โอชิมา ยูโกะ นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงตัวยาวในห้องรับแขกของตัวเอง ในมือที่ถือรีโมทก็คอยเปลี่ยนช่องไปเรื่อย เพื่อหาอะไรดู แม้ว่าสายตาของเธอกับจะจับจ้องอยู่ที่จอโทรทัศน์จอใหญ่ตรงหน้า แต่ใจเธอกลับเหม่อลอยออกไปไกล จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูทำให้เธอหลุดจากภวังค์ ยูโกะเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนังห้อง ก็เห็นว่าเข็มนาฬิกา อยู่ที่เลข10
“4ทุ่มกว่าแล้ว
ใครยังมาอีก”พูดจบก็พาตัวเองเดินมาที่ประตูห้อง ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกมา
แต่ภาพตรงหน้า คนตรงหน้าทำให้เธอได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เพราะจริงๆแล้วคนตรงหน้าเป็นคนที่เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมายืนอยู่ครงนี้ในช่วงเวลานี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่แน่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างระหว่างเธอทั้ง2คนมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“อัตจัง”
ยูโกะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะใช้สายตาค่อยๆสำรวจอีกฝ่าย
พวงแก้มที่เป็นสีชมพูจัดคงเพราะความหนาว เสื้อโค้ดสีดำตัวยาว รองเท้าบู้ททรงสูง
ผ้าพันคอผืนบาง และมือที่ซุกอยู่ที่กระเป๋าเสื้อโค้ด สายตาเธอเลื่อนขึ้นมาจับจ้องที่ริมฝีปากอิ่ม
สีชมพู ก่อนจะค่อยๆเรียกสติตัวเองกลับมา
“เธอมาทำอะไรนะ”
อัตจังได้แต่ยิ้มอย่างค่อนข้างกังวลก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“นี่ ยูโกะ ขอเข้าไปหน่อยนะ ข้างนอกนี่หนาวมากเลย”
ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธเธอก็ถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่น
และทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาที่เธอพึ่งลุกจากมาเมื่อกี้ ทิ้งให้ยูโกะที่ค่อยๆเดินตามมามองตามด้วยความงงกับการมาของอีกฝ่าย
“นี่ ยูโกะ
มีอะไรอุ่นๆให้ฉันดื่มหน่อยหรือเปล่า?
คือข้างนอกอากาศมันหนาวมากเลยอะแล้วมือฉันตอนนี้ก็แข็งไปหมดแล้วด้วย”
“อื้ม รอแปปนึงนะ
เดี๋ยวจะไปอุ่นนมร้อนๆมาให้”ยูโกะพูดก็เดินเข้าไปในครัว เตรียมเครื่องดื่มให้อีกฝ่าย
แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อรู้สึกถึงแขนที่มาโอบรัดรอบตัวเธอ
รวมถึงใบหน้าที่ซุกเข้ามาที่ซอกคอ
“ทำอะไรนะ อัตจัง
ปล่อยฉันนะ”เมื่อยูโกะพูดอย่างนั้นออกไปแทนที่อีกฝ่ายจะปล่อยมือ
กลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“ฉันคิดถึงเธอนะ
ยุโกะ” อัตจังพูดจบก็พลิกร่างอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้ากับเธอ
ก่อนจะเอามือข้างที่ว่างที่ไม่ได้กอดรัดอีกฝ่ายมาจับที่ใบหน้าของยูโกะเบาๆ
“ฉันคิดถึงเธอ”
ยูโกะที่ได้ยินอย่างนั้น
ทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น
ตัวเธออยากจะบอกเค้ากลับว่าคิดถึงอีกฝ่ายใจจะขาดเหมือนกัน แต่ก็ต้องทนเก็บไว้
เพราะเธอนะ ไม่อยากถูกหลอก ไม่อยากถูกทิ้งอีกแล้วนะสิ
“เธอเล่นตลกอะไรนะ
อัตจัง ถ้าจะมาหาฉันตอนดึกดื่นแล้วมาพูดอะไรเล่นแบบนี้
ฉันไม่สนุกไปกับเธอด้วยหรอกนะ”ก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมกอด และเดินออกมาจากห้องครัว
แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูด
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ทุกอย่าง
ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
“ฉัน.....ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ”ยูโกะพูดพยายามฝืนน้ำตาที่กำลังไหลออกมา”ไม่สิต้องบอกว่า
ฉันไม่รู้มากกว่าว่าเธอจะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร
เรื่องที่เธออยู่ๆก็หายไปจากชีวิตฉัน หรือเรื่องที่เธอไปคบกับนักแสดงคาบูกิคนนั้น
เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่อัตจัง”
อัตจังที่เห็นอีกฝ่ายน้ำตาไหลออกมา
จึงค่อยเดินไปหาเอามือค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านะ
ทั้งหมดมันเป็นแค่ข่าวทั้งนั้น”
ยูโกะที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับเบิกตาขึ้นด้วยความแปลกใจ
“แต่เธอก็ไม่ได้ออกมาปฏิเสธ”
“ฉันไม่ได้โกหกเธอนะยูโกะตอนที่ฉันห่างกับเธอไป
มันเป็นแค่ความกลัวของฉัน ตอนนั้นเรื่องของฉันและเธอ ทุกอย่างมันเหมือนความฝันนะ
เธอกับฉัน มันเหมือนกลับว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงแล้ววันนึงถ้าฉันตื่นขึ้นมาแล้วเธอไม่ได้อยู่กับฉันอย่างนั้นแล้ว
ฉันจะเป็นยังไง ฉันก็เลยกลัวแล้วก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายออกมาก่อน ฉันรู้ว่าตอนนั้นฉันทำเธอเสียใจมากแต่ฉันก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเธอหรอกนะ แล้วก็มีคนแนะนำให้ฉันรู้จักกับเค้า
แล้วไปๆมาเราก็เป็นเพื่อนกันกันอย่างที่เธอเห็นในข่าว ฉันไปบ้านเค้าจริง
รู้จักกับแม่เค้าจริง แต่เราไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าเพื่อนเลยนะ”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงเงียบอยู่พลางทำหน้าใช้ความคิด
อัตจังภอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดต่อ
“ฉันนะรักเธอนะ ยูโกะ
รักมาตลอด ให้โอกาศฉันอีกครั้งนะยูจัง”
“ทำไม?”
ยูโกะถามก่อนจะจ้องไปที่ดวงตาของอีกฝ่าย “ทำไมเพิ่งมาหาฉันตอนนี้?”
“ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกันยูโกะ
ฉันแค่รู้สึกว่าเธอกำลังต้องการฉัน แล้วฉันก็คิดถึงเธอ
ฉันอยากมาเห็นว่าเธอยังสบายดีไหม”
“งั้นเธอก็เห็นแล้วนิว่าฉันสบายดีไม่ได้เป็นอะไร
เพราะฉะนั้นเธอก็กลับไปได้แล้วละ”
“เธออยากให้ฉันกลับจริงๆหรอ?”
“ก็หมดธุระที่เธอจะมาแล้ว
ไม่มีอะไรก็กลับไปเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”
“ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น
ฉันกลับก่อนแล้วกันนะ”
“ฉันคงไม่ออกไปส่งนะ”ยูโกะพูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทิ้งอัตจังให้ยืนอยู่คนเดียวในห้องครัว
ก่อนจะเดินไปที่ห้องรับแขก เพื่อหยิบเสื้อโค้ดที่เธอถอดวางไว้
“ถ้าฉันโกรธ หรือบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเธอ
จริงๆแล้ว มันหมายความว่า ฉันอยากให้เธออยุ่ใกล้ๆ และมาง้อฉันเข้าใจไหมอัตจัง”
“เอ๊ะ
แล้วเธอมาบอกฉันทำไมเนี่ย”
“ก็เพราะอัตจัง
เธอนะดูเหมือนว่าจะไม่เข้าใจฉันสักนิดเลยนะสิ ครั้งก่อนที่ฉันงอนเธอ
เธอก็ไม่รู้เลยสักนิด จนกระทั่งฉันหายงอนไปเอง
ฉันก็แค่อยากให้อัตจังใส่ใจความรู้สึกงี่เง่าของฉันบ้างก็เท่านั้น”
“อื้มๆๆ
แล้วมีอะไรอีกไหม”
“แล้วก็เวลาที่เราทะเลาะหรือไม่เข้าใจกัน
อย่าออกจากบ้าน เราจะแยกกันอยู่คนละห้องก็ได้ แต่ห้ามเธอออกจากบ้านไปไหน
ต่อให้มีใครไล่ใครไปก็ห้ามออกเด็ดขาด เพราะฉันไม่อยากให้เกิดอะไรไม่ดีขึ้นเวลาเราทะเลาะกัน
แล้วเราจะต้องมาเสียใจภายหลัง”
“แล้ว”
“แล้วก็ถ้าฉันโกรธ
หรือเสียใจ เธอต้องเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง บอกว่ารักฉัน รักๆๆๆๆๆ
จนฉันยอมหันหน้ากลับมาคุยกับเธอ”
“แล้ว”
“แค่นี้ละพอแล้ว
ส่วนเธอละมีอะไรที่อยากให้ฉันทำหรือเปล่า”
“ไม่มีหรอก
ก็ยูจังนะเป็นแฟนที่น่ารักที่สุดในโลกสำหรับฉันอยู่แล้วนี่นา”
“พูดแบบนี้เธอทำให้ฉันรุ้สึกผิดนะเนี่ยที่เรียกร้อง”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะยูจัง
เธอนะเป็นคนใจดี อ่อนโยน ดูแล และก็เข้าใจฉันมาตลอด
จนทำให้บางครั้งฉันก็เผลอลืมตัวไปนะ ว่าฉันจะต้องดูแลใส่ใจเธอเหมือนกัน”
อัตจังเมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกับอีกฝ่ายได้ตอนที่พวกเค้ายังอยู่ด้วยกันก็พูดกับตัวเองเบาๆ
“ฉันนี่แย่จริงๆเลยนะ
เกือบลืมไปแล้ว
เกือบทำให้ยูจังต้องเสียใจอีกแล้ว”ก่อนจะตัดสินใจวางเสื้อลงแล้วเดินไปที่ห้องนอนของอีกฝ่ายที่มืดเพราะในห้องไม่ได้เปิดไฟ
เห็นคนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียงหันหลังให้ประตูเธอเลยค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง
ค่อยๆนั่งลงทิ้งน้ำหนักตัวไปยังที่ว่างที่เหลือของเตียงก่อนที่จะค่อยๆล้มตัวลงนอน
และรวบตัวอีกฝ่ายมากอดไว้ ก่อนจะพูดเบาๆ “ฉันรักเธอนะยูโกะ รักๆๆๆๆๆๆๆ”
เธอไม่รู้ว่าพูดไปนานแค่ไหนจนกระทั่งอีกฝ่ายหันมา
พร้อมเอามือมากอดรัดคอเธอทำให้สถาณการณ์ตอนนี้เหมือนเธอกำลังนอนคร่อมคนตัวเล็กอยุ่
“ไหนบอกว่าจะไป
แล้วกลับมาทำไม”
“ไม่ได้บอกซะหน่อย
เธอไล่ฉันไปเองต่างห่าง”
“นั่นสิ
โดนไล่แล้วกลับมาทำไม”
“ก็รัก
อยากจะกลับมาอยู่ใกล้ๆ แล้วก็เป็นห่วง ที่สำคัญก็สัญญาไว้แล้วนะสิ ว่าจะใส่ใจดูแลความรุ้สึกเธอให้มากกว่าเดิม”
“ยังจำได้”
“ไม่เคยลืมเลยละ”
“ยูจัง”
“ฮื้ม”
“ขอจูบหน่อยได้ไหม”
“ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้ต้องถามด้วย”
ยูโกะพูดเสร็จก็รั้งคนที่คร่อมอยู่ด้านบนลงมาจูบเบาๆก่อนจะปล่อยเค้าเป็นอิสระ
“นี่ยูจัง” อัตจังยิ้มบางๆ
“แค่นั้นมันจะไปพออะไร” ก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากของอีกฝ่าย
อัตจังเอาลิ้มเลียริมฝีปากของอีกฝ่าย เพื่อขอเข้าไปสำรวจและริมรสซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมอย่างโดยดี
อัตจังดูดชิมริมฝีปากหวานอย่างพอใจ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาเพราะต้องการอากาศหายใจ
มือของอัตจังที่วางอยู่ที่เอวบางของอีกฝ่ายก็ค่อยๆลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย
ก่อนจะเอามือสัมผัสเข้าไปใต้เสื้อลูบวนไปที่กล้ามท้องของอีกฝ่ายๆเบาๆ
ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสกับหน้าอกอวบอิ่มที่ขนาดพอดีกับมือของเธอ
“ยูจังไม่ได้ใส่เสื้อใน
ดีจัง” อัตจังพูดล้อๆกับบอีกฝ่าย
“อะ..อื้มก็ฉันจะนอนแล้วนี่น่า”ยูโกะตอบก่อนจะส่งเสีนงครางออกมาเบาๆเมื่ออัตจังใช้นิ้วของของเขี่ยยอดปทุมถันที่กำลังตั้งชูชันสู้กับมือเธอ
ไม่ยอมเสียเปรียบอีกฝ่าย เธอจึงใช้มือค่อยๆเธอเสื้อเค้าออก
จนตอนนี้เหลือแต่ชุดชั้นในปกปิดร่างกายเท่านั้น
“เอ๊ะ แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นฉันที่ไม่ได้เสื้อผ้าอยู่คนเดียวเลย
ไม่ยุติธรรมเลยนะ ยูโกะที่ได้ยินอย่างนั้นก็เลยจัดการถอดเสื้อและกางเกงของเธอออก
“ดีขึ้นไหม” อัตจังรวบตัวของอีกฝ่ายให้มานั่งบนตักเธอ ก่อนจะไม่รอช้า
รีบใช้ริมฝีปากเข้าครอบครองยอดอกตรงหน้าใช้ลิ้นดูดเลียไปมาก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างนวดคลึงหน้าอกอีกข้างเพื่อไม่ให้เกิดการเสียเปรียบ
จนทำให้อีกฝ่ายถึงกลับต้องจับหัวเธอไว้แน่นให้เธออยู่กับที่
เมื่อเห็นยูโกะร้องครางด้วยความพอใจ อัตจังจึงสลับข้าง
ก่อนจะจูบไล่ขึ้นมาตามเนินอก และซอกคอ
และประทับรอยความเป็นเจ้าของไว้เพื่อให้ทุกคนรู้ว่าคนตัวเล็กนี่แหละเป็นของเธอ
ก่อนจะจะลิ้นเลียเบาๆตรงรอย และจับให้ยูโกะนอนลงบนเตียง
เธอใช้ริมฝีปากจูบไปทั่วร่างกายของอีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆก้มต่ำลงมาที่หน้าท้องแบนราบ
ใช้ลิ้นแหย่เข้าไปในสะดื้อทำให้คนที่ได้รับรับสัมผัสถึงกับครางออกมาเสียงดัง
“ฮัตจังงงง”
อัตจังเลื่อนต่ำลงมาจนมาเจอกับกางเกงในตัวบางที่ปกปิดสิ่งสวยงามอยู่
เธอใช้ลิ้นเลียไปตามผ้าผืนบางนั้น ก่อนจะค่อยๆถอดมันออกมา เผยให้เห็นสิ่งตรงหน้า
“เธอสวยมากๆเลยรู้ไหม ยูจัง”
ก่อนจะก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นสัมผัสเบาๆกับเม็ดติ่งที่สีชมพูที่ยื่นออกมา
ก่อนจะใช้ริมฝีปากขบส่วนนั้นเบาๆ ทำให้ยูโกะถึงกลับร้องออกมาเสียงดัง
“อ๊... อัตจัง”
เธอใช้ลิ้นเลียตามร่องจากล่างขึ้นบนก่อนจะใช้นิ้วมือแยกกลีบสวยให้ออกจากกันก่อนจะใช้ลิ้นแทงเข้าไปเพื่อสำรวจความหวานภายใน
“อ๊า อัตจัง อ๊า”
ยูโกะครางพร้อมเอามือกดที่หัวของอีกฝ่ายให้อยุ่ตรงนั้นให้เค้าปรนเปรอเธอ
ยูโกะเด้งสะโพกเบาๆไปมารับกับจังหวะของลิ้นที่เข้าออกร่างกายเธอ
“อะ อะ อัตจัง เร็วอีก รรร เร็ว อ๊ ฉัน... อะ จะ
อ๊า เสร็จ”
ไม่ได้ทันได้พูดจบยูโกะก็ตะโกะเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังเพราะเธอถึงจุดสุดยอดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
อัตจังจึงค่อยๆใช้ลิ้นเลียดูดกลืนความหวานที่หลั่งไหลออกมา
ทำให้ยูโกะกระตุกร่างกายเบาๆ
เมื่อเสร็จแล้วอัตจังก็เลื่อนขึ้นมาจูบกับยูโกะให้อีกฝ่ายได้ชิมความหวานของตัวเอง ก่อนที่จะภอนริมฝีปากออกมาให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ
“ฉันแค่หวังว่าเธอคงจะยังไม่เหนื่อยเกินไปนะ”อัตจังพูดพร้อมกับสอดนิ้วเรียวยาวของเธอเข้าไปในส่วนนั้นขอยูโกะ
“อัตจัง ฮ่า ฮ่า อ่า”
อัตจังเลื่อนนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ
จากช้าๆ และค่อยๆเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากเธอก็วุ่นอยู่กับหน้าอกที่กำลังเด้งเบาๆไปมา
อัตจัง ขบที่ยอกปถุมทันของอีกฝากเบา ซึ่งก็ทำให้ยูโกะร้องออกมาเสียงดัง
ด่อนที่เธอจะค่อยๆขยับนิ้วช้าลง ทำให้ยูโกะทนไม่ไหวต้องเด้งสะโพก
เพื่อให้เค้ารู้ว่าเธอต้องการจริงๆ
“อัตจัง
อย่าแกล้งกันจะได้ไหม”ยุโกะร้อง พร้อมกับพยายามเด้งสะโพกให้เร็วขึ้น
ซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังคงสนุกกับการแกล้งเธอ
เพราะไม่ยอมขยับไปไหนซะทีกลับค้างไว้อยุ่อย่างนั้น
“นี่ยูจัง
เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า”
“ลืม ลืมอะไร”
ยูโกะพูอย่างหงุดหงิด
“ก็ฉันบอกรักเธอไปตั้งหลายครั้งแล้ว”
“..................................................”
“ยุจัง” ไม่เรียกเปล่า
เธอยังขยับนิ้วเข้าออกอีกฝ่ายอย่างช้าๆอีกด้วย
“อึก....จะแกล้งกันไปถึงไหนอัตจัง
เธอก็รู้ว่าฉันนะ รักเธอมาตลอด”
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยอมพูดในสิ่งที่เธออยากได้ยินอัตจังไม่รอช้ารีบขยับนิ้วเข้าออกอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะก้มลงไปใช้ลิ้นดูดเลียติ่งเสียวสีชมพู ทำให้ยูโกะ กระตุกเกร่งร่างเพราะว่าพบกับไคลแมกซ์เป้นครั้งที่2
เมื่ออัตจังเห็นว่าอีกฝ่ายค่อยๆนิ่งลงแล้วจึงเอานิ้วออกมาจากตรงนั้นเบาๆ
แต่ก็ส่งผลให้ยูโกะออกเสียงครางออกมาเบาๆ
อัตจังมองนิ้วที่เปื้อนไปด้วยน้ำรักของอีกฝ่ายก่อนจะใช้ริมฝีปากของตัวเองดูดเลียทำความสะอาด
ทำให้ยูโกะที่ทองอยู่ถึงกับเขินหน้าแดง
“นี่ อัตจัง
เธอคงไม่ได้มาหาฉันด้วยเรื่องแค่นี้ใช่ไหม”ยูโกะถามอีกฝ่ายที่ขยับตัวขึ้นมานั่งเหมือนกับเธอบนเตียง
“ฉันเห็นตอนที่เธอประกาศจบการศึกษาจากวงนะ
ก็เลยเป็นห่วง แล้วก็คิดว่า ถ้ายูโกะออกจากวงแล้ว เราคงคบกับแบบเปิดเผยได้แล้วสินะ
ใช่ไหม?” อัตจังถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“อื้ม
เราคบกันแบบเปิดเผยได้แต่คงประกาศไม่ได้
เพราะยังไงซะเราก็เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่”
“เรื่องนั้นฉันเข้าใจ
ฉันแค่อยากให้เพื่อนๆของเรารู้นะว่าเราคบกัน ไม่ต้องมาหลบซ่อน”
“ไม่ยักรู้ว่าเธอหึงฉัน
กับเพื่อนของงเรา”
“ค...ใครบอก”
“ก็ฉันบอกอยู่นี่ไงละ”
ยูโกะพูดจบก็ไม่รอช้า พร้อมกับจับกดร่างของอีกฝ่ายให้อีกคนลงมานอนบนเตียง
“แต่ฉันว่าตอนนี้ถึงตาฉันบ้างแล้วนะ ที่จะเอาคืนกับเรื่องเมื่อกี้”
“อะ.....ยูจัง”
“จะทานแล้วนะ”
........................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น