วันพฤหัสบดีที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2557

[Fic] พี่ปี4 กับน้องเฟรชชี่ปี1 (Atsuyuu) - Misunderstand(nc)





ตอน  Misunderstand (NC)

“อัตจัง นี่มันหมายความว่ายังไง” ผู้หญิงตัวเล็กยืนอยู่หน้าห้องเรียนกำลังยืนโทรศัพท์มาตรงหน้าคนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียน

“เค้าขอโทษนะ เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ พอรู้ตัวอีกทีมือมันก็เผลอลบไปหมดเองแล้วอะ” พูดขอโทษพร้อมพยามส่งยิ้มที่เธอคิดว่าน่ารักที่สุดให้คนตรงหน้า

“แต่นี่มันรายชื่อเพื่อนฉันนะ แล้วรู้สึกว่ามือเธอจะเผลอลบแต่เพื่อนผู้ชายฉันอย่างเดียวเลยนะ”

“ขอโทษจริงๆนะ ยูจัง”

แป็ก

เสียงมือของคนตัวเล็กสำผัสกับหัวของคนตัวสูงกว่าที่กำลังลูบหัวตัวเองที่โดนตีเมื่อตั้งกี้ เสมือนว่าเจ็บซะเต็มประดา

“ยูโกะ เค้าเจ็บนะ” พูดใส่อีกคนพยายามตีสีหน้าให้เจ็บปวกที่สุด ทำให้คนตัวเล็กกว่าอดจะหมั่นไส้ไม่ได้

“ถ้าเจ็บขนาดนั้นละก็ ที่หลังก็จำไว้ด้วยละ ว่าอย่ามายุงกับของฉันแบบนี้อีก” พูดจบก็เอาโทรศัพทืเก็บใส่กระเป๋าตัวเอง ก่อนจะบอกลาแยกย้ายไปเพราะเธอเองวันนี้ก็มีเรียนเหมือนกัน

มาเอดะ อัตสึโกะ เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม จนเพื่อนๆที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่แรก อดที่จะถามออกมาไม่ได้

“นี่อัตจัง ทำไมถึงทำท่ามีความสุขอย่างนั้นละ เพิ่งโดนรุ่นพี่ยูโกะว่ามาเองไม่ใช่หรอ”

แหะๆๆ ส่งยิ้มแห้งๆให้เพื่อน

“ไม่มีอะไรหรอกนะ ยูโกะนะเป็นคนใจดีมากเลยนะ”

“เดี๋ยวนะ เธอเรียกรุ่นพี่เค้าว่ายูโกะเฉยๆ สนิทกันหรอ”

“อื้ม ก็ยูโกะนะ เป็นพี่ข้างบ้านฉันเองนะ ตั้งแต่สมัยเด็กๆเราสนิทกันมากเลยนะ จนพี่เค้าย้ายบ้านไปนะถึงได้ห่างกัน จนมาเจอกันอีกครั้งก็ที่นี่นั่นแหละ”

“อ่า ดีจังเลยนะ”เพื่อนของเธอต่างก็พูดด้วยความอิจฉา

“รุ่นพี่ยูโกะนะ ทั้งเรียนดี กีฬาก็เริศ แถมหน้าตายังน่ารักอีกด้วย” เพื่อนผู้หญิงที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มพูด

“นั่นสินะ ถ้าได้รุ่นพี่เป็นแฟนคงจะดี”ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มจู่ๆก็พูดขึ้น ทำให้อัตจังอดที่จะถามไม่ได้

“ไม่ยักรู้ว่านายชอบผู้หญิงแก่กว่า”

“ม...ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่คิดว่า รุ่นพี่นะถ้าใครได้เป็นแฟนคงจะโชคดีเท่านั้นเอง”

“อย่างนั้นเองหรอกหรอ”

“จริงๆนะ จริงๆ ล่าสุดฉันได้ยินมาว่า รุ่นพี่เพิ่งถูกผู้ชายสารภาพรักมาละ รู้สึกว่าคนที่สารภาพจะชื่อ มุไค รุ่นพี่ปี4 เหมือนกันนะ”

“พี่มุไค ที่เป็นเดือนคณะวิศวะ นั่นนะ น่าอิจฉาจังเลย แล้วเป็นไงบ้างละ เค้าตกลงคบกันไหม”เพื่อนสาวเธอถามอย่างใคร่รู้
“ฉ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอะ เรื่องนี้เธอคงต้องไปถามรุ่นพี่เอาเองแล้วละ ฉันได้ยินมาแค่นี้ละ”

“นายนี่นะ น่าจะฟังมาให้จบๆ”

“แล้วเธอคิดว่าไงละ จริงหรือเปล่าอัตจัง”

“ก...ก็น่าจะจริงมั้ง ยุโกะนะเป็นคนน่ารักมากเลยนะ แต่ถ้าอยู่ด้วยจะรู้สึกว่าเป็นคนเก็บความรู้สึก ไม่ค่อยพูดเรื่องของตัวเอง แล้วก็เดาใจยาก”

“เธอนี่ก็รู้เรื่องรุ่นพี่ดีจริงๆเลยนะ”

“ก็บอกไปแล้วไงว่าสนิทกันตั้งแต่เป็นเด็ก คิดว่าถึงแม้จะได้มาเรียนที่เดียวกันแล้ว ก็คงยากที่จะได้เจอกันอยู่ดี เพราะมหาลัยนะมันกว้างมากเลยใช่ไหมละ แต่ก็เหมือนโชคดีวันที่ลองมาสำรวจมหาลัยครั้งแรก ก็เจอกับยุโกะที่กำลังซ้อมวิ่งอยู่ เหมือนพรมลิขิตเลยใช่ไหมละ ฉันกับยูโกะนะ”

“ดีจังเลยนะ”

“ใช่ไหมละ ฉันว่า พรหมลิขิตต้องกำหนดฉันกับยูโกะได้มาเจอกันอีกครั้งแน่ๆ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยลืมเธอเลยนะ ทั้งอ้อมกอด และสัมผัส ฉันก็เชื่อว่าเธอก็ไม่เคยลืมฉันเหมือนกัน”

“พ....พูดถึงอะไรนะ”

“ล้อเล่นน่า ฉันก็พูดไปเรื่อยอย่างนั้นเอง”

บอกกับพวกเพื่อนๆว่าระหว่างพวกเธอไม่มีอะไร แต่จริงๆฉันกับยูโกะนะ......... “เราคบกันอยู่”

“ตกใจหมดเลย นึกว่าพูดจริงซะอีก ฉันเกือบจะจิ้นเธอกับรุ่นพี่แล้วรู้ไหม”

ก่อนจะพูดอะไรต่อ อาจารย์ก็เค้ามาในห้องพอดีทำให้พวกเธอต้องแยกย้ายกันไปนั่งที่ แต่กับอัตจังแล้วสมาธิไม่ได้อยู่ในห้องเรียนเลยละ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่พวกเพื่อนๆเธอพูดเมื่อกี้ ว่าทำไมยูโกะถึงไม่ยอมบอกเธอ เรื่องที่มีผู้ชายมาสารภาพรัก

.........................................................................

ณ ห้องล็อกเกอร์ชมรมวิ่งของมหาลัย

โอชิม่า ยูโกะ กำลังวุ่นอยู่กับการเก็บของเพราะหลังจากที่เธอบอกเลิกประชุมทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเหลือเพียงแค่เธอคนเดียว ที่เป็นทั้งประธานชมรม ต้องอยู่จัดการ ที่แรกก็มีคุณผู้จัดการชมรมมาช่วย แต่ดูเหมือนว่าอยู่ๆก็ดันมีธุระด่วนทำให้เหลือเธอคนเดียวซะงั้น

ได้ยินเสียงเคาะประตูพร้อมกับเรียกชื่อ

“ยูโกะ อยู่นี่เอง ฉันตามหาเธอซะทั่วเลย แล้วอยู่คนเดียวหรอ”

“อื้ม เก็บของนิดหน่อยนะ นี่ก็เตรียมจะกลับบ้านแล้ว รอหน่อยนะ จะได้กลับพร้อมกัน เดี๋ยวฉันเดินไปส่งที่หอ”

“แล้วก็ อัตจังเรื่องโทรศัพท์ฉันอีก.................................................”

ไม่ได้ฟังคนตัวเล็กพูดก็เดินเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง ถือโอกาสที่เธอกำลังงงกำลังที่เกิดขึ้น กำลังหันหน้าจะมาถามก็เลยฉวยโอกาสจูบที่ริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะพลิกร่างเธอให้หันหน้ากลับมาหาเธอ

“อื้ม อัตจัง ป....เป็นอะไรหรอ” ยูโกะถามเมื่อคนตัวสูงละจากริมฝีปากมาซุกไซร้ตามใบหูและซอกคอแทน

“อะ...อัตจัง ไม่ได้นะ อื้ม จะทำกันตรงนี้ไม่ได้ อะ ร...รอก่อนสิ” ยูโกะพูดประท้วงเพราะมือของอีกฝ่ายเริ่มลุกล้ำร่างกายเธอบอกขึ้น

“ไม่รอหรอก ฉันไม่รอ” ยูโกะเห็นอีกฝ่ายท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆเลยหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้มือ ก่อนจะฟาดลงไปตรงกลางหัวของอีกฝ่าย ทำให้คนตัวสูงต้องผละออกมา เอามือกุมหัวตรงที่โดนฟาด ก่อนจะพูดตัดพ้อต่อว่าคนตัวเล็กกว่า

“เค้าเจ็บนะ ยัยป้าปี4บ้า มาตีหัวเค้าอย่างนี้ได้ยังไงอะ จริงๆแล้วเธอเป็นสายSใช่ไหมเนี่ย พวกซาดิส โหดร้ายทารุณ เป็นที่สุด ฮือๆๆๆๆ” อัตจังพูดพร้อมแกล้งร้องไห้

“อย่ามา ฉันไม่อยากได้ยินคนแบบเธอมาว่าฉันอย่างนี้หรอกนะ แล้วร้องไห้น้ำตาจระเข้แบบนั้นนะหยุดได้แล้ว”
แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไม่ยอมพูดอะไร แถมยังก้มหน้าก้มตาทำหน้าเศร้าๆเหมือนคิดอะไรอยู่ เธอจึงถามขึ้น

“แล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น อัตจัง ฉันถามเธอก็ไม่ยอมตอบว่าเป็นอะไร”

“..................................................”

“อัตจัง”

“ไม่มีอะไรสักหน่อย ที่ยูโกะมีเรื่องอะไรยังไม่เห็นจะบอกฉันเลย” อัตจังลุกขึ้นยืนขึ้นก่อนจะทำท่าเดินหนีออกไปจากห้องทำให้ยูโกะต้องจับมืออีกฝ่ายไว้ แล้วดึงเข้ามาใกล้

“อัตจัง?”

“ก็ยูโกะนะ มีผู้ชายมาสารภาพรักใช่ไหมละ เป็นรุ่นพี่เดือนคณะวิศวะคนดังคนนั้น คงไม่คิดจะบอกฉันเลยใช่ไหมละ ถ้าฉันไม่ได้ไปยินมาจากคนอื่น เธอก็คงจะไม่บอกฉัน เธอไม่รู้หรอกว่าการที่ฉันได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่นนะ มันทำให้ฉันรู้สึกยังไง”
เห็นอีกฝ่ายทำท่าจะร้องไห้ ยูโกะจึงมองและพูดด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น

“ก็ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอะไรนี่นา ที่สำคัญฉันก็ปฏิเสธเค้าไปแล้วด้วย ฉันนะ แค่เธอคนเดียวก็พอแล้ว”
“จริงๆนะ”

“อื้ม”

“แต่ยุโกะก็เป็นอย่างนี้เรื่อยเลย เรื่องสำคัญแบบนี้ก็ไม่เคยคิดจะบอกฉัน”

“นี่ เดี๋ยวก่อนสิ อัตจัง ก็ฉันบอกเธออยู่นี่ไงว่ามันไม่สำคัญและตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่เธอล่ะตอนฉันถามเรื่องบรรดาแฟนๆของเธอ เธอก็ยังเลี่ยงไม่ยอมตอบฉันเลย

“อะ เดี๋ยวสิ ทำไมอยู่ๆถึงเอาไปโยงไปกับเรื่องนั้นได้อะ”

“ใช่ไหมละ มันก็เหมือนกันนะแหละ แต่ว่านะ อัตจัง ยังไงฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้ไม่สบายใจนะ”

เห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มเศร้าๆให้อัตจังก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ไม่ไว้ใจเค้าก่อน ก่อนจะสวมกอดยูโกะที่นั่งอยู่บนโต๊ะ

“ฉีนต่างห่างที่ต้องขอโทษยูจัง ฉันนี่ยังเด็กเกินไปจริงๆสินะ เรื่องแค่นี้ยังเอามาเป็นปัญหาได้ แถมยังเอาแต่ใจตัวเองอย่างนี้เอง ทั้งๆที่ยูจังก็แก่กว่าฉันแค่3ปีเอง”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย”ยูโกะพูดพร้อมเอามือลูบหัวคนสูงกว่า “ฉันเองก็ผิดเหมือนกัน” ก่อนจะผละจากอ้อมกอดและจูบที่ริมฝีปากอีกคนเบาๆ ก่อนจะถอยออกมาแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาประคองหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะใช้นิ้วมือไล้ที่แก้มเนียนเบาๆ “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะให้อัตจังจูบเป็นการไถ่โทษดีไหม”

ได้ยินอย่างนั้น อัตจังก็ไม่รอช้ารีบประทับริมฝีปากของตัวเองทาบทับกับอีกคนก่อนจะถอนออกมา แต่ใบหน้ายังอยู่ใกล้กันมากจากสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกัยและกัน

“ตอนนี้ได้ไหมยูจัง ตอนนี้” ไม่รอช้าก็แนบริมฝีปากตัวเองเข้าไปใหม่ ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างอยู่ลุบไล้ไปตรงหน้าขาเนียนของอีกคน

“อื้ม อัตจัง ไม่ได้นะ ถ้า...อะ มีคนมาเห็นเค้าจะทำไง”

“ไม่มีหรอกนะ และยุจังก็พูดเองด้วยว่าจะให้ฉันจุบ ที่สำคัญฉันก็ล็อคห้องไว้แล้วด้วย”

“อ่า”เสียงครางที่ดังขึ้นมาจากในลำคอเพราะตอนนี้ในโพรงปากเธอถูกคนตัวสูงกว่าเข้ามารุกล้ำดูดชิมความหวานก่อนจะถอนออกมาเพพราะต้องการอากาศหายใจ

“นี่เธอวางแผนมาแต่เรกแล้วใช่ไหมเนี่ย”

“ม..ไม่ใช่นะ แต่ฉันว่ามันก็ดีเหมือนกันไม่ใช่หรือไงที่ฉันล็อคประตูนะ” อัตจังพูดพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แสดงความต้องการเป็นอย่างมาก

“ยูจัง เธอนะอย่าพยายามเปลี่ยนเรื่องเลย” พูดจบก็ไม่เปิดโอกาศให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธ เพราะกดริมฝีปากเข้าไปรุกล้ำอีกฝ่ายให้เพียงแต่ส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ใช้มือข้างที่ว่างปลดกระดุมเสื้อที่คนตัวเล็กสวมอยู่รวมถึง ก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อในและปัดขึ้นไปกองไว้ที่เนินอก เผยให้เห้นถึงหน้าอกอวบขาวและยอดอกสีชมพูที่กำลังตั้งชุชันขึ้นมาเพราะสัมผัสกับอากาศเย็นภายนอก

ไม่รอช้า อัตจังเลื่อนหน้าตัวเองให้ต่ำลงมาใช้ริมฝีปากครอบครองยอดอก ใช้ลิ้นดูดเลียให้ให้อีกฝ่ายถึงกับใช้มือกดศรีษะของเธอไว้อย่างนั้น ส่งเสียงครางเบาๆเพราะรู้สึกพอใจในสิ่งที่คนตัวสูงกว่ากำลังทำให้

เมื่อได้ยินเสียงครางของอีกฝ่าย คนตัวสูงก็ยิ่งรุ้สึกดี ใช้มือข้างที่ว่างขึ้นมาบีบนวนเฟ้นหน้าอกอีกฝั่งข้างที่ว่างอยู่ ก่อนจะสลีบข้างกันจนเธอพอใจ ก่อนจะเลื่อนลงมาพรมจูบอีกฝ่ายตามหน้าท้อง มือก็ลูบไล้ขาด้านในไกล้กับจุดสำคัญ ก่อนจะก้มหน้าลงไปจนเห็นกางเกงชั้นในตัวบางที่ตอนนี้มีรอยเปียกอยู่ ใช้มือถอดกางเกงชั้นในออกมาโดยคนตัวเกก็ยกสะโพกช่วย ก่อนจะก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นลากเลียกลีบงามจากด้านล่างถึงด้านบนจดหยุดอยู่ที่เม็ดติ่งสวยสีชมพู ใช้ริมฝีปากขบเม้นส่วนนั้นเบาๆ ทำให้อีกฝ่ายร้องครางออกมาเสียงดังก่อนจะใช้มือดันหัวเธอจนชิดกับส่วนนั้น

“อื้ม ฮ่า...........อัตจัง”

ไม่รอช้าใช้นิ้วมือแยกกลีบสวยออกจากกันก่อนจะใช้ลิ้นแทงลงไปที่ช่องว่างที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมา พร้อมกับกำแพงที่บีบตอบรัดกับลิ้นของเธอ ใช้ลิ้นแทงเข้สออกเป็นจังหวะเร็วบ้างช้าบ้าง ก่อนจจะใช้นิ้วนวดคลึงเม็ดติ่งสวย จนทำให้อีกฝ่ายกรีดร้องเรียกชื่อเธอ พร้อมเกร็งและกระตุกร่างกาย2-3ทีก่อนที่น้ำรักจะไหลทะลักออกมาทำให้เธอต้องรีบดูดกลืนทำความสะอาดจนเกลี้ยง

อัตจังจึงย้ายตัวเองขึ้นมาจูบกับอีกฝ่ายให้เค้าได้ชิมรสชาดิของตัวเอง รอให้ยูโกะรวบรวมสติและปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ก่อนจะใช้มือปัดผมที่ลงมาปรกหน้าอีกคนเบาๆและยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเมื่อได้สบตาของอีกฝ่าย

“นี่ยูจัง ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไหม แต่ว่ายูจังต้องสัญญานะว่าจะเป็นความลับของเรา2คนเท่านั้น”

“อื้ม”

“ฉันนะ มีความสุขที่สุดเลยนะเวลาที่ได้ทำแบบนี้กับยูจังนะ”

ไม่ทันได้ให้อีกฝ่ายตั้งตัวก็เอานิ้วแทงลงไปที่ส่วนกลางของอีกฝ่ายทำให้ถึงกับสะดุ้งและร้องครางออกมาเสียงดัง

“อ๊า.. อัตจัง”

มองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังส่งเสียงครางพร้อมกับเด้งสะโพกไปมาตามจังหวะนิ้วที่เธอสอดใส่เข้าไป

“อะ....อื้ม อัต....อัตจัง”

“เธอรู้ไหม ว่าฉันนะชอบเธอมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนะ คิดว่าคนที่ฉันชอบตลอดมาก็มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น”

“อะ ฮื้ม แรงๆๆแรงอีกนิดนะ”

“ฉันนะที่คบกับคนอื่น ก็เพราะว่าฉันอยากจะลืมยูจังแหละ แต่ก็รู้สึกว่าคงไปกันไม่รอดก็เลยเลิกลากันไป” อัตจังพูดพร้อมกับเพิ่มนิ้วที่กำลังขยับเข้าออกร่างกายของอีกฝ่ายเป็น2นิ้ว

“อ้า...”

รู้สึกถึงความเจ็บที่หัวไหล่ของตัวเอง คงเป็นเพราะว่าอีกคนใช่มือจิกเอาไว้ เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้ามีความสุขก็อดจะรู้สึกมีความสุขไปด้วยไม่ได้

“ตอนที่ฉันมาเจอครั้งแรกที่มหาลัย ฉันนะดีใจมากเลยนะ คิดไว้เสมอว่าถ้าเจอเธอครั้งนี้ จะไม่ยอมให้เธอไปไหนอีกแล้ว”

“อะ อื้ม อัตจัง ฉันใกล้แล้ว”

เร่างจังหวะนิ้วเจ้าไปอีกก่อนจะใช้นิ้วโป้งกดที่เม็ดติ่งสีชมพู ส่งผลให้ร่างอีกฝ่ายกระตุกเกร็งก่อนที่เธอจะจูบไปที่ริมฝีปากเพื่อลดเสียงครางที่ดังออกมา ดันนิ้วเข้าออกอีก2-3ครั้ง เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายผ่อนคลายลงจึงค่อยๆถอนนิ้วออกมา
มองหน้าของคนที่อยู่ด้านล่างก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้

“ฉันแค่อยากจะบอกว่า ฉันนะ รักเธอที่สุดเลยนะ ยูโกะ”

จัดการช่วยอีกฝ่ายจัดเครื่องแต่งกายตัวเองให้เรีบยร้อย ก่อนจะหันกลับมาจัดการกับทรงผมของตัวเองที่ถูกคนตัวเล็กทำซะยุ่งเหยิง

“นี่ พูดจริงๆใช่ไหมเรื่องเมื่อกี้นะ”

“ร...เรื่องอะไรหรอ” ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็เรื่องแบบนี้นะ จะให้พูดบ่อยๆได้ยังไงละ เขินแย่

“งั้นฉันคงคิดไปเองสินะว่าเธอพูด เสียใจจัง” ยูโกะพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ

“อุส่าคิดว่า เธอจริงจังซะอีกกับเรื่องที่พูดไป คิดว่าไม่ยุติธรรมที่ให้เธอเป็นฝ่ายบอกคนเดียว ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่สำคัญอะไรแล้วละเรื่องที่ฉันอยากจะพูด” ก่อนจะหันไปเก็บของที่ค้างไว้ก่อนคนตัวสูงเข้ามา เห็นอีกฝ่ายมีท่าทีอย่างนั้นก็อดที่จะรู้สึกผิดไปได้ ไม่รู้จะทำยังไง ตัดสินใจพูดออกไปแต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเสียงตะโกนมากกว่าเพราะว่ามันดังกว่าที่เธอคิดไว้

“ฉันรักเธอ เมื่อกี้ที่เธอถาม ฉันบอกว่าฉันรักเธอ” พูดจบก็ก้มหน้าก้มตามองไปที่พื้นเสมือนว่ามันมีอะไรน่าสนใจ ยูโกะที่ได้ยินอย่างนั้นก้อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ เดินเข้าไปหาคนตัวสูงก่อนจะสวมกอดที่เอาเค้า เงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่พยามยามหลบสายตา

“ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”

“ย....ยูจัง”

“นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยินเธอพูดคำนี้ นึกว่าจะไม่ได้ยินเธอแล้วซะอีก”พูดล้อๆก่อนที่จะปล่อยจากอ้อมกอดแต่เปลี่ยนมาจับมือแทน

“ไปกันเถอะ เย็นแล้วเดี๋ยวฉันจะไปส่งที่ห้องตามที่บอกเอาไว้”

“อะ ฮื้ม เดินตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะกระตุกมืออีกคนให้หันกลับมามองหน้าเธอ”

“หื้ม”

“พี่ค่ะ คืนนี้ฉันขอไปนอนห้องพี่ได้ไหมอะ”

“ได้สิ แต่ว่า อัตจังเรียกฉันว่าพี่อย่างนี้ น่ารักจังเลยนะ”

พูดยิ้มๆก่อนจะเดินจับมือพากันออกมาที่นอกมหาลัย ปล่อยให้อีกคนได้แต่ก้มหน้าเขิน


.............................................จบตอน......................................................


จบไปแล้วกันตอนแรก 

ที่แรกคิดว่าจะแต่งแบบไหนดีนะ จะเป็น ช็อคฟิค หรือ ฟิคยาวๆ หรือจะเป็นOS

สรุปว่าก็เอาเป็น เรื่องจบในตอนแทนแล้วกัน

เพราะจะได้ไม่ต้องมีรู้สึกผิดมากเพื่อมีคนรออ่าน

ตอนนี้มีฟิคเรื่องยาวอยู่อีกเรื่องนึง พยายามจะเอาให้จบก่อน


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น