“ทำไมถึงไม่เข้าไปคุยกับเธอละ”
ทากาฮาชิ มินามิ หรือที่เพื่อนๆเรียกกัน ทากามินา พูดขึ้น
“ฉันไม่กล้านะ”
ฮารุนะพูดพร้อมกลับก้มหน้าลงมาสนใจขวดน้ำที่ถืออยู่ในมือ
“ ฮารุนะ…”
“ฉันรู้ ว่าเธอจะพูดอะไร แต่ว่าฉันนะ ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับเค้ายังไงดี” พูดพร้อมกับบีบขวดที่ถืออยู่ในมือแน่น “เค้าคงไม่อยากคุยกับฉันอีกแล้วละ"
“บ้านะ คิดไปเองอีกแล้ว ตัวเธอเองต่างหากที่คอยหลบหน้าเค้าตลอดเวลาไม่ใช่หรือไง”
“ก็ฉันไม่กล้ามองหน้าเค้านี่หน้า”
ถอนหายใจกับความไม่เอาไหนของเพื่อนก่อนจะตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ทำไมไม่ลองเริ่มด้วยคำขอโทษ
แล้วค่อยๆบอกความรู้สึกที่แท้จริงเค้าไปละ อย่ามัวแต่รีรออยู่เลย
เพราะมันอาจจะสายไปเหมือนเรื่องของฉันนะ”
“ทากามินา”
“เพราะไม่กล้าบอก
จนเค้าย้ายไปเรียนต่างประเทศ” ทากามินาพูดพร้อมมองไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ของห้อง
โตํะที่ครั้งนึงมีใครบางคนที่สำคัญเคยนั่งอยู่
"ไม่แน่นะฮารุนะ ถ้าตอนนั้ฉันกล้าที่จะพูดออกไป ไม่น่าว่าฉันในตอนนี้อาจจะมีความสุขกว่านี้ไปแล้วก็ได้"
……
นั่งรอรถกลับบ้านอยู่ที่ป้ายรถเมย์
จู่ๆก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
“อ่า หิมะตกนี่น่า”
พูดกับตัวเองเบาๆ เอามือยื่นออกไปจับหิมะที่กำลังร่วงหล่นจากฟากฟ้า
ดีจังเลยนะ ถึงแม้ว่ามันจะหนาวไปหน่อยก็เถอะ
“อะ ยูโกะซัง”
ในตอนนั้นเองที่ฉันกำลังยืนรอรถ
ก็ได้บังเอิญเจอกับเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ช่วงม.ต้น
แต่ตอนขึ้นม.ปลายก็แยกกันอยู่คนละห้อง
“ฮารุนะ
ไม่ได้คุยกันเลยนะช่วงนี้, ใช่ไหม? ไม่สิ ต้องพูดว่าไม่ค่อยได้เจอถึงจะถูก”
“อะ อื้ม” เธอพูดตอบก่อนจะหลบตาลงไป
ฮารุนะ เป็นคนสวย
แถมยังสูงหุ่นดีอีกต่างหาก เธอนะเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ผู้ชายและผู้หญิงที่โรงเรียน ฉันเทียบไม่ได้เลยละ
“วันนี้ฉันมีตารางทำความสะอาดห้องนะเลยเลิกเรียนช้า”
ฉันหาเรื่องคุย
“ฉันก็เหมือนกัน”
เห็นเธอตอบสั้นๆอย่างนั้นก็อยากให้รถเมล์มาไวๆ
เพราะฉันรู้นะสิ ว่าจริงๆเธอนะ เกลียดฉัน
พูดตรงๆฉันก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม
แต่ว่าเธอคอยหลบหน้าฉันอยู่เรื่อย ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราก็สนิทกันแท้ๆ
พอรู้ว่าขึ้นม.ปลายแล้วไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน
ก็รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก จะถามอีกฝ่ายก็ไม่กล้า ว่ามีเหตุผลอะไรนะ ที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
เวลาเจอกันตามทางเดิน
หรือเวลาฉันทำอะไรอยู่ หันไปเห็นเธอ
ก็ชอบหลบหน้ามองไปทางอื่นแถมยังทำหน้าเครียดๆอีกด้วย
ตรื๊ดดด ตร๊ดดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็เลยหยิบขึ้นมารับสาย
“ค่ะ
กำลังกลับแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะพ่อ ค่ะ” พูดใส่ปลายสายที่เป็นคุณพ่อที่โทรมาด้วยความเป็นห่วง
ก่อนจะวางสายไป
“คุณพ่อโทรมาหรอ”
“อื้ม เป็นห่วงนะ
เห็นฉันกลับบ้านผิดเวลา” รู้สึกแปลกๆ
ที่จู่ๆเธอเป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นมาก่อน
“เราใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกันเลยนะ”เธอพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ามาให้ฉันดู
“อะ ใช้ดีใช่ไหมละ”ฉันพูดแล้วเอาโทรศัพท์ของเรา2คนมาเทียบกัน”ฉันเพิ่งเปลี่ยนมาใช้รุ่นนี้ได้ไม่นานเองนะ
คือจริงๆแล้วฉันเป็นคนประเภทโลวเทคนะ แล้วก็…..”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อเราที่หน้าเราอยู่ใกล้กันขนาดนี้
“อะ”
“...............................”
เธอเองก็เหมือนเพิ่งจะรู้ตัวถึงรีบหันหน้าหนีออกไปแบบนั้น
รู้สึกไม่ดีเลย
มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะปล่อยไปได้แล้ว เธอทำแบบนั้นอีกแล้ว ไหนๆก็มีโอกาสวันนี้ฉันต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้
“ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า
ฮารุนะ”
“ว….ว่ายังไงนะ” เธอหันกลับมาถามฉัน
“ก็หมายความอย่างที่พูดละ
มันเหมือนว่าเราไม่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนเลยนะ เธอที่ทำแบบนี้นะ”
“..................................”
“ฉันเคยทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า?
บอกฉันมาเถอะเป็นแบบนี้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
“...................................”
“ถ้าเธอบอกฉันว่าเธอเกลียดฉันเพราะ…..”
“ม….ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” จู่ๆฮารุนะก็พูดเสียงดัง
มันทำให้ฉันเลิกคิ้วมองเธอ
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอนะ
จริงๆแล้ว…..”
“จริงๆแล้ว?”
“จริงๆแล้ว ฉันนะ…..”
ฮารุนะก้มหน้า “ทั้งๆที่คิดว่าพยายามแสดงออกให้น้อยที่สุดไม่ให้เธอเห็นแล้วนะ”
ได้ยินแบบนี้นี่แอบเจ็บนะเนี่ย
“ฉันนะ
ตัดสินใจแล้วว่าจะทำตามที่ทากามินาบอก”
“ทากามินา?”
“อื้ม…. ขอโทษนะยูโกะที่ทำแบบนั้น แต่ความจริงแล้วฉันชอบเธอนะ ชอบมาตลอด” ฮารุนะพูดก้มหน้าลงไปที่พื้นเหมือนมันมีอะไรน่าสนใจมาก มือ2ข้างก็กำแน่น
ชอบ ฮารุนะชอบฉัน
นี่ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหมเนี่ย กว่าจะรวบรวมสติกับสิ่งที่ได้ยินได้
รอยยิ้มก็ค่อยๆระบายขึ้นมาบนใบหน้าฉัน
เดินเข้าไปไกล้เธอ จับมือ2ข้างที่กำอยู่ของเธอ
เอามากุมไว้ด้วยมือของเธอเอง
“ฮารุนะ มองหน้าฉันสิ”
“ฉันดีใจนะ
ที่เธอบอกว่าชอบ"
"ยูโกะ"
"แต่ว่าทำไมละ?
ทำไมเธอถึงมาชอบคนอย่างฉัน"
"บางทีเธออาจจะไม่รู้ตัว
แต่ว่ายูโกะนะคอยปกป้องฉันมาตลอดเลยนะ ทุกครั้งที่มีคนพูดไม่ดีกับฉัน
เธอก็จะคอยเถียงแทน หรือเวลาฉันถูกแกล้ง เธอก็คอยปกป้อง"
"ฉ...ฉันนะเหรอ?"
"อื้ม
เพราะอย่างนั้น รู้ตัวอีกทีฉันก็ชอบเธอไปแล้ว" ฮารุนะพูดหน้าแดง
“หลังจากนั้นก็หยุดคิดเรื่องเธอไม่ได้เลย
แต่ว่าเพราะเธอเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฉันก็เลยไม่กล้าพูดอะไรออกไปนะ
ก็เลยคิดว่าคงจะดีกว่านี้ถ้าเราคนใดคนนึงเป็นผู้ชายใช่ไหมละ
แล้วพอมาคิดอีกทีฉันก็ว่าไม่เป็นจะเสียหายตรงไหนที่ผู้หญิงจะคบกัน แต่กว่าจะคิดได้
เราก็ห่างเหินกันจนฉันไม่กล้าที่จะพูดนะ”
จริงๆด้วยสินะ
เพราะทุกครั้งก่อนที่เราจะสบตากัน ฉันรู้สึกเหมือนจะถูกจ้องมองอยู่ตลอด
ถ...ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็เข้าใจผิดมาตลอดนะสิ เธอ..เธอไม่ได้เกลียด
งั้นก็หมายความว่า…… จู่ๆทำไมหน้าฉันถึงรู้สึกร้อนขึ้นมาก็ไม่รุ้
"ขอโทษนะ ยูโกะ
เรื่องที่ฉันพูดมาเมื่อกี้ช่วยลืมๆไปซะให้หมดทีเถอะ ฉันไม่อยากจะทำให้เธอลำบากใจ
ฉันผิดเองแหละ ที่คิดอะไรกับเธอแบบนั้น ฉันน่า….”
“นี่...อย่าเอาแต่คิดไปเองคนเดียวสิ”
“เอ๊ะ”
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเรื่องที่ฉันจะพูดบ้างจะทำให้เราเป็นยังไงต่อไป
แต่ว่าฉันนะดีใจนะที่เธอพูดมันออกมาถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่ค่อยเข้าใจทั้งหมดก็เถอะ”
“ตั้งแต่ตอนนั้น
ฉันคิดมาตลอดว่าเธอนะเป็นคนใจดี อยู่ด้วยกันแล้วทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
เพราะงั้นตอนที่เธอทำตัวห่างเหินฉันไป มันทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก
อยากจะถามว่าเพราะอะไรก็ไม่กล้า”
“ตั้งแต่ตอนนั้นฉันเองก็คอยแอบมองเธอตลอดอยู่เหมือนกัน
คิดว่าจะมีโอกสสักครั้งไหมนะ ที่เธอจะหันกลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง”
“ยูโกะ”
“หื้ม”
รวบรวมความกล้าสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะค่อยๆผ่อนออกมา จ้องมองไปที่ดวงตาของคนตัวเล็ก
“ถ้าเธอไม่รังเกียจละก็
ช่วยคบกับฉันได้ไหม”
ฮารุนะพูด ใบหน้าทีแดงก่ำของเธอตอนนี้
มันดูน่ารักจนฉันแทบอดใจไม่ไหว
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจเต้นดังเหมือนกับจะหลุดออกมา
มือ2ข้างที่ยังเกาะกุมกันอยู่
เดินเข้าไปใกล้จนระยะห่างระหว่างกันแค่คืบ เขย่งปลายเท้าตัวเอง
แล้วบรรจงประทับริมฝีปากไปที่มุมปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“อื้ม”
“ย..ยูจัง”
“ฉันว่าฉันเองก็กำลังมีความรัก....เหมือนกับเธอนะแหละ”
มาแล้วโคจิยู
ตามที่สัญญากับตัวเอง
ที่แรกตั้งใจจะเขียนยูกับอีกหลายๆตนแต่กลับไม่มีเวลาซะงั้น กะจะฉลองวาเลนไทน์ซะหน่อย
//////////
แล้วก็
อยากจะถามคนอ่านหน่อย
เรื่องตัวหนังสือของบล็อคว่าเล็กไป หรือใหญ่ไปยังไงไหม
แล้วอ่านยากหรือเปล่า
ยังไงบอกได้นะค่ะ
อ่านในโทรศัพท์ก็ใหญ่ดี แต่พออ่านในคอมตัวหนังสือมันเล็กจนแทบอ่านไม่ออกแน่ะ
ตอบลบปล.ขอบคุณที่แต่งฟิคสนุกๆมาให้อ่านค่ะ
ปล.2ยังเฝ้ารอโมเม้นโคจิยูในวันวาเลนไทน์ต่อไป ถึงจะเลยวาเลนไทน์มาแล้วก็เถอะ