยุ่งอยู่ ไม่อยากรบกวนเธอมากไปกว่านี้นะ”
ยูโกะถอนหายใจก่อนจะยิ้มให้กับตัวเองอย่างเศร้าๆ
ก็เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งที่ฮารุนะจะสนใจเกมที่อยู่ในมือมากกว่าตัวเธอ
“ฉันมีค่าแบบไหนกันนะ ในความคิดของฮารุนะ”
......................
“ยูโกะ มีสมาธิหน่อยสิ”
“อ่า ขอโทษนะ ฉันมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อยนะ ขอโทษจริงๆนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่เป็นห่วงนะ แค่รู้สึกว่าเธอแปลกๆไป เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อื้ม ไม่มีอะไรหรอก ฉัน... ฉันแค่...ไม่ค่อยสบายนะ”
“กาย หรือใจ”
“หมายความว่ายังไง มี่จัง”
“ก็ที่ไม่สบายนะ กาย หรือ ใจ”
“คงทั้ง2อย่างละมั้ง....ฉันคงจะคิดมากไปเองละมี่จัง
จริงๆแล้วมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดก็ได้”
“นี่ ยูจัง มีอะไรก็คุยกับฉันได้นะ”
“อื้ม รู้แล้วละมี่จัง ขอบใจมากนะ”
หยุดมองหน้าคนตัวเล็ก ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ”
“อื้ม ขอบใจนะ” พูดจบก็กอดมี่จัง “ขอบใจจริงๆนะ”
...
...
จะออกมาตามคนตัวเล็ก ก็มาเห็นภาพแบบนี้ซะได้ เบือนหน้าหนีก่อนจะส่งเสียงเรียกอีกคน
“ยูโกะ ยังจะกลับพร้อมกับฉันหรือเปล่า?”
“อะ .. อื้ม กลับๆๆๆ รอฉันแปปนึงนะ ขอฉันเก็บของก่อน”
เห็นเธอผละออกจากอ้อมกอดมี่จัง ก่อนจะล่ำลาอีกฝ่ายแล้วก็รีบกลับเข้าไปเพื่อไปเก็บของคงไม่อยากให้ฉันคอยนาน
“นี่ ฮารุนะ เธอนะ ควรจะใส่ใจความรู้สึกของยูโกะมากกว่านี้นะ”
“ทำไม?”
ตอบกลับไปสั้นๆแบบนั้น เพระฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเรื่องส่วนตัว
ถึงจะเป็นเพื่อนสนิดก็เถอะ
“เปล่า ก็แค่อยากจะเตือนไว้นะ ว่าความอดทนของคนนะมันมีจำกัด ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ละก็
พอรู้ตัวอีกทีทุกอย่างก็อาจจะสายไปแล้วก็ได้นะ”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ”
กำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อแต่ยูโกะก็ออกมาขัดสะได้
“ไปกันเถอะเนี้ยงๆ”
...
..
ทานอาหารเสร็จ ก็จัดการเก็บจานชามมาล้างทำตัวเป็นแม่ศรีเรือนที่ดี ส่วนอีกคนหลังจากช่วยเธอเอาจานมาเก็บ
ก็ออกไปนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น
ยูโกะจัดการชงชาแล้วก็ยกออกมาให้กับคนตัวสูงที่รับมา แล้วก็ยกจิบ
พูดขอบคุณเธอเบาๆ โดยไม่หันมามองหน้าเธอแม้แต่นิดเดียว
ยูโกะไม่ได้พูดอะไรนอกจากนั่งจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น ซึ่งมันคงงทำให้อีกคนรู้สึกอึดอัดละมั้ง
เพราะในที่สุดเค้าก็หันกลับมาหน้าเธอ
“หน้าฉันมีอะไรผิดปกติ หรือมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ
เธอถึงได้จ้องอยู่อย่างนี้เนี่ย?”
“ป...เปล่าไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่อยากมองเธอเท่านั้นเอง” ยูโกะพูดเบาๆ
ก่อนจะก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
“นี่ก็ดึกแล้ว ฉันว่าฉันขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่านะ”
พูดจบก็ลุกจากโซฟาหยิบกระเป๋าจะเดินออกจากห้อง ในใจอยากจะให้เค้ารั้งเธอให้อยู่ต่อ
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีหวัง จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย
“ด...เดี๋ยวสิ” ยูโกะหยุดก่อนจะหันกลับมามองเจ้าของเสียงพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“เดี๋ยวฉันออกไปส่ง” ก่อนที่คำที่ได้ยินต่อมาจะทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหายไป
ก่อนจะหันหลังกลับ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของเธอ”
“ยูโกะ.....”
...
...
“เธอว่า เนี้ยงๆจะชอบไหม? ของที่ฉันซื้อให้”
“ต้องชอบอยู่แล้วละ ก็ยูจังตั้งใจเลือกให้อย่างดีเลยนี่นา”
มี่จังพูดให้กำลังใจคนตัวเล็กที่มีท่าทางเป็นกังวล คงเป็นเพราะเป็นวันครบรอบ1ปีด้วยมั้ง ที่ทั้ง2คนตกลงเป็นแฟนกัน
ยูโกะก็เลยอยากจะเซอร์ไพร์สฮารุนะ
“ถ้าเป็นของคนที่เรารัก ไม่ว่าอะไรที่เค้ามอบให้
คนที่รับนะจะต้องดีใจอยู่แล้วละ”
“เธอคิดว่าอย่างนั้นจริงๆหรอ?”
“อื้มว่าแต่เธอกลายเป็นคนขี้กลัวแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
ไม่สมเป็นเธอเลยนะ”
“อ่า....ฉันก็แค่...ไม่รู้ละ ไม่รู้อะไรแล้ว”
ยูโกะพูดพร้อมกับนอนแผ่ลงไปที่พื้นห้อง
ทำให้มี่จังที่มองอยู่อดที่จะนึกเล่นสนุกไม่ได้ เลยแกล้งล้มตัวทับยูโกะ
ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนเล่นกันส่งเสียงหัวเราะดัง ซึ่งทั้งหมดก็ถูกจับจ้องด้วยสายตา2คู่นึงที่อยู่ตรงมุมห้องไม่ไกออกไป
มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้
....
“เดินตามฉันมาทำไม”
“น่าอย่าหงุดหงิดไปหน่อยเลยน่า เนียโร”
“ฉันไม่ได้หงุดหงิด”
“แล้วหน้าตาแล้วท่าทางแบบนี้ไม่เรียกว่าหงุดหงิดแล้วจะเรียกว่าอะไร”
“อย่ามาหาเรื่องฉันหน่อยเลยมาริจัง มีอะไรก็พูดมา”
“แค่อยากจะถามว่า เธอกับยูโกะ เป็นแฟนกันจริงๆหรือเปล่า?
ทำไมถึงปล่อยให้เล่นอะไรแบบนั้นกับมี่จัง”
“หึงหรือไง”
“หึง? ตลกแล้ว ฉันกับมี่จังเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ไม่เหมือนเธอกับยูโกะ”
“.........................................”
“นี่อย่าหงุดหงิดไปเลยน่า พรุ่งนี้ไปค้างบ้านฉันไหม”
“เอ๊ะ........”
“นี่ อย่ามามองฉันแบบนั้นนา ฉันแค่คิดว่าไหนๆเราก้ได้หยุดตั้ง2วัน
ก็เลยคิดว่าอยากจะชวนเธอมาค้างที่บ้านนะ”
ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ฮารุนะ และกระซิบเบาๆเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน
“จะได้คุยกัน เงียบๆ ไม่มีใครรบกวน เรื่อง....มี่จังนะ?”
“.....................”
“ว่ายังไงละ”
“ก็ได้”
“อ่า ดีใจจัง” มาริโกะพูดพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดฮารุนะ โดยที่ทั้ง2คนไม่รู้ว่ายูโกะได้ยินและเห็นทั้งหมด
ก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากตรงนั้นเงียบๆ
....
“อยู่ตรงนี้นี่เอง ฉันตามหาตั้งนาน กลับบ้านกันเถอะ”
“อื้ม กลับบ้านกันเถอะ”
แล้วก็เหมือนทุกครั้งที่ฮารุนะจะเดินโดยที่ไม่สนใจเธอแม้แต่นิดเดียว
ยูโกะเคยอยากจะลองเอามือคู่นั้นมากุมไว้เวลาเดินด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่ามันคงจะเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่า
เพราะเธอเคยลองแต่อีกฝ่ายก็ยกมือหนีออกไป ได้แต่ยิ้มเก้อๆออกไป ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ทั้งๆที่ในใจรู้สึกเจ็บจนแทบทนไม่ไหว
นั่งอยู่บนรถไฟระหว่างทางที่จะกลับบ้าน
“นี่ เนี้ยงๆ วันพรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า?”
“อะ ขอโทษนะ ยูจัง พอดีฉันมีนัดไว้แล้วนะ”
รู้ทั้งรู้ว่าคำตอบจะต้องเป็นแบบนี้
แต่ก็ยังกล้าถามเพื่อตอกย้ำให้ตัวเองรู้สึกเจ็บ ซึ่งก็ดูเหมือนจะไม่พอ
“สำคัญมากไหม นัดนะ ยกเลิกได้หรือเปล่า”
ได้รับความเงียบเป็นคำตอบยูโกะ จึงถามย้ำอีกที
“ถ้ามันไม่สำคัญละก็ช่วยยกเลิกนัดแล้วมาอยู่กับฉันแทนได้ไหม”
“เป็นอะไรไปนะยูโกะ อยู่ๆก็ทำตัวไร้เหตุผลขึ้นมาแบบนี้?”
“ขอโทษนะ ฉันผิดเองนั่นแหละ”
แล้วนั่นก็เป็นเสียงคุยกันครั้งสุดท้ายก่อนจะเงียบไปตลอดการเดินทาง
จนกระทั่งถึงสถานีที่จะลง ฮารุนะจัดการเช็คข้าวของตัวเอง ก่อนจะลงจากรถไฟเรียบร้อย
ก่อนจะสังเกตพบว่าคนตัวเล็กไม่ได้เดินลงมากับเธอ
เงยหน้ามองก็เห็นอีกคนยังนั่งอยู่ตรงที่เดิม พยายามจะตะโกะเรียกก็ไม่เป็นผลเพราะประตูรถไฟได้ปิดลง
พร้อมกับค่อยๆเคลื่อนขบวนออกไป
เห็นยูโกะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหยดน้ำใสๆยิ่งทำให้ฮารุนะรู้สึกแทบบ้า
............
เดินเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวตอนกลางคืน
ก่อนจะหยุดนั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะที่ไม่ไกลจากที่พัก
ถอนหายใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดู ก็ไม่เห็นว่าอีกคนจะโทรหา
หรือว่าส่งข้อความมาเลยสักนิด นึกน้อยใจตัวเอง
ว่าสุดท้ายจริงๆแล้วตัวเธอก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่า เค้าไม่เคยสนใจเธอเลย
พอคิดอย่างนั้นน้ำตาที่เหมือนจะแห้งไปกลับเอ่อไหลขึ้นมาอีกครั้ง
บางทีมันอาจจะเป็นสัญญาณเพื่อบอกให้เธอรู้ว่า เธอสมควรจะตัดใจ
และปล่อยมือจากเค้าไปได้แล้ว
เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน
อย่างน้อยการที่ได้กลับบ้านอีกครั้งได้อยู่กับพ่อ ได้อยู่กับคนที่รักเธอ
มันอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นกว่านี้ก็ได้
เปิดประตูกำลังออกจากห้อง ก็ต้องแปลกใจที่เห็นคนตัวสูงยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ หันไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า เดินหลบอีกคนที่ยืนขวางอยู่ที่ประตู แต่ก็ถูกขวางไว้ก่อนจะถูกอีกคนลากกลับเข้าไปในห้อง
“จะไปไหน”
“..................”
“ยูโกะ ฉันถามว่าจะไปไหน เก็บเสื้อผ้าไปด้วย แล้วเมื่อคืนไปไหนมา
ฉันเป็นห่วงรู้หรือเปล่า”
“เป็นห่วง” ยูโกะพูดก่อนจะสะบัดมือของที่คนที่จับอยู่ให้หลุดออกไป
“แต่ไม่แม้แต่ที่จะโทรหาเลยเนี่ยนะ?”
“ฉันขอโทษ คือว่า ฉันแค่ไม่อยากกวนเธอนะ แล้วก็อยากให้เธออารมณ์เย็นก่อน
แล้วค่อยคุยกัน”
“อารมณ์เย็น? ฉันว่าเธอกลับไปเถอะ ฉันจะไปข้างนอก”
“จะไปไหน? นี่ยูโกะ ฉันถามดีๆ อย่ามาทำตัวงี่เง่าน่า”
ยูโกะที่กำลังจะเดินเปิดประตูออกไป มือที่จับลูกบิดประตูหยุดค้างไว้อย่างนั้น
“นั่นสินะ ทุกอย่างก็เป็นเพราะฉันงี่เง่าไปเองทั้งนั้น
ไม่ว่าเรื่องอะไรคงเป็นฉันคนเดียวที่เป็นฝ่ายผิด”
“ฉ...ฉันไม่ได้....”
“ฉันว่า ฉันพอแล้วละ”
“พอแล้ว... หมายความว่ายังไง?”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ พอแล้ว...เรา..เลิกกันเถอะ”
“เธอล้อเล่นใช่หรือเปล่า”
“ฉันเหนื่อย เหนื่อยกับการวิ่งตามอะไรบางอย่าง
ที่ดูเหมือนว่ายิ่งวิ่งตามเท่าไรก็ยิ่งไกลออกไปเท่านั้น”
ได้ยินอย่างนั้นมันยิ่งฟังดูเหมือนไม่มีเหตุผลเข้าไปใหญ่
เดินเข้าไปไกล้อีกคนก่อนที่จะเอามือไปจับไหล่เธอเบาๆ
อยากจะจับอีกฝ่ายให้หันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่อีกใจกลับไปกล้า
เลยแตะค้างไว้อย่างนั้น
“ฉันไม่เข้าใจ ยูจัง”
“ก็อยากที่ฉันพูดนั่นแหละ ว่าฉันเหนื่อยแล้ว แล้วก็คิดว่าเธอเองก็คงเหมือนกัน
คงจะเหนื่อยที่ต้องมาทนอยู่กับฉัน”
“เธอเอาอะไรมาพูด?”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย” ยูโกะพูดขึ้นมาเสียงดัง “ตั้งแต่คบกันมาเคยมีสักครั้งไหมที่เธอจะเห็นฉันสำคัญกว่าคนอื่น..
ไม่ใช่สิ..ฉันนะเคยมีความสำคัญกับเธอบ้างหรือเปล่า เวลาของเธอ เพื่อนของเธอ
เกมส์ของเธอ ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะเข้าไปแทรกตรงไหนได้บ้าง”
“เดี๋ยวสิ...”
“ฉันเป็นแฟนเธอแท้ๆกลับต้องโหยหาเวลาจากเธอ ไม่เหมือนคนอื่น”
“คนอื่น? หมายถึงใคร”
“มาริโกะ” ยุโกะพูดชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา
“ทำไมถึงต้องเอาคนอื่นมาเกี่ยวด้วยละ”
“ก็มันจริงไม่ใช่หรือไง? ขนาดพรุ่งนี้ยังเลือกที่จะอยู่กับเค้าแทนนี่นา”
“มันจะไปกันใหญ่แล้วนะ ฉันไม่เห็นว่าการที่ฉันไปกับมาริโกะจะผิดตรงไหน
ก็เค้านัดฉันก่อน แล้วก็นะ
ที่เธอกับมี่จังยังเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันฉันก็ยังไม่เห็นว่าอะไรเธอสักคำ”
“นั่นสินะ เล่นกันขนาดนั้น เธอยังไม่ว่าอะไรฉันสักคำ
ฉันคงจะมีความสำคัญกับเธอแค่นั้นจริงๆ”
“ยูโกะ...”
“ถ้าเธออยากจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปเถอะ แต่ว่าออกไปแล้วก็อย่าลืมล็อคห้องให้ด้วยแล้วกัน”
ยูโกะพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนตัวสูงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
.............
........
“อ้าว ฮารุนะ มาทำอะไรที่นี่” มาริโกะเปิดประตูห้องออกมา แล้วก็มองอีกฝ่ายงงๆ
“ก็มาริจัง นัดฉันไว้ไม่ใช่หรือไง” ฮารุนะเดินเข้าห้อง ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“ก็ฉันนึกว่าเธอจะอยู่กับแฟนเธอซะอีก”
“แฟน...ฉันไม่มีแล้วแหละ”
“อะไร? ยังไง? เกิดอะไรขึ้นเนียโร ก็ไหนมี่จังบอกว่า
วันนี้เป็นวันครบรอบที่พวกเธอคบเป็นแฟนกัน ฉันก็เลยนึกว่าเธอจะไม่มาแล้วซะอีก
แถมยัง...”
“เธอพูดว่า วันครบรอบเหรอ? ของฉันกับยูโกะ”
“นี่เธอจำไม่ได้จริงสินะ” เสียงอีกคนดังขึ้นมา
ฮารุนะมองตามเสียงก็เห็นว่าเป็นมี่จังเดินมาจากในครัวก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างมาริโกะ
“ก็ฉัน....”
“แล้วที่บอกว่าไม่มีแฟนแล้ว มันหมายความยังไง”
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ ยูโกะนะ เป็นคนบอกเลิกฉัน เมื่อเช้านี้เอง
แล้วก็เก็บกระเป๋าไปไหนก็ไม่รู้”
“แล้วเธอ ก็มาอยู่ที่นี่?” มี่จังถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่าจะทำยังไง”
“ฮารุนะ เธอเนี่ยนะ มันน่า....”
“ฉันรู้น่า แต่ช่วยอย่าเพิ่งบ่นอะไรเลยได้ไหม? แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่พอแล้ว”
“คงไม่เท่ากับที่ยูโกะรู้สึกมาตลอดหรอก” มีจังพูดเสียงเรียบๆ
ก่อนที่จะถูกมาริโกะส่งสายตาให้เงียบไป
“ที่ผ่านมาฉันคงจะทำตัวแย่มากเลยสินะ ยูโกะถึงได้ทนฉันไม่ได้”
“ใช่”มี่จังพูดออกมาเสียงดังฟังชัด ทำให้ถูกมาริโกะดุด้วยสายตาอีกครั้ง
“ฉันก็เคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าความอดทนของคนมันมีจำกัดนะ
ยูโกะเองก็เหมือนกัน ต่อให้เค้ารักเธอมากแค่ไหน
แต่เธอที่ยังทำตัวแบบเดิมอยู่สักวันคงคงจะเหนื่อย แล้วก็อย่างหยุดพักบ้าง”
“สายไปไหม ฉันกับยูโกะนะ เธอคิดว่า..สายไปหรือเปล่า”
“...........................”
“สายไปแล้วละ...” มี่จังเงียบก่อนที่จะพูดต่อ
“ถ้าเธอเอาแต่นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่ออกไปหาเค้านะ มันคงจะสายไปแล้วจริงๆนั่นแหละ”
“แต่ฉันไม่รู้นี่นา ว่าเค้าไปไหน?”
“แต่ฉันรู้”
...
..
ก็อก ก็อก
ยืนรออยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวล
กลัวว่าถ้าอีกฝ่ายเห็นเธอจะทำยังไง ยืนรอไม่กี่อึดใจ ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตู
“ยูจัง”
“ฮารุ...นะ”
ถือโอกาสี่อีกฝ่ายที่ยังเหมือนจะงงอยู่เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อมที่หอบหิ้วมาด้วย ทำตัวเสมือนเป็นบ้านตัวเอง
“นี่ ยูจัง ฉันหิวน้ำจังเลยอะ ขอกินน้ำหน่อยได้ไหม”
ยูโกะไมม่ได้พูดตอบอะไรก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว ปล่อยให้ฮารุนะ ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ตอนนี้เธอยังไม่ถูกอีกคนไล่ออกไปจากบ้าน
“อะ นี่ น้ำ”
รับแก้มจากอีกฝ่ายก่อนจะยกดื่มจนหมดแก้ว “เห้อ ค่อยชื่นใจหน่อย
กว่าฉันจะมาบ้านเธอถูกนี่แทบย่เหมือนกันนะ ดีที่แท็กซี่พอจะรู้จักไม่งั้นฉันต้องแย่แน่เลย
ยูจังนั่นแหละ น่าจะชวนฉันมาที่บ้านบ้าง?”
“เคยชวนแล้ว...เธอบอกว่าไม่ว่างนะ?”
“.................................”
“แล้ว เธอมาทำที่นี่ทำไม?” ยูโกะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ฉันก็แค่อยากมาหาเธอ อยากมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ เพราะฉันว่าฉันก็พูดทุกอย่างไปหมดแล้ว
เพราะฉะนั้นเธอก็กลับไปสะเถอะ อย่าเอาเวลาอันมีค่าของเธอ มาใช้กับฉันเลย”
ยูโกะพูดจบก็ทำท่าจะลุกหนี แต่ฉันก็รวบตัวเธอกลับมาไว้ในอ้อมกอด
“ทำอะไรนะฮารุนะ? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง”
“ฮารุนะ? เธอต้องการอะไร”
“เธอ ฉันต้องการเธอนะยูจัง”
ยูโกะพลิกตัวกลับมาก่อนจะถูกจับพลิกตัวลงไปนอนกับโซฟาโดยที่ฮารุนะคร่อมอยู่ด้านบน
เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ก่อนที่คำพูดทั้งหลายจะถูกกลืนลงไปในลำคอเพราะถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากของอีกคน
ถอนริมฝีปากออกมา แต่ก็ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของกันและกัน
“ยูโกะ...อย่าผลักไสให้ฉันไปไหนเลยนะ ฉันต้องการเธอจริงๆ”
“ฮารุนะ..ฉัน...อื้ม....” ถูดทาบทับด้วยริมฝีปากบางอีกครั้งหนึ่ง คนตัวเล็กเผลอส่งเสียงร้องครางออกมาทำให้คนตัวสูงกว่าสอดแทรกลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากหวาน
รู้สึกเคลิ้มไปกับรสสัมผัส จูบตอบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน
ทำให้ฮารุนะส่งเสียงครางเบาๆด้วยความพอใจ
ก่อนที่อากาศที่เริ่มจะขาดหายไปเริ่มเป็นปัญหาทำให้ต้องผละออกมาจากกัน
“ฉันรักเธอ”
“ฮารุนะ”
“เพราะฉะนั้นให้โอกาศฉันอีกสักครั้งนะ ยูจัง?” ฮารุนะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แล้วฉันสัญญาว่าฉันจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น
ทำตัวให้สมกับที่เธอรักฉัน.....ได้ไหม...ยูจัง?”
ไม่ได้พูดตอบอะไรเพียงแต่จ้องมองดวงตาคู่สวยที่มีน้ำใสๆคลออยู่อย่างนั้น ค่อยๆโน้มคออีกคนลงมาจนริมฝีปากทาบทับกันอีกครั้ง
เป็นจูบที่อ่อนโยน จูบที่ปลอบประโลมหัวใจของกันและกัน
ฮารุนะถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอของคนตัวเล็ก
มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขค่อยๆไล่ปลดกระดุมของอีกฝ่ายที่ละเม็ด
จนตอนนี้ร่างกายส่วนบนของอีกคนไม่มีอะไรปิดบังนอกจากชุดชั้นในสีหวานเท่านั้น
เอื้อมมือกำลังจะปลดมันออก
“ยูจังงงงงงง ปะป๋า กลับมาแล้ว”
ตกใจกับเสียงที่ได้ยิน ทำให้ทั่งคู่กลิ้งตกจากโซฟาลงมาอยู่บนพื้น
รีบจัดการสภาพตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะหันไปมองยูโกะที่กำลังจัดการกับสภาพของตัวเองเหมือนกัน
ด้วยใบหน้าขึ้นสีแดงเข้มซึ่งเธอเองก็คงจะไม่ต่างกัน
“เอ่อ...ป๋าไม่รู้นะ ว่าหนูมีคนมาหา”
คุณป๋าของยูโกะมองหน้าฉันกับยูโกะสลับกันไปมา ทำให้ฉันลุกยืนข้นและโค้งคำนับ
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อ ฮารุนะค่ะ โคจิม่า ฮารุนะ”
“อ่า ฮารุนะจัง ที่ยูโกะชอบพูดถึงบ่อยๆนะสินะ” คุณป๋าพูดก่อนจะยิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าคืนดีกันแล้วนะสิใช่ไหม?”
“อ...เอ่อ” ไม่รุ้จะพูดตอบอะไรได้แต่ก้มหน้างุดๆอยู่ตรงนั้น
ก่อนจะรู้สึกว่ามีมือมาจับมือของตัวเองไว้
“คืนนี้ฮารุนะค้างที่นี่นะค่ะ พรุ่งนี้คงจะกลับพร้อมหนู”
ยูโกะพูดก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากฉันให้เดินตามไป คว้ากระเป๋าที่ถูกวางทิ้งไว้
“เดี๋ยวหนูลงมาคุยด้วยนะค่ะ”
ก่อนจะพาเธอขึ้นมาบนห้องนอนซึ่งคงเป็นห้องนอนของยูโกะเอง
“รออยู่ในห้องนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” ยูโกะพูดก่อนจะรีบออกจากห้องไป
ใช้สายตากวาดไปรอบๆห้อง ดูก็รู้ว่าเจ้าของคงไม่ค่อยมาอยู่ ของในห้องจึงไม่มีอะไรมากนอกจากรูปของเจ้าของห้อง
มีมุมหนังสือการ์ตูนแล้วก็DVD ฮารุนะถอนหายใจ
ก่อนจะสังเกตุเห็นอัลบั้มรูปที่ถูกวางอยู่มุมล่างสุดของชั้นวางหนังสือ
ค่อยๆหยิบออกมาเปิดดูทีละหน้าก่อนจะหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเจ้าของห้องกลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“รื้อของคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”ยูโกะพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะดึงสมุดรูปกลับไป
ทำให้ฮารุนะสะดุ้งตกใจ
“อ่า..ฉันขอโทษนะ แต่ว่ารูปยูจังตอนเด็กๆน่ารักดีนะ”
“อะ..อื้ม”
อยู่ๆก็เขินหน้าแดง คงจะเขินที่ถูกชม ฮารุนะคิด
ก่อนที่ทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบอย่างนั้น
คงเพราะต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะพูดอะไรก่อน
“ยูจัง” ตัดสินใจเรียกอีกฝ่ายเพื่อทำลายความเงียบ
“หื้ม”
“มานี่หน่อยสิ” ฮารุนะเรียกพร้อมตบเบาๆบนเตียงว่างที่เธอนั่งอยู่เป็นสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายมานั่งด้วย
ซึ่งยูโกะก็ทำตามอย่างว่าง่าย
เอื้อมจับมือคนตัวเล็กเอาไว้ครอบครองก่อนจะเล่นกับนิ้วมือของอีกฝ่าย
“เป็นอะไรไปฮารุนะ” เห็นอีกฝ่ายเงียบอยู่อย่างนั้น ทำให้ยูโกะต้องเอ่ยถามออกมา
“คือว่า.. เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ”
“คำถาม?”
“ว่ายังไงล่ะ?”
“ก็”
“ก็?”
“ไม่รู้สินะ ฉันนะคิดว่าฉันคงต้องตัดใจจากเธอจริงๆสักที
เพราะว่ามันเจ็บเหลือเกิน กับการที่ถูกมองข้ามตลอดเวลา
ทั้งๆที่ฉันควรจะเป็นคนที่เธอสนใจมากที่สุดไม่ใช่หรอ?” ยูโกะถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ
“แต่บางทีอาจจะเป็นฉันเองนี่แหละที่เห็นแก่ตัวมากเกินไป ได้แต่เรียกร้องอยู่คนเดียวในใจให้เธอหันมาสนใจฉันบ้างมากกว่าเดิมสักนิดก็ยังดี”
ขยับตัวขึ้นมานั่งบนตักของคนตัวสูง ใช้มือ2ข้างโอบไว้ที่คอของอีกฝ่าย
โดยที่ฮารุนะก็โอบเอวเธอไว้เหมือนกัน
ใช้นิ้วมือไล้ไปบนใบหน้าของคนตัวสูง ทั้งพวงแก้มสีชมพูไปถึงริมฝีปากบาง ก่อนจะจ้องกลับไปที่ดวงตาของอีกฝ่าย
ค่อยๆโน้มหน้าลงไปใกล้จนเหมือนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“ฉันรักเธอ” ทาบทับริมฝีปากบางด้วยสิ่งเดียวกัน
ก่อนจะค่อยๆดันคนตัวสูงให้นอนลงไปบนเตียงเริ่มในสิ่งที่ทำค้างไว้ที่ห้องรับแขกก่อนที่จะโดนปะป๋าของยูโกะมาขัดจังหวะ
....
....
“มองอะไรอยู่ได้”
ฮารุนะที่นอนอยู่บนเตียงมีเพียงผ้าห่มผืนบางปกปิดร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอ
“เธอไง”
“ก็นั่นแหละ เลยถามว่ามองทำไมนัก”
ยูโกะไม่ได้ตอบอะไรกลับเอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเห็นอีกฝ่ายทำหน้างอน
“ฉันก็แค่มีความสุขนะ” ยูโกะพูดก่อนจะประทับรอยจูบบนหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆ
ฮารุนะยิ้มรับก่อนจะโน้มคออีกคนรั้งลงมาก่อนที่จะประทับริมฝีปากไปที่ร่างเล็กอีกครั้ง
ส่งเสียงในลำคอ
“อีกรอบหรอ?” ยูโกะถามอย่างล้อๆ “ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ”
“บ้า” แต่งตัวได้แล้ว ฮารุนะพูดพร้อมมองไปที่นาฬิกาที่ติดบนผนังห้อง
“เย็นมากแล้วไม่หิวบ้างหรือไง?”
“หิวสิ แต่อยากกินอย่างอื่นมากกว่านี่นา”
ยูโกะพูดก่อนจะทำท่ากดอีกคนลงไปบนเตียง เสียแต่ว่ามีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาซะก่อน
ถอนหายใจ ก่อนจะรีบคว้าเสื้อตัวยาวมาใส่ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
ซึ่งเธอรู้อยู่แล้วว่าเป็นใครมาเคาะ
เปิดประตูก็เห็นคนที่ว่า ยืนยิ้มกว้างอยู่
“ปะป๋า”
“ป๋าแค่อยากมาบอกนะว่าได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
ที่แรกว่าจะทำกับข้าวให้ทานแต่ว่าหนูฮารุนะมาด้วยก็เลยว่าจะพาไปทานข้าวนอกบ้าน”
“อ๋อ ค่ะ ขอเวลาแปปนึงนะค่ะ เดี๋ยวพวกหนูตามลงไป”
“หนูฮารุนะจ๊ะ” คุณป๊าเอียงตัวเข้ามาดูในห้องก็เห็นคนที่เรียกนั่งอยู่บนเตียงโดยมีแค่ผ้าห่มปกปิดร่างกายไว้
“ไปทานข้าวกันน๊า หวังว่าลูกสาวป๊าคงไม่ทำอะไรรุนแรงกับหนูเกินไปนะ”
ยิ่งโดนดซวอย่างนี้ฮารุนะยิ่งก้มหน้างุดๆหนีด้วยความเขิน
ก่อนจะยูโกะจะค่อยๆดันป๊ะป๋าตัวเองออกจากห้องไป
เดินกลับเข้าไปหาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเขินๆ
“ขอโทษนะ ปะป๋าฉันก็เป็นคนขี้เล่นแบบนี้ละ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่เขินๆนิดหน่อยนะ”
ยูโกะเห็นอย่างนั้นเลยอยากแกล้งเข้าไปอีก
ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก่อนจะพูดกระซิบด้วยเสียงเบา
“แล้วฉัน รุนแรง กับเธอไปหรือเปล่า?”
“ยูจัง?”
“เพราะคราวหลังฉันจะได้เบามือกว่านี้อีกนิด”
“ยูจัง” ฮารุนะเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังก่อนที่จะทุบอีกฝ่ายแบบทีเล่นที่จริง
ยูโกะเลยทนความน่ารักของอีกฝ่ายไม่ไหว ค่อยๆผลักฮารุนะล้มลงบนเตียงอีกครั้งนึง
ขึ้นคร่อมอยู่ด้านบน ตรึงแขนของอีกฝ่ายไว้ทั้ง2ข้าง ค่อยๆก้มหน้าลงมา
“จ...จะทำอะไรนะ คุณป๋าเธอรออยู่ไม่ใช่หรือไง”
ยูโกะยิ้มหวาน “รอต่ออีกสักแปปก็ไม่เห็นเป็นไรนี่”
“ยูจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
เสียงของปะป๋ายูโกะดังขึ้นมา พร้อมกับประตูที่เปิดออก ก่อนจะปิดลงแทบจะในทันที
แล้วก็ค่อยๆแงมออกมาใหม่
“แค่มาเช็คดูนะ ว่าเรียบร้อยหรือยัง ก่อนจะปิดประตูออกไปพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ
ที่ทำให้ฮารุนะที่ตอนแรกหน้าแดงอยู่แล้วแดงขึ้นไปอีก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอายหรือโกรธ
เธอรีบผลักยูโกะออกไปก่อ่นจะรีบลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าไปแต่งตัว
“ยูจังคนบ้า” ว่าคนตัวเล็กก่อนจะเดินหนีเข้าห้องน้ำก่อนจะรีบปิดประตูล็อคห้อง
ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายหยุดอยู่หน้าห้อง
“แต่ก็รักใช่ไหมละ” ยูโกะถามออกมาเบา
“อื้ม รักมาก”
The End
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น